Στις γυναίκες η Kelly Halpin έχασε για 2 λεπτά την δυνατότητα να συνεχίσει στο δεύτερο γύρο. Κατά πάσα πιθανότητα έτρεξαν οι Αμερικανίδες  Kelly Halpin, Christiana Rugloski και Dena Carr, η Γαλλία Claire Bannwarth και η Αυστραλέζα Isobel Ross.

Έτσι, το φετινό Barkley Marathons αποδείχτηκε για άλλη μια φορά αδυσώπητο, διατηρώντας τη φήμη του ως ο πιο σκληρός αγώνας αντοχής στον κόσμο.

O John Kelly έμεινε στους 3 τερματισμούς, με πιο πρόσφατο τον περσινό, κάτι απίστευτο από μόνο του.

Δεν είναι πάντως η χειρότερη χρονιά, μιας και 21 χρόνια πριν, το 2006, κανένας αθλητής δεν είχε καταφέρει να ολοκληρώσει καν τον 3ο γύρο και να πετύχει το fun run.

Είναι φανερό ότι ο Lazarus Lake, ενοχλημένος από τους πολλούς τερματισμούς των τελευταίων δύο χρόνων, αποφάσισε να δυσκολέψει σημαντικά τη διαδρομή. Αύξησε τα χιλιόμετρα - που κανείς δεν ξέρει πραγματικά πόσα είναι, όπως και την υψομετρική διαφορά, αφού τα GPS δεν επιτρέπονται - και σε συνδυασμό με τον άσχημο καιρό από κάποιο σημείο και μετά, με δυνατούς ανέμους, βροχή και κρύο, κατάφερε να πετύχει τον στόχο του.

Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια δημιούργησε και μερικά εύλογα ερωτήματα, που μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ για το Barkley:

• Γιατί τόση μυστικοπάθεια γύρω από τους αθλητές που πήραν εκκίνηση; Έπρεπε να περάσουν δύο γύροι για να μάθουμε κάποια από τα ονόματα ή να ψάξει κανείς τα posts των χορηγών που "υπονοούσαν" ποιοι συμμετείχαν.
• Γιατί η αύξηση των χιλιομέτρων και της υψομετρικής (ή ό,τι άλλο άλλαξε στη διαδρομή) δεν συνοδεύτηκε από αναπροσαρμογή των χρονικών ορίων τερματισμού;

Και άλλα θέματα που συζητούνται στα social media και στα σχετικά web-sites, έτσι ώστε να πούμε ότι αν ο στόχος είναι να κάνει τη διαδρομή αδύνατη, ας το κάνει 1.000 μίλια, ώστε να το ξέρει ολόκληρος ο πλανήτης και να μην ξεκινάει κανείς!

Η εικόνα τα λέει όλα: Ο Γάλλος Sébastien Raichon μετά από 2 γύρους! Photo copyright: Jacob Zocherman

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα cult event και όχι για έναν κανονικό αγώνα — σε καμία περίπτωση. Το Barkley Marathons έχει πλέον μετατραπεί σε κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό αγώνα αντοχής, λειτουργώντας πια φανερά με όρους marketing. Άλλες οι εποχές σε σχέση με την αρχική του έκδοση και τις πρώτες δεκαετίες του. Και είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε: με χαμόγελο, διάθεση για διασκέδαση (εμείς οι απέξω, γιατί οι μέσα ζουν την απόλυτη κόλαση) και αποδοχή ότι αποτελεί κάτι μοναδικό.

Σκεφτείτε το λίγο: 40 "τρελοί" τρέχουν κάθε χρόνο σε ένα δάσος στο Tennessee, και την ίδια στιγμή κάποιος σε κάθε γωνιά του πλανήτη παρακολουθεί με αγωνία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το UTMB! Δεν το λες και λίγο αυτό. Αδιαμφισβήτητα, αυτός ο περίεργος Αμερικανός, ο Lazarus Lake, δημιούργησε κάτι που έχει μείνει στην ιστορία — κάτι τόσο ξεχωριστό που ακόμη και αν το "χαλάσει" ή το σταματήσει, όσοι το ζήσαμε και συνεχίζουμε να το ζούμε όλα αυτά τα χρόνια, είμαστε μάρτυρες ενός πραγματικά μοναδικού φαινομένου.

Και του χρόνου λοιπόν!

Δημήτρης Τρουπής