Ενώ έχουμε ασχοληθεί σε παλαιότερo άρθρo με το πώς επιλέγουμε παπούτσια για ορεινό τρέξιμο, ανάλογα με το τερέν, τις συνθήκες και το είδος του αγώνα, και ενώ συχνά παρουσιάζουμε νέα μοντέλα και αναλυτικά review, δεν είχαμε σταθεί μέχρι τώρα σε ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα: πότε και γιατί έρχεται η στιγμή να αποχωριστούμε το ζευγάρι που μας συνόδευσε για εκατοντάδες χιλιόμετρα στις “αναζητήσεις” μας στα μονοπάτια. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα του σημερινού άρθρου … η ώρα του αποχωρισμού.

Ένα post στο Instagram από τον επαγγελματία αθλητή του γκολφ και “mental performance coach” Sean Einhaus, στα τέλη Αυγούστου, προκάλεσε έντονες συζητήσεις, κυρίως ανάμεσα σε επαγγελματίες αθλητές όλων των αθλημάτων, και φυσικά στο χώρο του ορεινού τρεξίματος.

Ο τίτλος του post ήταν: “Optimized to Death” ή σε μια ελεύθερη μετάφραση μας στα ελληνικά: “Βελτιστοποιημένο μέχρι αηδίας”.

Με αυτό το post, ο Einhaus εξέφρασε την ανησυχία του ότι η υπερβολική χρήση δεδομένων, η επιστημονική ανάλυση και η συνεχής μέτρηση σε όλα τα επίπεδα μπορεί να οδηγήσει στη σταδιακή απώλεια της “ψυχής” του αθλητισμού.

Διαβάζοντας τη δημοσίευση της διοργάνωσης του Zagori Mountain Running που φέτος τιμά τα γεφύρια του Ζαγορίου, αλλά βλέποντας και την αφίσα της με το γεφύρι του Κοντοδήμου στους Κήπους, σκέφτηκα ότι ίσως δεν υπάρχει άλλη διοργάνωση ορεινού τρεξίματος στον κόσμο που οι αγώνες της να διέρχονται τόσα γεφύρια και μάλιστα τέτοιας πολιτιστικής αξίας. To τοπίο του Ζαγορίου, το ανάγλυφο της γης που λέμε, η φύση του ανθρώπου να βρίσκει λύσεις για να ενώσει περιοχές και να ζήσει, αλλά φυσικά και η απαράμιλλη τέχνη των μαστόρων της πέτρας, έφτιαξαν αυτά τα μοναδικά σταθερά σημεία μετάβασης, τα γεφύρια, σε ένα περιβάλλον συνεχούς ροής και κίνησης από ποτάμια, φαράγγια, και ανέμους.

Αν απευθύναμε μια απλή φαινομενικά ερώτηση στους χιλιάδες δρομείς που γεμίζουν τους εκατοντάδες αγώνες ορεινού τρεξίματος σε κάθε γωνιά της χώρας: “Αν, με έναν μαγικό τρόπο, από αύριο σταματούσαν όλοι οι αγώνες στα βουνά και στα λαγκάδια, θα συνέχιζες να τρέχεις;”, πόσοι, άραγε, θα απαντούσαν “ναι”; Η διαίσθηση μου λέει πως το ποσοστό εκείνων που θα απαντούσαν αρνητικά – που απλώς θα σταματούσαν – θα μας εξέπληττε. Ίσως και να μας προβλημάτιζε.

Τον Ιανουάριο του 2020 γεννήθηκε η Arduua, μια κοινότητα αφιερωμένη στο ορεινό τρέξιμο, με εμπνεύστρια τη Σουηδέζα trail runner Katinka Nyberg και τον Ισπανό Fernando Armisén, αλλά και μια έμπειρη ισπανική προπονητική ομάδα να στηρίζει αθλητές κάθε επιπέδου. Η ίδια η λέξη Arduua έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς δεν είναι απλώς ένα όνομα, αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία. Όπως μας εξηγεί η Katinka, προέρχεται από τις λατινικές ρίζες της λέξης "απότομο, απαιτητικό", αλλά ταυτόχρονα συμβολίζει τη βαθιά ικανοποίηση και την αληθινή ευτυχία που νιώθεις όταν ξεπερνάς τα όριά σου και πετυχαίνεις τον στόχο σου. Αφορμή για το σημερινό μας – πρωτότυπο πιστεύουμε - άρθρο / συνέντευξη είναι η ραγδαία διεθνής ανάπτυξη της Arduua. Σήμερα, οι αθλητές της προέρχονται από περισσότερες από 35 χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, δημιουργώντας μια παγκόσμια κοινότητα trail runners. Ο συνεργάτης μας Αντώνης Τσιμπόγος συνομίλησε με την Katinka Nyberg, η οποία μας διηγείται τη συναρπαστική πορεία της Arduua: πώς ιδρύθηκε, πώς κατάφερε να επεκταθεί διεθνώς, αλλά και ποια φιλοσοφία και μεθοδολογία προπόνησης ακολουθεί για να υποστηρίζει δρομείς σε ένα άθλημα εξαιρετικά απαιτητικό. Άλλωστε, το ορεινό τρέξιμο σε διεθνές επίπεδο συνεπάγεται αγώνες με εντελώς διαφορετικά τερέν, βουνά, αποστάσεις και στόχους. Σίγουρα, η ιστορία της Arduua μπορεί να αποτελέσει έμπνευση και πολύτιμο οδηγό για Έλληνες καταξιωμένους προπονητές ορεινού τρεξίματος που επιθυμούν να κάνουν το επόμενο βήμα και να διακριθούν και στη διεθνή σκηνή, αλλά και μια δυνατή προπονητική επιλογή για αθλητές που ψάχνουν κάτι διαφορετικό!