Φέτος ήταν η 2η συμμετοχή μου στην κλήρωση για τον αγώνα, όπου αρχικά δεν είχα σταθεί τυχερή. Όμως λίγο αργότερα, η οργανωτική επιτροπή αποφάσισε να δώσει τη δυνατότητα σε όλες τις Ελληνίδες αθλήτριες που είχαν τα κριτήρια να συμμετάσχουν φέτος, καθώς βάσει κλήρωσης θα αγωνίζονταν μόνο δύο. Έτσι, κάπως αναπάντεχα, βρέθηκα με το εισιτήριο για τη Σπάρτη στα χέρια.

Τον τελευταίο χρόνο ζω και εργάζομαι στην Ολλανδία. Η καθημερινότητα εκεί δεν ευνοεί ιδιαίτερα μια προετοιμασία τέτοιου επιπέδου - όχι τόσο λόγω καιρού, όσο λόγω των δύσκολων ωραρίων και της φύσης της δουλειάς μου, που απαιτεί πολλές ώρες ορθοστασίας και κόπωσης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η προπόνησή μου να μην έχει μεγάλο όγκο ή πολλά μεγάλα τρεξίματα. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθούσα να είμαι συνεπής και να αξιοποιώ στο έπακρο κάθε προπόνηση.

Τα προηγούμενα χρόνια έτρεχα πολύ στα βουνά, όχι τόσο αγωνιστικά, όσο σε περιόδους προετοιμασίας, γιατί ήταν το αγαπημένο μου μέρος για μεγάλες, πολύωρες προπονήσεις. Τον τελευταίο χρόνο, όμως, δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, και έτσι το καλοκαίρι το Zagori Mountain Running Challenge (60km + 33km) ήταν για μένα μια ιδανική ευκαιρία να πάρω ενέργεια από τον τόπο όπου μεγάλωσα. Εκεί νιώθω πάντα “σπίτι” και αυτή η εμπειρία με γέμισε δύναμη και αυτοπεποίθηση πριν τη μεγάλη προσπάθεια.

Με τον προπονητή μου, Άκη Αναγνώστου, συνεργαζόμαστε τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν αυτός που πίστεψε πρώτος ότι μπορώ να τρέξω το Σπάρταθλον - πίστεψε σε μένα περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα εγώ η ίδια. Στις στιγμές που αμφέβαλλα, μου υπενθύμιζε να έχω εμπιστοσύνη στην προπόνηση και να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, απλά και σταθερά και τον ευχαριστώ για την καθοδήγηση αλλά και το support του κατα τη διάρκεια του αγώνα.

Στον αγώνα ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη. Από την αρχή ακολούθησα το πλάνο που είχαμε σχεδιάσει. Τα πρώτα χιλιόμετρα κυλούσαν σαν νερό, όλα έμοιαζαν απλά, σχεδόν εύκολα και αυτό μου φαινόταν ακόμη πιο περίεργο. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα δυνατή, με αυτοπεποίθηση και καθαρό μυαλό. Μέχρι το 200ό χιλιόμετρο όλα ήταν ιδανικά, εκεί όμως το ένα πόδι άρχισε να με εγκαταλείπει. Τραυματισμός. Από εκεί και πέρα, κάθε βήμα απαιτούσε υπομονή. Η νύχτα, η βροχή και το κρύο έκαναν τα πάντα πιο αργά. Περίμενα το ξημέρωμα σαν λύτρωση, σκεπτόμενη πως έτσι όπως πήγαινα ίσως να μη φτάσω ποτέ, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να συνεχίσω. Ένα βήμα κάθε φορά.

Κάθε τέτοιος αγώνας είναι απρόβλεπτος, ίσως αυτή να είναι και η γοητεία του. Δεν ξέρω αν υπάρχει “τέλειο” Σπάρταθλον, υπάρχει όμως η εκδοχή του καθενός, όπως τη ζει εκείνη τη μέρα, με ό,τι κουβαλάει.

Λαμπρινή - Πασχαλίνα Λιούτα