Και ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που σε κάνει νιώθεις έτσι. Είναι θαρρείς πως όσοι ήμασταν εκεί από την πρώτη στιγμή νιώθουμε κομμάτι της Ιστορίας του. Είναι το ότι εμείς -οι λίγοι τότε- σε πείσμα των καιρών στηρίξαμε και γίναμε Ένα με τους ανθρώπους που μόχθησαν να φέρουν εις πέρας το – αδιανόητο όπως φαινόταν– εγχείρημα. Είναι η απίστευτη ομορφιά της διαδρομής, η εσωτερικότητα και το μυστηριακό τοπίο αυτής της όμορφης γωνιάς της πατρίδας μας. Είναι η απόλυτη πρόκληση του στοιχείου της περιπέτειας που ενσωματώνει αυτός ο αγώνας. Είναι η συνέπεια, η συνέχεια, η σκληρή δουλειά μέσα από αντιξοότητες, η αγάπη για αυτό που κάνουν όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση του αγώνα και το κυριότερο, ο σεβασμός στον αθλητή / φίλο που θα αισθανθεί μέρος μιας μοναδικής παρέας.

Είναι η  αγκαλιά του διοργανωτή ο οποίος στέκεται για 40 ώρες να σε τιμήσει για τις δυσκολίες που πέρασες μέχρι να καταφέρεις να τερματίσεις; Είναι οι απονομές οι οποίες χωρίς φανφάρες, χωρίς ομιλίες πολιτικών και άλλων παραγόντων, είναι μια διαδικασία υποβλητική, συγκινητική, μαγική, αναπόσπαστο μέρους αυτού που λέγεται ROUT. Το πιο σημαντικό όμως και ο λόγος για τον οποίο ο Rodopi Ultra Trail έφτασε εκεί που είναι τώρα είναι άλλο: Η ζεστασιά των ανθρώπων της διοργάνωσης, διοργανωτών και εθελοντών, συγκλονιστική και συγκινητική, δημιουργεί την ξεχωριστή αίσθηση ότι όλο αυτό έχει στηθεί για σένα και μόνο για σένα…

2009 

«Έχουμε τη χαρά να αναγγείλουμε σήμερα στο κοινό των αγώνων βουνού τη δημιουργία ενός νέου αγώνα ορεινού τρεξίματος, του “Rodopi Ultra Trail” που θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά το ερχόμενο φθινόπωρο, στα δάση της οροσειράς της Ροδόπης.» 
Η πρώτη αναγγελία του πρώτου ROUT, 18 Φεβρουαρίου 2009

Και κάπως έτσι, απλά, ξεκίνησε μια νέα εποχή στον χώρο των υπεραποστάσεων βουνού στη χώρα μας! Μεγάλος ο ενθουσιασμός στο forum του a-z.gr, τον "πρόγονο" του Advendure, το οποίο ουσιαστικά επαναλειτούργησε με αφορμή την ανάγκη για την επικοινωνία της trail running κοινότητας που ολοένα και μεγάλωνε. Ακόμη μεγαλύτερη η προσμονή όσο πλησίαζε η ώρα της πρώτης εκείνης διοργάνωσης. Διαβάζοντας αναφορές από τη νέα διαδρομή η οποία θα τελείωνε στο Δασικό Χωριό Ερυμάνθου σε μια άγνωστη για τους περισσότερους γωνιά της ελληνικής γης, δεν μπορούσαμε παρά να ανυπομονούμε σαν μικρά παιδιά να ανοίξουμε το δικό μας δώρο από τον Άη Βασίλη. 

"Τι να πρωτοπεριγράψει κανείς. Τα απίστευτα καλντερίμια, τα τρεχούμενα νερά, τα διάφορα ζώα (αγελάδες, πρόβατα, κατσίκια, αλεπούδες, λαγοί, ζαρκάδια..), την εκπληκτική βλάστηση, το παλιοκαιρισμένο ΤΟΞΩΤΟ ΓΕΦΥΡΙ, τον μπάρμπα Κώστα με τα γελάδια και το παγωμένο νερό, το μοναστήρι, το spa (μπάνιο μέσα στο ποτάμι), τον καταρράκτη ή το χώρο τερματισμού!! Ναι αγαπητοί μου - τερματισμός στα 1.330 μέτρα σε ένα καταπληκτικό δασικό χωριό με όλες τις ... ανέσεις για μετά τον τερματισμό φυσικά - είναι ότι καλύτερο για το τέλος ενός αγώνα περιπέτειας!!!"
Χρήστος Τσιλικίδης

«Θα πρέπει να Σας αναφέρω ότι η Φύση αυτή την Στιγμή Βρίσκεται ίσως στην Καλύτερη Στιγμή της με Απίθανα Χρώματα, Μαγικούς Ήχους, και πάνω από όλα με τα αρώματα του Δάσους να σε προδιαθέτουν για να ζήσει ο Δρομέας»
Στάθης Φίλιππας

Οι ευχές έδιναν και έπαιρναν, η όμορφη αγωνία και το «άγχος» για το άγνωστο έδιναν άλλο χρώμα σε αυτό που θα ακολουθούσε. Άλλωστε, αγώνα τόσο μεγάλο σε βουνό είχαν κάνει μέχρι τότε ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους περισσότερους.

«Ας είναι για όλους και αυτός ο αγώνας μια ξεχωριστή εμπειρία, μια εμπειρία ζωής...»
Άγγελος Σπάιας

Το 2009 η διοργάνωση του ROUT ενσωμάτωνε 4 διαφορετικές αγωνιστικές δοκιμασίες συγκεντρώνοντας πλήθος αθλητών. Συνολικά σχεδόν 200 αθλητές στάθηκαν στην εκκίνηση ενός από τους 4 αγώνες που διοργανώθηκαν τον Οκτώβρη εκείνο: Rodopi Ultra Trail 123χλμ, Rodopi-42 42χλμ, RelayROUT αγώνα σκυταλοδρομίας στην μεγάλη διαδρομή του αγώνα και RodE (Rodopi Experience) των 15 χλμ. Νικητής στην 1η εκείνη ιστορική διοργάνωση ήταν ο Νίκος Σιδερίδης με 16:40:00 γράφοντας έτσι πρώτος την ιστορία του αγώνα. Στις γυναίκες η μεγάλη Ιρένα Μαλιμπόρσκα τερμάτισε 3η γενικής σε 20:09:01 παρέα με τους Βαγγέλη Μπάκα και Βασίλη Περικλέους γράφοντας έτσι κι αυτή με χρυσά γράμματα το όνομά της στην υπόθεση ROUT. Αξίζει να αναφέρουμε, αφού λίγοι θυμούνται και ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν, ότι είχαν στηθεί ακόμα και test event στον Όλυμπο αποκλειστικά και μόνο για την απόκτηση κριτηρίων για την συμμετοχή στον πρώτο εκείνο ROUT. Ναι, τότε οι αγώνες δεν ήταν τόσοι πολλοί! Στον Challenge-70 (40km, +3000m) συμμετείχαν 4 αθλητές και στον Challenge-35 (20km, +1500) 23 αθλητές. Τα ονόματα των "αγώνων" αυτών είχαν προέλθει από τον αριθμό των βαθμών δυσκολίας τους! 

Στιγμές πριν την εκκίνηση του πρώτου Rodopi Ultra Trail το 2009 | Φωτό Χ. Τσιλικίδης

Οι αναφορές των αθλητών που έτρεξαν, έδιναν το στίγμα για αυτό που θα ακολουθούσε. Παρότι δεν έλειψαν κάποια οργανωτικά λάθη ή παραλείψεις, όλοι τότε αναφέρθηκαν στο δύσκολο του εγχειρήματος, στην μαγεία της διαδρομής και στην αναμφισβήτητη θέληση των διοργανωτών να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό, δίνοντας την υπόσχεση να επιστρέψουν εκεί με την πρώτη ευκαιρία!

«Ένα κομμάτι μου θα μείνει για πάντα εκει στα βουνά της Ροδόπης με τον κρυφό αλλά ανέφικτο πόθο να μείνουν ανέπαφα από την επέλαση του πολιτισμού.»
Σοφοκλής Μαραβέγιας

«Βουνά και δάση, παρθένα σε ένα ακριτικό περιβάλλον πλήρους απομόνωσης που το βράδυ η αγριάδα τους είναι ανατριχιαστική. Θέαμα ΑΠΟΚΟΣΜΟ»
Στέλιος Γκέκας

«Από το απλό τρέξιμο πάμε σε καταστάσεις πνευματικής διέγερσης και καταστολής συνάμα, καθώς και διαφορετικής αντίληψης του χώρου και του χρόνου. Άλλο πράμα, τα δεδομένα πλέον δεν είναι και τόσο απλά. …. Ταπεινότητα…»
Μιχάλης Στύλλας

«Τα τελευταία χιλιόμετρα υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω. Κυριακή βράδυ στριφογύριζα σ έναν καναπέ, οι πόνοι αφόρητοι, στο μυαλό μου μονοπάτια, ποτάμια, εθελοντές, τακτική, βελτίωση του εξοπλισμού, 20ωρες? λες? Του χρόνου θα είμαι πάλι εκεί. Γιατί έτσι γουστάρω»
Δημήτρης Ανδριτσόπουλος

Η χημεία που ξεκίνησε ανάμεσα σε αθλητές και διοργανωτές ήταν κάτι που ίσως δεν έχουμε ξαναδεί και δεν θα ξαναδούμε σε αγώνα στην Ελλάδα. Η ταύτιση αθλητών και αγώνα, αγώνα και αθλητών ήταν και αυτό που διαφοροποίησε τον ROUT από οποιαδήποτε άλλη διοργάνωση στην Ελλάδα δημιουργώντας διαχρονικούς δεσμούς οι οποίοι κρατάνε μέχρι και σήμερα …

«Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ όλους εσάς που σταθήκατε στο πλάι μας τις δύσκολες εκείνες ώρες...»
Λάζαρος Ρήγος

2010

«Είναι ίσως γνωστό σε αρκετούς εδώ και καιρό ότι υπάρχει σκέψη να δημιουργηθεί στο πλαίσιο του ROUT ο πρώτος αγώνας 100 μιλίων στην Ελλάδα. Μετά από παράκληση του καλού φίλου DIMKAZ* ανοίγουμε σήμερα το θέμα…»
Λάζαρος Ρήγος

*DIMKAZ: Δημήτρης Καζούρης

Και κάπως έτσι, το ίδιο απλά όπως το 2009, ξεκινά η συζήτηση για τον πρώτο αγώνα βουνού 100 μιλίων στην Ελλάδα … Δυσπιστία στην αρχή για το … σώφρων της απόφασης, απορίες, ενθουσιασμός και ανυπομονησία από τους … φανατικούς του είδους. Μην φανταστείτε χιλιάδες likes και clicks στο facebook και στο instagram. Μία χούφτα άνθρωποι ήμασταν οι οποίοι γνωριζόμασταν με τα μικρά μας ονόματα. Μια παρέα που περίμενε αυτό ακριβώς το έναυσμα για κάτι ακόμα μεγαλύτερο στη χώρα μας που τότε ζούσε το «μπαμ» του ορεινού τρεξίματος. O ενθουσιασμός ξεχείλιζε, το διάβαζες σε κάθε ανάρτηση, σε κάθε συζήτηση στα τότε πηγαδάκια.

«Α ρε Καζούρη τι μας κάνεις!! Α ρε Καζούρη!! Θέμα που άνοιξες!! Άλλο που δεν ήθελε ο Λάζαρος!! Έχετε τρελαθεί τελείως;;; Πάτε καλά;; Για ποτε λέτε να το κάνουμε;»
Δημήτρης Τρουπής

«Ότι λένε οι ΑΛΛΟΙ ανέφικτο τρελό, μη λογικό, μη ρεαλιστικό αυτός που ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΕΙ όλα τα μπορεί»

«Πολύ μου αρέσει η δυναμική που αναπτύσσεται... μέσα και εγώ βέβαια.... με τα χίλια»
Νίκος Πετρόπουλος

Οι σκέψεις για την βιωσιμότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος – όχι άδικα- πολλές. Η διεξαγωγή ενός αγώνα 100 μιλίων σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή, με πολλά στοιχεία ημι-αυτονομίας ο οποίος τότε απευθυνόταν σε ένα κοινό 40 – 50 ατόμων στην Ελλάδα, εύλογα γεννούσε αμφιβολίες. «Η βιωσιμότητα θα κριθεί απο το πόσοι αθλητές θα θέλουν και θα μπορούν να κάνουν επαναλαμβανόμενα κάθε χρονιά τον αγώνα. Δεν αρκεί για να στεριώσει στα επίπεδα που θέλουμε να είναι ο αγώνας αυτός να έρθει κάποιος να το τρέξει μια φορά και να πεί ότι ...ΟΚ τώρα...ας μην το ξαναεπιχειρήσω.» σχολίαζε ο Δημήτρης Τρουπής στο φόρουμ. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ήταν τέτοιο το πάθος των αθλητών τις πρώτες χρονιές και η ειδική σχέση που ανέπτυξαν με τον αγώνα που οδήγησε τον ROUT όχι μόνο να στεριώσει αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς των αγώνων ultra trail της χώρας μας … και όχι μόνο!

«Ο καρπός της αέναης εξέλιξης των πραγμάτων είναι το δάκρυ μας - το «πάθος μας» - ο πόνος μας πάνω σε αυτούς του ερημότοπους. Η οργανωτική αρτιότητα του εγχειρήματος αποτελεί σίγουρα το θεμέλιο για να είναι βιώσιμη η «σπίθα» - η ιδέα. Αλλά για να φτάσουμε στο πραγματικό αποτέλεσμα πρέπει μια χούφτα άνθρωποι να τολμήσουμε και να μετατοπίσουμε αυτό το όριο, ίσως «ταμπού». Εξάλλου οι μεγαλύτερες επιτυχίες πραγματοποιήθηκαν πάνω στη κόψη μεταξύ καταστροφής και επιτυχίας»
Στέλιος Γκέκας

Οι πρώτες σκέψεις τότε, ήταν ο αγώνας 100 μιλίων να διεξαχθεί – εάν ήταν εφικτό- το 2011. Ήταν όμως τέτοιο το πάθος των αθλητών και των διοργανωτών που δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι τότε. Λίγες μόλις μέρες μετά την πρόθεση διοργάνωσης αγώνα 100 μιλίων, τον Μάρτιο του 2010 ο Λάζαρος Ρήγος με τον Ηλία Σπυριδόπουλο ξεκινούν να γράψουν Ιστορία και να αποδείξουν ότι ένας αγώνας τέτοιος αγώνας στην Ελλάδα μπορεί επιτέλους να γίνει πραγματικότητα.

«Απλά πάμε για να προετοιμάσουμε νέες εμπειρίες για ΟΛΟΥΣ. Δεν θα είναι μόνο ο Λάζαρος, ο Ηλίας και τα ...άλλα παιδιά. Ότι γίνεται αφορά όλη τη δρομική κοινότητα, όλους αυτούς που αγαπούν το ορεινό τρέξιμο, τη φύση, την περιπέτεια, την ομαδικότητα και την αρμονία με τη φύση. Όλοι οι φίλοι θα είναι μαζί μας»
Χρήστος Κατσάνος

Ο Ηλίας δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει την προσπάθεια και ρίχνεται στην μάχη της υποστήριξης του Λάζαρου ο οποίος ολοκληρώνει μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες τον μηδενικό ROUT 100 μιλίων σε 34 ώρες και 32 λεπτά γράφοντας πραγματικά Ιστορία…

«Τερματισμός στον χιονισμένο Ερύμανθο σε πανηγυρικό κλίμα. Τα τελευταία 7κμ ο Λάζαρος παρέα με τον Κώστα τον Ανδρονικίδη. Η συγκίνηση πολύ μεγάλη...»

Ο Λάζαρος Ρήγος μόλις έχει ολοκληρώσει τη μοναχική προσπάθεια ολοκλήρωσης του "μηδενικού" ROUT

Δεν πρόλαβε να κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι και ενώ οι συζητήσεις για πειραματική διεξαγωγή της διαδρομής των 100 μιλίων το 2010, μαζί με τις υπόλοιπες διαδρομές των 123, 82 και 40, στις 7 Μαϊου του 2010 η είδηση σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία.

«Είναι μεγάλη η χαρά μας σήμερα, να σας αναγγείλουμε ότι ο πρώτος 100miler ultra trail αγώνας στην Ελλάδα είναι γεγονός!»
Δελτίο τύπου ROUT

Όσο πλησίαζε η ώρα του μεγάλου αγώνα, τόσο το κλίμα ανάμεσα στους αθλητές γινόταν ολοένα και πιο ζεστό. Μεγάλη η ανυπομονησία αλλά και το άγχος για το άγνωστο. Οι ευχές όσων θα έτρεχαν συγκινητικές, το ίδιο και αυτές όσων δεν θα μπορούσαν να βρεθούν εκεί αλλά ονειρεύονταν σύντομα να το κάνουν.

«When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
There's a golden sky
And the sweet silver song of a lark

Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on, walk on
With hope in your heart
And you'll never walk alone
YOU'LL NEVER WALK ALONE»

Και πράγματι ήταν τέτοιοι οι δεσμοί εκείνης της παρέας και οι ευχές που την συνόδευαν. Κανείς δεν θα έτρεχε μόνος του, όσοι και αν ήταν. 

«Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να γίνει πραγματικότητα αυτο που σκέφτεστε. Βέβαια τα χιλιόμετρα πολλά, δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα, δε θα είναι για πολλούς αυτός ο αγώνας κι ίσως αυτό να είναι το αρνητικό της υπόθεσης»
Αμαλία Ματθαίου

Και πράγματι δεν ήταν για πολλούς. Λίγους μήνες μετά, στις 8 Οκτωβρίου του 2010, ο πρώτος αγώνας βουνού 100 μιλίων στην Ελλάδα, ο Rodopi Ultra Trail (ROUT) πήρε σάρκα και οστά με 49 πρωτοπόρους αθλητές. Μεγάλος νικητής ο Νίκος Σιδερίδης ο οποίος επέστρεψε στην Ροδόπη με 26.59.55 ενώ η Ναταλία Παπουνίδου με 32.14.15 ήταν η πρώτη γυναίκα που τερμάτισε στον ιστορικό εκείνο αγώνα... Εκείνη την χρονιά διεξήχθη και ο Rodopi Trail, αγώνας 82 χιλιομέτρων πατώντας στο μισό ακριβώς της διαδρομής του πρώτου 100 miler. Τριάντα ήταν αυτοί που ξεκίνησαν τον αγώνα, 22 τερμάτισαν, ενώ νικητής είχε στεφθεί ο Πέτρος Μυτιληναίος με 12.47.20. O αγώνας επέστρεψε το 2013 και διοργανώνεται μέχρι σήμερα σε διαφορετική ημερομηνία από το ROUT γνωρίζοντας πια μεγάλη επιτυχία σαν Rodopi Challenge (ROC)...

Τα σχόλια μετά το τέλος του αγώνα δεν έχουν προηγούμενο. Άλλα χιουμοριστικά, άλλα συγκινησιακά, όλα όμως μπολιασμένα με τα έντονα συναισθήματα των πρώτων ημερών μετά τον αγώνα όσων βρέθηκαν εκεί γράφοντας Ιστορία.  Οδηγός και φάρος για τους επόμενους, ζωντανή καταγραφή της ιστορίας του ορεινού τρεξίματος της χώρας. Κείμενα που ενέπνευσαν και διαβάστηκαν ξανά και ξανά οδηγώντας τους επόμενους που ήθελαν να ζήσουν τη δική τους περιπέτεια στις εσχατιές της Ροδόπης.

«Μη ζητάς τη νίκη, ζήτα μόνο το κουράγιο. Γιατί εάν αντέξεις τιμάς τον εαυτό σου. Πιο σημαντικό, εάν αντέξεις τιμάς όλους εμάς»

«Μια επιστολή με την περίφημη αυτή ρήση του μεγάλου τραγικού ποιητή Αισχύλου παραλάμβανε ο αθλητής που κατέφθανε στον σταθμό της Ζαρκαδιάς στο 123o χιλιόμετρο του αγώνα. Έμεναν άλλα 40 περίπου χιλιόμετρα δύσκολου τρεξίματος, αλλά η φωνή από την μακρινή αρχαιότητα, μαζί με την ζεστασιά των ανθρώπων της διοργάνωσης καθώς και των φίλων που βρίσκονταν εκεί και που πάσχιζαν ακατάπαυστα για να μας ανεβάσουν, έκαναν την απόσταση να φαντάζει μικρή για να με σταματήσει...» 
Δημήτρης Τρουπής

 «Και οι εθελοντές εκεί. Σαράντα ώρες ξάγρυπνοι να υποστηρίζουν και να εμψυχώνουν τους αθλητές. Κι όλοι μαζί μια οικογένεια! Άλλωστε στο βουνό όλοι γινόμαστε ίσοι!» 
Εθελοντής

«Πόσα χιλιόμετρα πέρασαν, πόσα μένουν; Μετράω το χρόνο ή την απόσταση; Έχω να φάω ή μου τέλειωσαν όλα; Δεν ξέρω, δε με νοιάζει, δεν έχει σημασία, είμαι ΕΚΕΙ! Θα είμαι ΕΚΕΙ!»
Λάζαρος Ρήγος

«Αν θα μου ζητούνταν νε περιγράψω σε τρείς λέξεις τον φετινό ROUT αυτές θα ήταν.
ΦΟΒΟΣ - ΔΕΟΣ - ΥΠΕΡΒΑΣΗ»
Χρήστος Κατσάνος

Συναντησα εναν νεαρο βοσκο που με ρωτησε "που πας βραδιατικα, εχει αρκουδες εδω"
Νίκος Πετρόπουλος, από το report του http://oreinotreximo.blogspot.com/2010/11/rout-1oomiler.html

«Ένιωσα οτι ο Αντίπαλος σε αυτούς τους Ανθρώπους ειναι ο Εαυτός τους τρέχουν μαζί του ολα αυτά τα χιλιόμετρα προσπαθώντας συνέχεια με πραγματικό πόνο η ΨΥΧΗ να δαμάσει το ΣΩΜΑ» 
Σαράντης Πασχάλης – Εθελοντής / Διασώστης

«Μου χαρίσατε το Ελληνικό "μάνα" της περιπέτειας και το ρούφηξα μέχρι τη τελευταία σταγόνα. Το ξέρω ένα σκέτο ευχαριστώ είναι πολύ λίγο για αυτά που γενναιόδωρα μου προσφέρατε, αλλά στους μεγάλους άνδρες, ένα σφίξιμο του χεριού και ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού λένε πολλά. Γιατί και οι άνδρες κλαίνε από χαρά και συγκίνηση» 
Δημήτρης Καζούρης

«Το μαρτύριο δεν τελείωσε, μόλις άρχισε. Ήδη σκέφτομαι το επόμενο 100στάρι, η κατάσταση μου θεωρείται μη αναστρέψιμη!»
Χρήστος Παπούλιας, κατά κόσμον Kanivallos (για τους γνωρίζοντες…)

«ΤΣΟΥΖΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Πιστεύω πως αυτός ο τίτλος χαρακτηρίζει ανθρώπους του σιναφιού μας»
Ανδρέας Καμαριανάκης

«Όχι δεν έπαιξα, όχι δεν χόρεψα πάνω στα βράχια... λύγισα μετά το 101km, όλα ήταν βαφτισμένα μέσα στον πόνο.. κάθε βήμα μου, κάθε ανοιγόκλειμα των βλεφάρων μου ένιωθε τις σουβλιές από τους πόνους στα βήματα μου, ο αγώνας από θρίαμβος μετατράπηκε σε τραγωδία... μετατράπηκε σε αγώνα ΜΗ εγκατάλειψεως... »
Χρήστος Μασούρας

«Μόνος πια μέσα στη νύχτα, είναι φίλη με παροτρύνει να γρηγορέψω το βήμα.Ο Ωρίωνας τόσο φωτεινός σταματάω και σβήνω τον φακό. Δεν έχεις «ζήσει» αν δεν το έχεις ζήσει αυτό» 
Σοφοκλής Μαραβέγιας

«Άνθρωποι πέρα απ τις προσδοκίες μου, άνθρωποι πάνω απ το μεγαλείο. Αυτός είναι ο ROUT!»
Λάζαρος Ρήγος

2011

"Αδερφούλη είμαι πάνω από τον υπολογιστή και μετράω τα λεπτά... εσύ μάλλον μετράς τα μέτρα! κουράγιο!"

Το παραπάνω μήνυμα είναι ένα μόνο από τα δεκάδες συγκλονιστικά μηνύματα που κατεγράφησαν στην πλατφόρμα «ζωντανής» μετάδοσης που πρώτο το ROUT εισήγαγε σε αγώνα τρεξίματος στην Ελλάδα. Άλλη μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι του αγώνα είχαν το μεράκι να καινοτομήσουν και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα.

«Είναι μια δοκιμασία μυαλού και ψυχής που σε αναγκάζει να κάνεις μια ενδοσκόπηση και να ανασύρεις μνήμες και εικόνες που κουβαλάς μέσα σου και τις φυλάς σαν πολύτιμο αγαθό.
Ο ROUT είναι η ανάγκη της ψυχής μας, αλλά και ο αγώνας πέρα και πάνω απο την θλίψη, και ενάντια στην παραζάλη που φέρνει η τυραννία των καιρών…»
Χρήστος Τσιλικίδης

Ο ενθουσιασμός για το καινούριο, το μεγάλο, το άγνωστο συνεχιζόταν. Όχι από πολλούς, από όσους όμως χρειαζόταν για να φυτευτεί ο σπόρος, να μπολιαστεί το χώμα και να βγουν γερές ρίζες για το δέντρο του ROUT…

Το 2011 εν μέσω μεγάλων απεργιών των μέσων μαζικής μεταφοράς και με μοναδικό αγωνιστικό γεγονός πια τον ROUT 100 miles, οι δρομείς που ταξίδεψαν στην Ροδόπη ήταν ακόμη λιγότεροι συνολικά αφού μόλις 63 στάθηκαν στην γραμμή της εκκίνησης του αγώνα. Ήταν η πρώτη χρονιά που έλαμψε το άστρο του Νίκου Πετρόπουλου, ο οποίος κάνοντας έναν απόλυτα μοναχικό αγώνα τερμάτισε πρώτος σε 24.46.36, 4 ώρες σχεδόν νωρίτερα γρήγορα από τον 2ο Δημήτρη Δεσποινιάδη! Η Λόρα Ρεπσένκο με 36.06.27 και η Κική Χαραλαμπίδου με 40.53.28 ήταν οι μοναδικές γυναίκες που έτρεξαν εκείνη την χρονιά. Μπορεί οι αθλητές που έτρεξαν τότε να ήταν ελάχιστοι σχετικά με την γενικότερη ανάπτυξη του αθλήματος εκείνα τα χρόνια, φάνηκε όμως ότι κάτι αλλάζει. Το δώρο που έλαβαν οι αθλητές δεν είχε προηγούμενο σε ελληνικό –και όχι μόνο- επίπεδο. Ένα υπέροχο soft shell μπουφάν όπου αναγραφόταν το ονομ/νυμο κάθε αθλητή!

Και πάλι τα σχόλια και οι αναφορές μετά τον αγώνα φανερώνουν την έντονη ψυχοσωματική εμπειρία που βίωσαν όσοι στήθηκαν στην γραμμή της εκκίνησης. Λεκτικές υπερβολές που δικαιολογούνται από το βάθος και το πλήθος των συναισθημάτων όσων έχουν προσπαθήσει να εισέλθουν στον μαγικό και μυστηριακό κόσμο των υπεραποστάσεων.

«Από τότε άρχισα να ασχολούμαι με το ορεινό τρέξιμο, έζησα φοβερές στιγμές σε αγωνες.Ο ROUT όμως δεν είναι αγώνας, είναι κάτι παραπάνω. Είναι μια βουτιά στο εσωτερικό σου κόσμο, μια προσπάθεια να βρεις κρυμμένες δυνάμεις και να βγεις «από το σκοτάδι, στο φώς»
Μπάμπης Μακρίδης

«Σε εκείνην την μία ώρα και κάτι της ανηφόρας, πέρασε όλος ο αγώνας από μπροστά μου. Το μυαλό μου όμως έβλεπε μόνο το "Φως", το τέρμα. Τίποτα άλλο. Το κορμί απλώς υπάκουε. Νομίζω ότι εκεί, σε εκείνην την ανηφόρα, βαφτίστηκα ultrarunner»

«Αχτιδοβόλημα των αισθήσεων
αυτοκρατορική ψυχή
να καταγράψεις την αγκαλιά της πλάσης
σε όλους εμάς που νιώθοντας μικροί
μπήκαμε ξανά στα σπάργανα
να βρούμε φως»
Αχιλλέας Κατσαρός

Αναπολήστε και εσείς και ταξιδέψτε πίσω στον Χρόνο με το live του αγώνα το 2011…

2012 

Το 2012 ήταν σημείο καμπής για τον αγώνα. Κάτι φαίνεται ότι τραβούσε «πίσω» τους έλληνες αθλητές από το να δοκιμάσουν την απόλυτη πρόκληση στην Ελλάδα που άκουγε στο όνομα ROUT. Φτάνοντας στην 3η συνεχή χρονιά ο αγώνας με την μορφή που γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα, είδε 5 μόλις παραπάνω αθλητές να τρέχουν στην διαδρομή του, φτάνοντας δηλαδή τον αριθμό των 68 εκκινησάντων, αριθμός αρκετά μικρός ακόμη για έναν αγώνα της αναμφισβήτητης δυσκολίας του ROUT. Ίσως οι έλληνες δρομείς δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να βιώσουν έναν αγώνα με χαρακτηριστικά περιπέτειας αφού τόσο οι λίγοι σταθμοί τροφοδοσίας, η μεγάλη θετική υψομετρική, όσο και η δεδομένη απομόνωση στις εσχατιές της Ροδόπης ήταν χαρακτηριστικά που μάλλον «τρόμαζαν». Ενδεικτικό του γεγονότος αυτού και το ποσοστό τερματισμών που το 2012 μόλις μετά βίας άγγιξε το 50% αφού 34 αθλητές μόνο κατάφεραν να περάσουν την γραμμή του τερματισμού. Παρ’ όλες τις δυσκολίες εκείνης της χρονιάς, οι διοργανωτές κατάφεραν να προσφέρουν έναν αγώνα αντάξιο της φήμης και του ονόματος που σιγά σιγά έχτιζε ο ROUT χρόνο με τον χρόνο. Μεγάλος νικητής ο Λεωνίδας Αθανασόπουλος με 26.17.49 ο οποίος κατέβασε την επίδοση που είχε πετύχει το 2011 κατά 4,5 περίπου ώρες! Εκπληκτική επίδοση είχαμε εκείνη την χρονιά από την Ραννέλλε Μακκόη όμως η οποία ήταν μέχρι τότε η μόνη γυναίκα που κατείχε επίδοση κάτω από 30 ώρες αφού στην πρώτη της συμμετοχή τερμάτισε σε 29.50.56, 6η γενικής!

2013 

Το 2013 σηματοδοτεί την μεγάλη αλλαγή για τον αγώνα! Δώδεκα διεθνείς συμμετοχές από Μ.Βρετανία, Ρουμανία, Ρωσία, Ολλανδία και Ισλανδία και 88 συμμετοχές στον αγώνα ήταν αναμφισβήτητα ένα άλμα προς τα εμπρός για τον ROUT! Επέστρεψε η ζωντανή μετάδοση την οποία είχε επιφορτιστεί το Advendure αλλά επέστρεψε και ο Νίκος Πετρόπουλος ο οποίος κάνει ρεκόρ αγώνα με μία επίδοση κάτω από τις 24 ώρες: το 23.49.11 μπορεί από μόνο του είναι μεγάλο επίτευγμα, όσοι όμως ζήσαμε τον αγώνα από κοντά εκείνη την μέρα μείναμε άφωνοι με την δύναμη που είχε ο Νίκος μέχρι το τελευταίο μέτρο τρέχοντας επί της ουσίας χωρίς ανταγωνισμό! Πρώτη γυναίκα η βρετανίδα Nicky Taylor η οποία τερμάτισε μαζί με τον σύζυγό της Tom Sutton σε 33.33.59. Ήταν πλέον φανερό ότι κάτι άλλαζε σιγά σιγά...

2014 

Φτάνοντας στο 2014 ήταν πια δεδομένο ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι όπως πριν. Όλο και περισσότεροι αθλητές μαθαίνουν την Ροδόπη και το Δασικό Χωριό αφού και ο Rodopi Challenge παίρνει πια επίσημη θέση στο καλεντάρι και εξοικειώνονται με την ιδέα της συμμετοχής σε έναν τέτοιον αγώνα. Οι 115 συμμετοχές εκ των οποίων οι 12 διεθνείς, είναι ένα νούμερο που φαντάζει εξωπραγματικό, συγκρινόμενο με αυτό που ήταν η πραγματικότητα μόλις 3 χρόνια νωρίτερα. Η ώρα της ανταμοιβής δεν θα αργούσε να φτάσει. Νικητής σε εκείνον τον αγώνα ο Παύλος Μαυρογιάννης με 24.31.14 ενώ συγκλονιστική ήταν η μάχη για την 2η θέση του Νίκου Σιδηρόπουλου με τον Στράτο Ράλλη που έβγαλε τον πρώτο «νικητή» (πόσο λάθος μπορεί να ακούγεται αυτό για έναν τέτοιο αγώνα που όλοι είναι νικητές άραγε…) με 24.59.22 ενώ ο Ράλλης που μείωνε συνέχεια την διαφορά μέχρι και τον τερματισμό έφτασε μερικά μόλις δευτερόλεπτα αργότερα, σε 25.00.15 !!!! Πρώτη γυναίκα το 2014 η Tatiana Maslova από την Ρωσία με 30.59.17 ενώ και οι υπόλοιπες κυρίες δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα αφού όλες κατάφεραν να περάσουν την γραμμή του τερματισμού: Λόρα Ρεπσένκο – 33.11.51, Jo Μαντά – 33.30.21, Nicole Maalste (Ολλανδία) – 37.03.44. Οι έλληνες δρομείς είχαν πια την απαραίτητη εμπειρία και γνώση να διαχειριστούν -χωρίς να θεωρείται βέβαια δεδομένο από κανέναν- έναν αγώνα σαν τον ROUT και καλύτερη απόδειξη από τους 85 τερματισμούς (74%) με το χρονικό όριο έγκυρου τερματισμού για πρώτη χρονιά στις 40 ώρες, ίσως να μην υπάρχει.

2015 

Το 2015 οι συμμετοχές συνέχισαν να ανεβαίνουν και οι επιδόσεις να πέφτουν! Ρεκόρ συμμετοχών (159), ρεκόρ ανδρών, ρεκόρ γυναικείων συμμετοχών, ρεκόρ αλλοδαπών αθλητών και ο κατάλογος ήταν ατελείωτος! Ο Charlie Sharpe με τον Νίκο Καλοφύρη έδωσαν μία πραγματική μάχη που βρήκε τον πρώτο νικητή με το εντυπωσιακό 23:05:16 και τον Νίκο Καλοφύρη 2ο καταρρίπτοντας και αυτός το ρεκόρ που κατείχε ο Νίκος Πετρόπουλος με 23:29:16! Τρίτος τερμάτισε ο Παναγιώτης Γούναρης με 24:49:05. Πολύ καλή επίδοση πέρυσι το 30:54:00 από την Jo Μαντά η κέριδισε δικαιωματικά την πρώτη θέση στο βάθρο. Στην 2η θέση τερμάτισε η Eniko Szentirmai από την Ουγγαρία με 31.45.04 και στην 3η θέση η Renske Vermeulen από την Ολλανδία η οποία έτρεξε και τερμάτισε όλον τον αγώνα με τον σύζυγό της Jan Ernst Vermeulen σε 37.10.40.

2016 

Το 2016 πραγματικά έσπασαν τα κοντέρ σε όλα τα επίπεδα! Δύο ασύλληπτα ρεκόρ και γενικότερα επιδόσεις που δεν τις φανταζόμασταν μερικά χρόνια πριν! Ο Νίκος Πετρόπουλος βοηθούμενος από τον συναγωνισμό και τρέχοντας δυνατά καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής από εκείνο το σημείο και μετά βρέθηκε μόνος του στην 1η θέση την οποία κράτησε μέχρι το τέλος για να καταρρίψει τελικά το ρεκόρ τερματίζοντας στην απίστευτη επίδοση 22.25.11. Αν στον αγώνα των αντρών έσπασαν τα κοντέρ, στον αγώνα των γυναικών … διαλύθηκαν. Τι να πει κανείς και τι να γράψει για το απίθανο όσο και άπιαστο (μέχρι αποδείξεως βέβαια του εναντίου) 26.00.38 της Jo Manta που της έδωσε την 9η θέση γενικής; Ο Ρουμάνος Bogdan Petrutu κατάφερε να φτάσει 2ος στο Δασικό Χωριό με την επίσης πολύ καλή επίδοση 23.39.08 ενώ 3ος τερμάτισε ο Θανάσης Καλογερόπουλος με 24.06.53 που του έδωσε την 3η θέση του βάθρου. Η Λόρα Ρεπσένκο πετυχαίνοντας την σπουδαία επίδοση 28.32.18 της χάρισε την 2η θέση του βάθρου των γυναικών ενώ στην 3η θέση είχε τερματίσει η πάντα χαμογελαστή Βάσω Σταύρου στην πρώτη της συμμετοχή σε αγώνα 100 μιλίων με 29.58.56. Ρεκόρ βέβαια σημειώθηκε και στον αριθμό των συμμετοχών αφού στον αγώνα ξεκίνησαν 185 αθλητές εκ των οποίων τερμάτισαν οι 125.

2017

Αν το 2016 έσπασαν τα κοντέρ, το 2017 μηδένισαν κάνοντας ολικό reset! O Παύλος Μαυρογιάννης σαν τον άνεμο πετυχαίνει μία επίδοση – ρεκόρ την οποία πριν μερικά χρόνια δεν μπορούσαμε καν να φαναστούμε! Κάνοντας όπως πάντα έναν αγώνα στρατηγικής τερματίζει πρώτος με το εκπληκτικό 21.27.53 ανεβάζοντας τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη και προκαλώντας τους επίδοξους μνηστήρες να το καταρρίψουν! Πολύ καλή επίδοση και για τη νικήτρια του αγώνα, την Βάσω Σταύρου η οποία κερδίζει με 28.02.22, χρόνος που αποτελεί την 2^η καλύτερη γυναικεία επίδοση στην ιστορία του αγώνα. Το βάθρο συμπλήρωσαν ο Νίκος Πετρόπουλος με 22.34 και ο Σλάβεκ Ματράς με 23.38.34, ενώ στις γυναίκες η Δέσποινα Γαβριηλίδου στην πρώτη της μόλις συμμετοχή τερματίζει 2^η σε 28.56.23 και η Βασιλική Φαλαρα 3^η σε 29.52.37. Μικρότερος ο αριθμός των συμμετοχών το 2017 αφού 165 στήθηκαν στην γραμμή της εκκίνησης ενώ από αυτούς τερμάτισαν οι 109.

Αυτοί που δημιούργησαν ...

Η λέξη "διοργανωτής" στην συγκεκριμένη περίπτωση του Rodopi Ultra Trail είναι πολύ "μικρή" για να περιγράψει τους ανθρώπους που από την πρώτη μέρα μόχθησαν για να δημιουργήσουν αυτό που θα ζήσουμε σε λίγες μέρες όσοι βρεθούμε στα δάση της Ροδόπης. Είναι ίσως από τις λίγες περιπτώσεις όπου οι έννοιες "διοργανωτής", "εθελοντής", "αθλητής" περιπλέκονται μεταξύ τους αφού η οικογένεια του ROUT αποτελείται από ανθρώπους που ασπάζονται την φιλοσοφία του αγώνα, φιλοσοφία που ξεπερνά τα στενά αθλητικά και αγωνιστικά πλαίσια, εκτεινόμενη στην ίδια την στάση ζωής τους. Μπορεί λοιπόν, ο Λάζαρος Ρήγος, ο Χρήστος Κατσάνος και ο Ηλίας Σπυριδόπουλος να συνέλαβαν την ιδέα, η οικογένεια όμως του ROUT αποτελείται από ανθρώπους που στάθηκαν και στέκονται διαχρονικά κοντά στα δρώμενα της μακρινής Ροδόπης καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Ο Χρήστος Κατσάνος εξ' ονόματος όλων αυτών ανοίγει την καρδιά του...

­Αυτό που καθορίζει το «ψυχικό DNA» του ROUT είναι η ιδιαίτερη σχέση επηρεασμού Αθλητή-Εθελοντή. Κι αυτό γιατί σχεδόν όλοι οι Εθελοντές μετατράπηκαν σταδιακά σε Δρομείς υπεραποστάσεων επηρεαζόμενοι από το συναισθηματισμό των αθλητών κατά τη διάρκεια υποστήριξης τους στον αγώνα και εξελίχθηκαν σε ολοκληρωμένους υποστηρικτές μιας και έχουν οι ιδοι τα βιώματα του δρομέα. Αλλά και πολλοί αθλητές δεχόμενοι τη βοήθεια των εθελοντών ένοιωσαν την αύρα της από ψυχής προσφοράς με αποτέλεσμα να γίνουν και οι ίδιοι εθελοντές είτε στον ROUT είτε σε άλλους αγώνες. Και αυτό τους έκανε πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες σ αυτό που κάνουν.

Όλα αυτά τα χρόνια, όλοι μας χωρίς να έχουμε κάποιο χάρτη προορισμού, πειραματιστήκαμε (και συνεχίζουμε να το κάνουμε) σε δρόμους και δράσεις που εκφράζουν ανησυχίες πλέον του αγωνιστικού δρώμενου. Κι αυτό μας ευχαριστεί μιας κι όλα αυτά έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στη μνήμη και την ψυχή όλων των εμπλεκομένων σε βάθος χρόνου.

Προσωπικά η εμπλοκή μου με τον ROUT καθόρισε τη στάση ζωής μου που συνοπτικά μπορεί να εκφραστεί ως ULTRA LIFE.Αυτή την παρθενογέννηση μιας ιδέας σαν τον ROUT που ξεπερνά έναν αγώνα, που περνάει απ την παρέα, μετακινείται σε χώρους εξερεύνησης, που ξεφεύγει απ τα γεωγραφικά όρια της Ροδόπης και η διάστασή της γίνεται πλέον οικουμενική.

Κι όλα αυτά γιατί; Βρισκόμενος αενάως σε κίνηση αυτή τη χρονιά, καθημερινά αισθάνομαι την ανάγκη να εντρυφώ στις αρχές του «απ το σκοτάδι στο Φως» ψάχνοντας σε όλα τα μέρη που ταξιδεύω ανθρώπους της Κοινότητας του ROUT. Και παραφράζοντας την ευαγγελική ρήση, «..όπου 2 και 3 στο όνομά του, εκεί είναι ο ROUT”.

10 χρόνια λοιπόν. Ένας κύκλος κλείνει και ένα άλλος ανοίγει. Ξεκινήσαμε με άλλο νούμερο μπροστά στην ηλικία μας και το 2018 μας βρίσκει με άλλο. Με πολύ περισσότερες εμπειρίες. Με παιδιά που μεγαλώνουν γρήγορα. Με «παιδιά» που εισέρχονται στο χώρο του Advendurunning , με ανθρώπους που βιώνουν σε μια κρίσιμη ηλικία το φράχτη και ψάχνουν μια εμπειρία που θα τους περάσει «Απ' το σκοτάδι στο ΦΩΣ» και θα σηματοδοτήσει αλλαγές της ζωής που είχαν ονειρευτεί και είχαν με τον καιρό ξεχάσει.

Προσωπικά θα ήμουν ευτυχισμένος αν όλοι οι συμμετέχοντες στο δρώμενο αυτής της εβδομάδας, βρουν το χρόνο να σκεφτούν μέσα τους βαθιά με παρακαταθήκη τη δεκαετία που πέρασε πως θα ήθελαν να χωροθετηθούν τη δεκαετία που έρχεται. Κάποιοι από αυτούς μπορούν να γίνουν πρωταθλητές υπερασποστάσεων, κάποιοι μπορεί να αναπτύξουν το κοινωνικό τους μέρος ως εθελοντές, κάποιοι να σταματήσουν το αγωνιστικό σκέλος, κάποιοι να αφιερωθούν σε προσωπικά projects …..

Ότι και να μας επιφυλάσσει το μέλλον, ας χαρούμε τη στιγμή και τη συνάντησή μας στο Δασικό Χωριό. Εκεί ας συνεχίσουμε τη γραφή της Ιστορίας. Ποιας Ιστορίας; Mα ο καθένας της δικής του!!!

Αυτοί που ήταν εκεί ...

Η Ιστορία, λένε, γράφεται από τους νικητές. Στην περίπτωση του ROUT αυτό δεν είναι απόλυτα αληθές. Μπορεί κατά την διάρκεια αυτών των 10 ετών να θαυμάσαμε απίστευτες επιδόσεις, φοβερές εναλλαγές στην κορυφή και ρεκόρ να καταρρίπτονται χρονιά με την χρονιά. Τους νικητές και τους πρωταγωνιστές τους γνωρίζουμε. Στο βιβλίο της Ιστορίας του ROUT όμως με χρυσά γράμματα έχουν γραφτεί κι αυτοί οι «αφανείς», πίσω από τις κάμερες και κάτω από τα βάθρα. Αθλητές που βρέθηκαν εκεί από την πρώτη στιγμή, στηρίζοντας την διοργάνωση από τα πρώτα κιόλας -δύσκολα- χρόνια. Άνθρωποι που εκτός από δρομείς στον αγώνα, κάποιοι βοήθησαν και εθελοντικά, άλλοι μάλιστα από εθελοντές του αγώνα έγιναν αθλητές του! Άλλοι με τα γραπτά, τις αναφορές τους στο διαδίκτυο και την ανοιχτή υποστήριξή τους, στάθηκαν δίπλα στον δύσκολο αγώνα των ανθρώπων που ξεκινούσαν κάτι καινούριο που τότε φαινόταν ακατόρθωτο. Αυτοί είναι η ψυχή του ROUT, αυτοί αντιπροσωπεύουν το γνήσιο εκείνο πνεύμα των πρώτων ρομαντικών χρόνων, όταν όλοι χωρούσαν στο Δασικό Χωριό, μια χούφτα, μια παρέα. Ξέρουν ποιοι είναι αυτοί. Ποτέ δεν θα ζητήσουν την προβολή, έχουν ήδη μιλήσει οι πράξεις τους τιμώντας όσους ξεκίνησαν την υπόθεση ROUT. Αυτούς θέλουμε να τιμήσουμε φέτος θέλοντας να ταξιδέψουμε μαζί τους πίσω στον χρόνο, στο μακρινό 2009, να θυμηθούμε ξανά μαζί τις πρώτες εκείνες συγκινητικές στιγμές, γεμάτες ρομαντισμό και αγνότητα, όταν ξεκινούσαμε στο άγνωστο του δικού μας ROUT. Για να θυμούνται λοιπόν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

Θανάσης  ΜΠΑΜΠΑΤΣΟΣ

Ένας αγώνας ορεινού τρεξίματος 164 χλμ. Η συμμετοχή και μόνο στον αγώνα αποτελεί νίκη για τον συμμετέχοντα. Ο  δε τερματισμός είναι πραγματικός άθλος! Φέτος ο αγώνας κλείνει 10 χρόνια ζωής. Ο χρόνος έχει σταματήσει για εμάς τους συμμετέχοντες αθλητές στο 2009. Το λέω γιατί με τον τρόπο που ζούμε και τη θέληση μας να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες του αγώνα (σωματικές και ψυχικές) γινόμαστε σχεδόν άτρωτοι στην φθορά του χρόνου. Τα συναισθήματα που προκαλεί ο αγώνας και οι δυσκολίες του περιγράφονται άλλωστε με τρόπο γλαφυρό και στον ύμνο του  ROUT, από τον συνθέτη του και συναθλητή μας Αντώνη Μουσαδέ. Ευχαριστώ τον θεό γι΄αυτή τη δύναμη ψυχής και σώματος που μου έχει δοθεί. Ευχαριστώ τον "Πατριάρχη" του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα Λάζαρο Ρήγο και τους διοργανωτές του ROUT Σπυριδόπουλο Ηλία και Κατσάνο Χρήστο. Κλείνοντας δανείζομαι τα λόγια ενός σπουδαίου γιατρού όπως τα διάβασα σε άρθρο του, "... να πεθάνω νέος όσο αργότερα γίνεται"

Μάριος ΔΟΥΛΗΣ

Η πρώτη μου επαφή τόσο με το Ultra Trail  όσο και με τον ορεινό όγκο της Ροδόπης, ήταν το 2007 και στον  1o VFT, πρόδρομο αγώνα τόσο του σημερινού VFT, όσο και του ROUT. Βρέθηκα εκεί ακολουθώντας και εγώ -όπως και τόσοι άλλoι- τον Λάζαρο Ρήγο, εμπιστευόμενος τόσο την τεχνογνωσία του, όσο και την έμπνευσή του.

Η περιοχή ήταν για μένα εντελώς άγνωστη. ‘Άγνωστο  ήταν και το τι σημαίνει μια προσπάθεια τόσων πολλών ωρών τόσο για το σώμα, όσο και για την ψυχή. Ο τόπος όμορφος και σε ωραία εποχή. Οι αισθήσεις έντονες. Αυτό  με έκανε να ξαναγυρίσω  το 2008 και όταν το 2009 ο αγώνας βρέθηκε  σε σταυροδρόμι, δεν δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω να ακολουθήσω τον δρόμο του ROUT. Ο αγώνας μεγάλωσε, δυσκόλεψε, με περισσότερη νύχτα, με νέα μονοπάτια. Οι υλικές παροχές μπορεί να μειώθηκαν, αλλά η αγάπη  γι’ αυτό  που γεννιόταν περίσσευε. Και όλα έδειχναν ότι κάτι μεγάλο πάει να γεννηθεί. Και πράγματι, την επόμενη χρονιά, το 2010, ο ROUT  πήρε την σημερινή του μορφή, αυτήν των 100 μιλίων

Ο αγώνας μεγάλωσε, δυσκόλεψε, με περισσότερη νύχτα, με νέα μονοπάτια. Οι υλικές παροχές μπορεί να μειώθηκαν, αλλά η αγάπη  γι’ αυτό  που γεννιόταν περίσσευε.

Δέκα χρόνια  πέρασαν, ο αγώνας συνεχώς βελτιούμενος, έχει πιά πάρει μια σταθερή μορφή. Νέοι άνθρωποι -αθλητές και εθελοντές- έρχονται να προστεθούν στην παλιά μαγιά. Κάτι όμως νοιώθω ότι  παραμένει σταθερό και  αναλλοίωτο, κάτι που υπήρχε από την πρώτη φορά και που μας έλκει όλα αυτά τα χρόνια, κάτι που περιλαμβάνει όλους εμάς- αθλητές, συνοδούς, εθελοντές και διοργανωτές- τα δάση, τις ρεματιές με τα νερά και τις κορυφές με τους αέρηδες, κάτι που κάνει πιο έντονες όλες τις αισθήσεις, κάτι που το νοιώθεις μέρα και νύχτα να σε ακολουθεί, κάτι που μόνο η λέξη ψυχή μπορεί κάπως να το προσεγγίσει: η ψυχή του ROUT...

Χρήστος ΤΣΙΛΙΚΙΔΗΣ

Φίλε Τάκη, σε ευχαριστώ για την πρόσκληση σου να γράψω κάτι για τον ROUT. Για τους περισσότερους από εμάς, ο συγκεκριμένος αγώνας εκτός από μια μεγάλη πρόκληση,είναι και ένα σημείο αναφοράς γιατί άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε την συμμετοχή μας στους αγώνες βουνού. Όπως λέει και ένας καλός φίλος ο ROUT δεν είναι απλώς ένας αγώνας αλλά ένα αθλητικό – πολιτιστικό - κοινωνικό γεγονός που συγκεντρώνει κάθε Οκτώβρη τους μύστες του στην πανέμορφη Ροδόπη.

Νιώθω τυχερός που έζησα τον αγώνα από την γέννησή του μέχρι σήμερα. Τυχερός γιατί μπόρεσα να στηθώ στην γραμμή της εκκίνησης όλα τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης νιώθω ικανοποίηση και χαρά γιατί παρότρυνα φίλους να έρθουν να δοκιμαστούν σωματικά και ψυχικά, να νιώσουν συναισθήματα δυνατά και όμορφα που από τότε τους φέρνουν κάθε Οκτώβρη στο Δασικό χωριό. Συνήθως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με έβρισκε να ετοιμάζω σακίδια, drop bags, παπούτσια, φακούς, μετρώντας αντίστροφα για το ραντεβού της χρονιάς.

Φέτος για λόγους πέρα από την θέληση μου, θα κάνω αυτό που έλεγα κάθε χρόνο και το ανέβαλα για τον επόμενο. Να ζήσω τον αγώνα σαν εθελοντής. Οπότε το κίνητρο να βρεθώ πάλι στην αγαπημένη Ροδόπη παραμένει και ίσως είναι μεγαλύτερο.

Κάνοντας μια αναδρομή στις προηγούμενες εννέα διοργανώσεις, δυο είναι οι στιγμές που θυμάμαι έντονα και θα ήθελα να μοιραστώ. Σίγουρα ξεχωριστό γεγονός ήταν η δοκιμαστική διαδρομή που έγινε από την Σίλλη στο Δασικό χωριό στις 12 Ιουλίου 2009. Μια ομάδα φίλων από Καβάλα (Περικλέους, Ανδρονικίδης, Συρόπουλος) Ξάνθη (Μπαμπάτσος, Κοντογιάννης) Κομοτηνή (Τζαβαρας, Καραγιάννης, Αλεξιάδης, Ελευθερίου, Τσιλικιδης Θεόφιλος και Χρήστος) μαζι με τον Λάζαρο Ρήγο και Χρήστο Κατσάνο, διασχίσαμε την αχαρτογράφητη τότε διαδρομή και ουσιαστικά κλείσαμε το κομμάτι Ζαρκαδιά - Δασικό χωριό που χρησιμοποιήθηκε σαν το τελείωμα του πρώτου ROUT που έγινε τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. 

Να θυμίσουμε ότι ο πρώτος αγώνας ήταν 123 κμ και η εκκίνηση ήταν από την Ζαρκαδιά με διαφορετική πορεία ως το Καϊκουλι. Αξέχαστη στιγμή από εκείνη την μέρα ήταν το πέρασμα του ρέματος του Μύλου κοντά στην Πρασινάδα. Το νερό ήταν πολύ και ορμητικό και μας ανάγκασε να κάνουμε ανθρώπινη αλυσίδα για να περάσουμε ….

Αλησμόνητο θα είναι επίσης για τους 50 αθλητές του πρώτου 100 miles το 2010 το βράδυ του αγώνα. Το υπερβολικό κρύο για την εποχή, ο δυνατός αέρας και η χιονοχαλαζόπτωση έκαναν ειδικά την βραδινή διαδρομή από το Κρούσοβο στην Γιουμουρλού εφιαλτική. Πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν από υποθερμία, και όσοι καταφέραμε να φθάσουμε το πρωί στην Ζαρκαδιά  ήμασταν σαν φαντάσματα σε κακά χάλια.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ καλή δύναμη και επιτυχία σε όλους όσους βρεθούν στην γραμμή εκκίνησης στις 19 Οκτώβρη. Ιδιαίτερα σε αυτούς που συμμετέχουν για πρώτη φορά, να ζήσουν όλη την μαγεία του αγώνα και να πάρουν μαζί τους εικόνες και συναισθήματα που θα τους συντροφεύουν όλη την χρονιά μέχρι να τους ξαναφέρουν πάλι του χρόνου εκεί στα ψηλά, στην μαγική Ροδόπη!!

Δημήτρης ΚΑΖΟΥΡΗΣ

Έννοιες όπως, οικογένεια, φιλία, χαρά, λύπη, μόχθος είναι κοινές στη καθημερινότητα. Άμα σε αυτές προσθέσουμε ..διασκέδαση, βουνό, περιπέτεια, παρέα, αγώνας, συγκίνηση,.. διανθισμένες με τα ονόματα: Λάζαρος Ρήγος, Ηλίας Σπυριδόπουλος, Χρήστος Κατσάνος (με οποιαδήποτε σειρά) και μερικά τοπωνύμια όπως... Ερύμανθος, Πρασινάδα, Ζαρκαδιά, Κρούσοβο, σε ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο και ένα βουκολικό ήχο από κουδούνες να χτυπάνε.. έχουμε μια εικόνα του ROUT ή ADVENDURUN, του πρώτου και δυσκολότερου αγώνα 100 μιλίων στην Ελλάδα!

Βέβαια για εμένα προσωπικά που ήμουν εκεί, το καλοκαίρι του 2009, στην ακριτική Ορεστινή, να παρακολουθώ από κοντά τη γέννηση του “μωρού” ROUT, μέσα από τη μοναχική πρώτη διάσχιση του Λάζαρου και τη περιήγησή μου με το φίλο Δημήτρη στη διαδρομή Ζαρκαδιά-Ερύμανθος, η έννοια Rodopi Ultra Trail (ROUT) σημαίνει πολλά περισσότερα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, με τα 10 ταξίδια μου στη Ροδόπη, τις 8 συμμετοχές μου στον αγώνα και τους 7 τερματισμούς, ο ROUT έγινε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Θα μου μείνουν αξέχαστες οι προπονήσεις, οι συζητήσεις και τα ταξίδια προς τη Ροδόπη, όταν με πολύ αγαπητούς φίλους, όπως ο Σοφοκλής, ο Μάντης, ο Τάκαρος, ο Ηλίας, ο Μιχάλης, ο Δημήτρης και άλλοι κάναμε σχέδια επί χάρτου πριν τον αγώνα. Και μετά όταν χτυπούσαν αξημέρωτα οι κουδούνες της εκκίνησης, η διαδρομή η ίδια μας απογείωνε ταξιδεύοντάς μας σε καταρράκτες, ποτάμια, παρθένα δάση και νυχτερινούς γαλαξίες.

Ψάχνοντας βαθειά μέσα μου να βρώ τι αντιπροσωπεύει για εμένα ο αγώνας αυτός, πέρα από τα πολλά χιλιόμετρα, τη φύση και τα βουνά, μια λέξη με κυριεύει. Είναι η “ζεστασιά”, που εκπέμπεται από όλους τους συντελεστές... διοργανωτές, αθλητές, συνοδούς, εθελοντές. Είναι η ζεστασιά που νοιώθεις από την αρχή μέχρι το τέλος σε αυτή την οικογενειακή γιορτή του ορεινού αθλητισμού, σε αυτό το συναπάντημα όμορφης άμιλλας και αγωνιστικών προσδοκιών.

Κλείνοντας τη σύντομη αυτή αναφορά με πολλές ευχαριστίες σε όλους όσους έκαναν εφικτή αυτή μου την εμπειρία, θα αναφέρω τίς κορυφαίες για εμένα στιγμές, που ήταν η εκκίνηση ένα παγωμένο πρωινό του 2010 μαζί με άλλους 50 πρωτοπόρους στο πρώτο αγώνα 100 μιλίων στην Ελλάδα και ο τερματισμός του σε ένα ελαφρώς πουδραρισμένο από χιόνι πεδίο γεμάτος έκσταση και ανυπέρβλητη συγκίνηση. Ήταν ο αγώνας εκείνος που μου φάνηκε πανεύκολος. Αλοίμονο, τότε τον έτρεξα άϋλα, με τη ψυχή. Τις επόμενες φορές, δυστυχώς, συμμετείχε και το σώμα!

Δημήτρης ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗΣ

Όμως κι εδώ -στο δάσος- τελικά δεν είσαι μοναχός ….
Καμιά εκατοστή ακόμη ψυχές, σκόρπιες σε ακτίνα χιλιομέτρων, περιπλανιούνται κι αυτές στα σκοτάδια…
Ακριβώς όπως κι εσύ!
Ποιοί είναι αυτοί;
Κάποιους τους γνωρίζεις, κάποιους όχι…
Έχει σημασία;
Καμία κοινωνική, οικονομική, εθνική ή άλλου τύπου διάκριση δεν σας χωρίζει…
Αντίθετα κάτι σας ενώνει!
Είναι αυτή η τόσο έξω από την σύγχρονη ζωή μας εμπειρία…
Η σιωπή που και που σπάει από τους ήχους της πανίδας του δάσους…
Εσένα σε γαληνεύουν….
Άλλον τον ξενίζουν, άλλον τον τρομάζουν…
Κάποιοι μπορεί να έχετε ζήσει δυνατές εμπειρίες στα βουνά, για κάποιους άλλους είναι η πρώτη φορά…
Όλοι όμως καταλαβαίνετε ότι τώρα ζείτε κάτι πραγματικά ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ και το αφήνετε να σας συνεπάρει για τα καλά…
Απόσπασμα από το blog του Δ. Δεσποινιάδη

Γρηγόρης ΛΑΜΠΑΚΗΣ

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος περνάει.. Και είναι σημαντικό με το πέρασμα του χρόνου, κάποια πράγματα να ωριμάζουν, να "ομορφαίνουν"..  Όταν πριν από αρκετά χρόνια στάθηκα σε ένα σημείο ελέγχου, στην Πυραμίδα, στο ψηλότερο σημείο του αγώνα σαν εθελοντής, βοηθώντας τη διοργάνωση στην καταγραφή, την υποστήριξη των αθλητών και στην ομαλή διεξαγωγή του αγώνα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πόσος κόσμος θα βρισκόταν με το πέρασμα των χρόνων να ετοιμάζεται και να προχωράει σε αυτό το εγχείρημα που λέγεται Rout, στην διάσχιση 164 χιλιομέτρων σε ένα απ τα μεγαλύτερα παρθένα δάση των Βαλκανίων, στην οροσειρά της Ροδόπης.     

Η μόδα του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα σιγά-σιγά κάνει τον κύκλο της. Τι είναι άραγε αυτό που εδραιώνει και καταξιώνει κάποιους αγώνες με το πέρασμα των χρόνων; Γιατί ο Rout είναι από τους παλαιότερους και ελάχιστους Αγώνες στην Ελλάδα που κάθε χρόνο εκατοντάδες αθλητές παλιοί και νέοι στήνονται στη γραμμή της εκκίνησης ; Το μόνο σίγουρο είναι ότι γίνεται κάτι, και γίνεται καλά.. Γίνεται με την ίδια φλόγα και το ίδιο πάθος που ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια.

Αυτό που μένει τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν είναι ούτε οι χρόνοι ούτε οι επιδόσεις. Είναι το αποτύπωμα που αφήνει ο καθένας στο πέρασμά του, είναι η καθημερινή αγάπη για αυτό που κάνεις, αυτό που κάνουμε με την ψυχή μας για την ψυχούλα μας

Καλό θα ήταν κάποια στιγμή όλοι οι αθλητές που έχουν τρέξει τη Ροδόπη, να κάτσουν στους σταθμούς του αγώνα , και να δουν τους αθλητές από την πλευρά του εθελοντή. Να δουν την κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, την αγωνία τους τον πόνο τους την υπεράνθρωπη προσπάθεια τους και τη θέληση να φτάσουν μέχρι το τέρμα όσο επίπονη και αν είναι αυτή η προσπάθεια.

Αυτό που μένει τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν είναι ούτε οι χρόνοι ούτε οι επιδόσεις. Είναι το αποτύπωμα που αφήνει ο καθένας στο πέρασμά του, είναι η καθημερινή αγάπη για αυτό που κάνεις, αυτό που κάνουμε με την ψυχή μας για την ψυχούλα μας. Και ο Rout είναι μία κατάθεση ψυχής για όλους, εθελοντές, αθλητές και διοργανωτές. Καλή επιτυχία σε όλους!

Παναγιώτης ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Σίγουρα η περιέργεια για το άγνωστο και το πόσες αντοχές έχει το σώμα μας στην αρχή μας έσπρωξαν να μπούμε στον αγώνα. Δύσκολα όμως να πω γιατί, την επόμενη του αγώνα ξεκινούσε η ανυπομονησία για τον επόμενο. Επειδή η διοργανωτές είναι σαν αδέλφια μας; Επειδή είναι αγώνας χωρίς φρου φρου και φίρμες και αρώματα; Επειδή η φύση είναι το κάτι άλλο έτσι κι αλλιώς και θέλεις να παίρνεις λίγο κι εσύ από την ενέργεια της; Τόσα χρόνια μια οικογένεια…

Παύλος ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Για μένα το Rout δεν είναι απλά ένας ορεινός αγώνας υπεραπόστασης σε μία πανέμορφη διαδρομή. Είναι μία συνολική εμπειρία που αξίζει να βιώσει όποιος ασχολείται με τα ορεινά ultra. Το 2009 που έλαβα μέρος στο πρώτο Rout, αυτό των 123 χιλιομέτρων, ήθελα απλά να αντιμετωπίσω την πρόκληση που προσέφεραν τα τεχνικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν και πολλοί αγώνες ultra στην Ελλάδα. Όταν όμως έφτασα για πρώτη φορά στο Δασικό Χωριό την παραμονή του αγώνα αισθάνθηκα μία παράξενη οικειότητα με το μέρος. Και όταν την επόμενη μέρα κατά την διάρκεια του αγώνα άρχισα να γνωρίζω τους ανθρώπους του Rout συνειδητοποίησα ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα. Από τότε, ο Rout, ο αγώνας των 100 μιλίων είναι το σταθερό Φθινοπωρινό ραντεβού, η αφορμή για μια σύντομη απόδραση από την καθημερινότητα, η ευκαιρία συνεύρεσης με φίλους, μια ανάγκη για εσωτερική ανανέωση. Μιας και βρίσκομαι εκεί παίρνω μέρος και στον αγώνα.

Αγαλματάκι αφιερωμένο στους Εθελοντές του αγώνα δια χειρός Παύλου Αναστασόπουλου. Αυτοί είναι οι άνθρωποι του ROUT ...

Στον Rout αντιλαμβάνεσαι την αξία της συμμετοχής και το ότι αυτή δεν υπολείπεται και πολύ από αυτή του τερματισμού. Από προσωπική εμπειρία, περισσότερες είναι οι φορές που έχω μείνει στη Γιουμουρλού στο 95^ο χιλιόμετρο από αυτές που τον ολοκλήρωσα. Ασφαλώς υπάρχει απογοήτευση όταν δεν τερματίζεις έναν αγώνα, αλλά η ζεστασιά των ανθρώπων της διοργάνωσης και τα έντονα συναισθήματα που νοιώθεις για όσο βρίσκεσαι στον αγώνα σου αφήνουν μια ευχάριστη αίσθηση ικανοποίησης για τα όσα βίωσες στην διάρκεια της προσπάθειας σου, η οποία μπορεί να διαρκεί και περισσότερο από κάποιον  άλλο ολοκληρωμένο αγώνα.

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια, που ο περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων τα έκανε όλα πιο έντονα. Την αίσθηση της μιας παρέας στο Δασικό Χωριό πριν και μετά τον αγώνα, αλλά και της μοναχικότητας στην διάρκειά του. Αν δεν είχες προγραμματίσει να τρέξεις παρέα με κάποιον, από ένα σημείο και μετά και για μεγάλο μέρος της διαδρομής ήταν πολύ πιθανό να μην συναντήσεις άλλον δρομέα. Θυμάμαι ακόμα το δέος που ένοιωθες για το πώς θα περάσει η νύκτα αλλά και για την ενδεχόμενη συνάντηση με κάποιο αγρίμι, τον καιρό που η διοργάνωση σε προμήθευε με κουδουνάκι για να σε ακούν και να απομακρύνονται οι αρκούδες. Και βέβαια θυμάμαι την “minimal” σηματοδότηση του Λάζαρου η οποία σε συνδυασμό με την άγνωστη ακόμα διαδρομή προσέδιδε στον αγώνα και το στοιχείο της περιπέτειας.

Αυτό όμως που κάνει τον Rout να ξεχωρίζει είναι οι άνθρωποί του. Διοργανωτές, Εθελοντές και Αγωνιζόμενοι αποτελούν μία ομάδα. Μία σταθερή ομάδα στην οποία οι περισσότεροι εθελοντές βρίσκονται στις ίδιες θέσεις υποστήριξης κάθε χρονιά, αρκετοί αγωνιζόμενοι συμμετέχουν ξανά και ξανά, εθελοντές που κάποια στιγμή αποφασίζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και αγωνιστικά αλλά και κάποιοι αθλητές που όταν μια χρονιά δεν αγωνίζονται έρχονται και υποστηρίζουν σαν εθελοντές την προσπάθεια των υπολοίπων. Ο μικρός αριθμός αθλητών τα πρώτα χρόνια αλλά με επαναλαμβανόμενες συμμετοχές και η σταθερότητα των εθελοντών δημιούργησε ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ τους.

Συμμετέχοντας στον Rout, ιδιαίτερα αν δεν είσαι και πολύ καλά προετοιμασμένος συνειδητοποιείς ότι αντλείς σημαντικά επιπλέον δύναμη από τη θετική αύρα των εθελοντών οι οποίοι με προθυμία και ενθουσιασμό υποστηρίζουν την προσπάθειά σου. Με υποδειγματική φιλοξενία εξυπηρετούν την κάθε ανάγκη των αθλητών δίνοντάς τους την ευκαιρία να ξεκουραστούν και να ανακτήσουν δυνάμεις στα σύντομα διαλείμματα των σταθμών. Πρώτοι και καλύτεροι υποστηρικτές είναι οι ίδιοι οι διοργανωτές του αγώνα, οι οποίοι κινούνται διαρκώς και τους οποίους συναντάς σε πολλά σημεία της διαδρομής.

Θυμάμαι τον Χρήστο που πριν την εκκίνηση φροντίζει να ξυπνήσει έγκαιρα με τις κουδούνες του όσους μένουν στο Δασικό Χωριό, να ενθαρρύνει την προσπάθεια των αθλητών στη Σίλλη, να τους περιμένει στον σταθμό της Ζαρκαδιάς όπου φροντίζει να μην μείνουν περισσότερο από όσο πρέπει οι πιο αργοί και κουρασμένοι και βέβαια να υποδέχεται όλους όσους τερματίζουν με μια ζεστή αγκαλιά.  Θυμάμαι και τον Ηλία να υποδέχεται τους αθλητές στους σταθμούς της Ζαρκαδιάς αλλά κυρίως του Κρούσοβου και να συνοδεύει τους τελευταίους αθλητές σαν σκούπα από το Κρούσοβο μέχρι την Γιουμουρλού, ίσως και πιο πέρα.

Ιδιαίτερα δυνατό στοιχείο του Rout είναι η κεντρική εγκατάσταση του αγώνα στο Δασικό Χωριό. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, η συμβίωση αθλητών, διοργανωτών και εθελοντών μέσα στο Δάσος συνέβαλλε σημαντικά στη δημιουργία και το δέσιμο της οικογένειας του Rout. Με την ανάπτυξη του αγώνα και την αύξηση του αριθμού των συμμετεχόντων αρκετοί αθλητές αναγκάζονται δυστυχώς να διαμένουν σε κοντινούς οικισμούς, αλλά το Δασικό Χωριό εξακολουθεί να αποτελεί το σημείο αναφοράς του αγώνα. Για τα δέκα χρόνια της διοργάνωσης εύχομαι να συνεχίσει με την ίδια φιλοσοφία για πολλά ακόμα χρόνια ώστε να έχουν την ευκαιρία πολλοί ακόμα να βιώσουν την μοναδική εμπειρία Rout.

Σοφοκλής ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ

Ο Κινέζος σοφός είχε πει ότι ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα.

Αυτό το πρώτο αβέβαιο βήμα μου το έκανα στο ROUT το 2009. Μού είναι δύσκολο να συμπυκνώσω σε λίγες γραμμές συναισθήματα και εμπειρίες αυτού του ταξιδιού και σίγουρα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που θα ήμουν αν δεν το είχα κάνει. Με έχει πλουτίσει με τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει με πολλούς από τους οποίους με συνδέει πια στενή φιλία. Με έναν παράδοξο τρόπο επίσης νοιώθω και μια ευθύνη απέναντι στην διοργάνωση ίσως για τον λόγο ότι αισθάνομαι ότι θέλω να ανταποδώσω αυτά που έχω εισπράξει. Για όποια (ον)  δεν το έχει δοκιμάσει συστήνεται ανεπιφύλακτα , όπως θα έλεγε και ένας καλός πωλητής, καθότι θα σας πάει σε μέρη εσωτερικά και εξωτερικά που δεν τα έχετε φανταστεί. Τα γονίδια που κουβαλάμε εξελίχτηκαν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στους κυνηγούς τροφοσυλλέκτες προγόνους μας και θα αναγαλλιάσουν τη στιγμή που θα βρεθείτε στη γραμμή της εκκίνησης και μην εκπλαγείτε αν πάρουν και τον έλεγχο μέσα στη νύχτα….

Λόρα  ΡΕΠΣΕΝΚΟ

Τι είναι για μένα ROUT?  Ήταν ο πρώτος μου αγώνας ultra. Τότε το 2010 ήμασταν πολύ λίγοι στην εκκίνηση. Για μένα ήταν κάτι εντελώς άγνωστο. Για πρώτη φορά τόσα πολλά χλμ, ελάχιστοι οι σταθμοί, άγριο δάσος που μεγαλώνει μόνο του μακριά από τον πολιτισμό, πανέμορφη φύση…

Πλέον είναι όλα γνωστά, πολύ περισσότεροι οι αθλητές, δεν είσαι σχεδόν ποτέ μόνος. Από τις συμμετοχές μου στο ROUT μου έμειναν πολύ οι χρονιές το 2009 (ως θεατής του ultra και finisher του μικρού τότε αγώνα 41χλμ Ζαρκαδιά-Χαϊδού), το 2010 (η πρώτη μου συμμέτοχη στα 100 μίλια), το 2011 (ο πρώτος μου τερματισμός στα 100 μίλια).

Παρόλο τις δύσκολες στιγμές που κάθε φορά βιώνω εκεί, μετά πάντα με κερδίζουν οι εικόνες από τα όμορφα τοπία που έχω περάσει. Η αλήθεια είναι, ότι κάθε φορά φτάνοντας στον τερματισμό λέω στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω ! Αλλά, μετά από λίγες μέρες έρχεται αυτή η αίσθηση ότι το θέλω πάλι.

Είναι σαν ένα μεγάλο ταξίδι, το οποίο πρέπει να ολοκληρώσεις σε ένα χρονικό όριο. Θέλει σωστή διαχείριση, σωστή προπόνηση, πολύ καλή ψυχολογική προετοιμασία.

Μου αρέσει να τρέχω εκεί. Ξέρω πολύ καλά την διαδρομή. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι από την μπάρα της Ζαγκραντένια μέχρι την Πυραμίδα, εκεί που τα χρώματα αυτή την εποχή ποικίλουν και είναι όμορφα! Και μετά ξεκινάει να νυχτώνει σιγά σιγά… Και το Μέγα Ρέμα. Είναι το μοναδικό κομμάτι τις διαδρομής που δεν έχω δει ποτέ την ημέρα, και έτσι μάλλον παραμένει λίγο μαγικό.

Αυτό λοιπόν για μένα είναι το ROUT, οι αναμνήσεις που θέλω να ξαναζήσω.

Δυστυχώς φέτος δεν θα μπορέσω να τρέξω στον αγώνα. Ένας τραυματισμός δεν με άφησε να κάνω την σωστή προετοιμασία. Εύχομαι στους αθλητές και στην διοργάνωση καλή επιτυχία! Θα είμαι εκεί και θα σας περιμένω στον τερματισμό. 

Τάσος ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από την πρώτη εκείνη εμπειρία στο ROUT και στα βουνά της Ροδόπης. Ο πρώτος εκείνος αγώνας χαραγμένος στην μνήμη μας ήταν 123χλμ πολλά για κάποιον με δρομική εμπειρία ούτε ενός χρόνου. Εκκίνηση περίπου 100 άτομα και ξεκίνημα δειλά δειλά στο άγνωστο, η φύση σε όλο της το μεγαλείο τα χρώματα, οι μυρωδιές το πέπλο της νύχτας μαγευτικό, η στιγμή όπου σβήνοντας τον φακό νοιώθεις το απέραντο σκοτάδι είναι μαγευτική, απρόσμενη συνάντηση με λύκο, τι άλλο να ζητήσει κανείς από το μεγαλείο της φύσης; Αυτό ήταν! O έρωτας με το ROUT ξεκίνησε και από τότε κάθε Οκτώβριο είναι ο απόλυτος προορισμός. Το πιο όμορφο στοιχείο όμως στο ROUT είναι οι άνθρωποι που το περιβάλλουν, διοργανωτές, εθελοντές, αθλητές, η οικογένεια του ROUT και είμαι περήφανος που είμαι και εγώ ένα ταπεινό μέλος αυτής της οικογένειας. Οι εμπειρίες πάρα πολλές και ξεχωριστές από κάθε αγώνα που δεν μπορούν να καταγραφούν όλες σε τόσο λίγο χώρο. Ευχαριστώ όλους τους συναθλητές μου που με συνοδευσαν σε αυτό το ταξίδι, ιδιαίτερα τους Τόλη, Τάσο, Γιάννη καθώς και όλα τα παιδιά του ROUT που μου έδωσαν την χαρά και την τιμή να συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα. Το ταξίδι συνεχίζεται...

Νίκος ΣΟΦΙΑΝΙΔΗΣ

Τότε ήταν η πρόκληση για έναv ultra αγώνα στη Ροδόπη. Ήταν τα πρώτα χρόνια που ξεκινούσα το τρέξιμο. Τώρα περιμένω να πάω σε μια γιορτή σε μία εκδρομή. Χωρίς άγχος χωρίς κάποιο πλάνο, μάλλον φέτος ήρθε η ώρα να απολαύσω το ROUT.

Γιάννης ΡΕΪΖΗΣ 

ROUT 2018…O Αγώνας των συναισθημάτων, το ραντεβού με το σκοτάδι και την περιπέτεια  κλείνει φέτος 10 χρόνια ύπαρξης. Για μένα που είχα την χαρά και την τιμή να ζήσω τα πρώτα του βήματα, ο φετινός αγώνας φαντάζει σαν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Την πρώτη μου βουτιά στα άγνωστα μονοπάτια των υπεραποστάσεων, στις εσχατιές της Ροδόπης και στις δικές μου προσωπικές αναζητήσεις. Οι δυνατές εμπειρίες αλλά και φιλίες με συναθλητές από διάφορα μέρη τις Ελλάδας, όλα αυτά τα χρόνια  έκαναν το ROUT  κατευθείαν οικογενειακή υπόθεση. Μια μεγάλη εκδρομή στο βουνό με φίλους και φυσιογνωμίες που δεν έχω την τύχη να βλέπω συχνά. Μια εκδρομή που αλλάζει συνεχώς πρόσωπα και διάθεση καθώς ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό, πότε γρήγορα και απολαυστικά αλλά και κάποιες φορές βασανιστικά αργά! Ατέλειωτες συζητήσεις με γνωστούς και αγνώστους, εμπνεύσεις της στιγμής αλλά και απίστευτη μοναξιά με κάνουν να νιώθω ιδιαίτερα ζωντανός κάθε φορά που τρέχω η περπατάω σε αυτά τα μονοπάτια. Φέτος, στη συμπλήρωση των 10 χρόνων της διοργάνωσης , θα είμαστε και πάλι εκεί για να νιώσουμε και να βιώσουμε ξανά αυτό που λέγεται ROUT! Θα τα πούμε σύντομα…

Θεόδωρος  ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ

Αυτο που με τράβηξε ήταν βασικά αυτά τα πανέμορφα βουνά της Ροδόπης και το άγνωστο, το τι θα συναντήσουμε σε έναν τέτοιο αγώνα. Φυσικά μετά τον πρώτο ROUT και όλα αυτά που πέρασα σε αυτόν τον αγώνα και βασικά όλη αυτή την γιορτή που γίνεται πριν και μετά τον αγώνα τα αγάπησα τόσο που κάθε χρόνο όταν έρθει ο Οκτώβρης το μυαλό και η ψυχή μου είναι εκεί πάνω σε εκείνα τα βουνά και σε εκείνη την γιορτή που γίνεται και προσπαθώ αν δεν μπορώ να τρέξω τον αγώνα τουλάχιστον να βρίσκομαι εκεί σαν θεατής.

Μπάμπης ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Όταν ξεκινάς να τρέχεις με στόχο κάποτε να καταφέρεις να τερματίσεις έναν μαραθώνιο, είναι λογικό να αισθάνεσαι δέος  που  φτάνεις να στέκεσαι στη γραμμή του πιο μεγάλου σε μήκος και πιο δύσκολου μέχρι εκείνη τη στιγμή ορεινού αγώνα της χώρας. Ένας από τους λόγους που είσαι εκεί ίσως και ο σημαντικότερος είναι οι συντελεστές αυτού του εγχειρήματος. Άνθρωποι που σέβονται την προσπάθεια των αθλητών από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο μιας και οι αποτελούν  καταξιωμένα μέλη της κοινότητας του ορεινού τρεξίματος και  είναι γνωστοί για την ποιότητα των αγώνων που διοργανώνουν. Ότι σε βάζουν να τρέξεις, το έχουν τρέξει πρώτα οι ίδιοι, ότι σε βάζουν να ζήσεις είναι κομμάτι της ζωής τους, ότι σε βάζουν να βιώσεις είναι το όνειρο τους που το μοιράζονται μαζί σου.

Ότι σε βάζουν να τρέξεις, το έχουν τρέξει πρώτα οι ίδιοι, ότι σε βάζουν να ζήσεις είναι κομμάτι της ζωής τους, ότι σε βάζουν να βιώσεις είναι το όνειρο τους που το μοιράζονται μαζί σου.

Κάθε τι καινούργιο δημιουργεί και μια αβεβαιότητα. Βγαίνουν τόσα χιλιόμετρα; Αντέχει ένας μέσος αθλητής τόσες ώρες; Βγαίνει το κομμάτι από τη Ζαρκαδιά μέχρι το Λειβαδίτη μετά από 80 χιλιόμετρα; Εμείς όμως εκεί με τα μάτια να λάμπουν, τα τεράστια χαμόγελα να κάνουμε πειράγματα ο ένας στον άλλον και να σοβαρευόμαστε μόνο όταν ο Λάζαρος δίνει τις τελευταίες οδηγίες. Ξεκινάμε να δώσουμε τη μάχη με τον εαυτό μας, αναμετρηθούμε με τους φόβους μας, να ξεπεράσουμε τη λογική των πολλών. Μάχη που την έχουμε ανάγκη οι περισσότεροι για να βγούμε από την καθημερινότητα που με τις επαγγελματικές και τις οικογενειακές υποχρεώσεις μας ρίχνει σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα.

Για να φτάσουμε στην εκκίνηση του ROUT θυσιάσαμε πολλά. Ξυπνήσαμε στις 4 τα χαράματα για να προλάβουμε την προπόνηση μας, βγήκαμε νύχτα με τους φακούς αφού βάλαμε τα παιδιά για ύπνο, πήραμε άδεια για να μπορέσουμε να κάνουμε κανένα βουνό, περπατήσαμε όλη τη νύχτα στον Όλυμπο για να ξέρουμε πως θα είναι όταν χρειαστεί να το ξανακάνουμε, αφήσαμε νωρίς την  παρέα που ξενυχτούσε για να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε για το  Κυριακάτικο Long Run.

Καθώς μεγαλώνουμε κάνουμε συμβιβασμούς για να προσαρμόσουμε τη ζωή μας στα νέα δεδομένα. Κάτι μέσα μας όμως σιγοβράζει και ψάχνει την ευκαιρία να εκραγεί. Έχουμε ανάγκη να αποδεικνύουμε ότι είμαστε ζωντανοί κάθε μέρα, να ακούμε την καρδιά μας να χτυπάει έντονα και να βάζουμε στόχους που θα μας κρατάνε σε εγρήγορση. Όσοι σταθήκαμε στη γραμμή της εκκίνησης του ROUT το 2009 δεν θέλαμε να αποδείξουμε τίποτε και σε κανέναν. Θέλαμε να ζήσουμε μερικές στιγμές μακριά από τη «σιγουριά» της πόλης πιο κοντά στο περιβάλλον που ταιριάζει στον άνθρωπο. Στη φύση από την οποία   σύγχρονος τρόπος ζωής μας έχει απομακρύνει σαν να παίρνει κάποιος τα παιδιά από τη μάνα τους. Τη «Μάνα Γη» στην αγκαλιά της οποία μας στέλνει κάποιο αρχέγονο ένστικτο. Είναι εσωτερική ανάγκη μας να τρέχουμε στη φύση κάτι σαν «αιώνια προσευχή» που για λίγες στιγμές σε κάνει ...αθάνατο! Θέλαμε να δείξουμε σε εμάς τους ίδιους ότι   θα παραμείνουμε ζωντανοί όσο η καρδιά μας αντέχει. Γιατί σε αυτούς τους αγώνες είναι σίγουρο ότι από ένα σημείο και μετά θα τρέχεις μόνο με την δύναμη της ψυχής σου. Τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος και που χρειάζεται να βρεθούν κάποιοι σαν του ανθρώπους που οραματίστηκαν και υλοποίησαν  το ROUT για να την ανασύρουν.

10 Χρόνια... 

Ήταν μια δεκαετία στην οποία πολλοί από εμάς  επανακαθορίσαμε τη στάση ζωής μας μέσω της συνεχούς ενασχόλησής μας με το ορεινό τρέξιμο και τους αγώνες υπεραπόστασης. Σε αυτή την δεκαετία αλλάξαμε τις συνήθειές μας, είδαμε το σώμα μας να μεταμορφώνεται, επισκεφθήκαμε νέα μέρη, γνωρίσαμε νέους ανθρώπους. Ανακαλύψαμε οτι υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε, πράγματα τα οποία μερικά χρόνια πριν φάνταζαν αδύνατα. Γνωρίσαμε λίγο περισσότερο τις δυνάμεις μας, σωματικές και ψυχικές, φτάνοντας ένα τόσο δα μικρό βήμα πιο κοντά στο «γνῶθι σαὐτόν». Ο αγώνας αυτός έπαιξε έναν από τους πιο βασικούς λόγους για τους οποίους συντελέστηκαν όλα αυτά. Ο Rodopi Ultra Trail αποτέλεσε όχι μόνο κάποιον αγώνα στόχο αλλά πηγή πραγματικής έμπνευσης. Για όσους ήμασταν εκεί από την πρώτη μέρα δημιουργίας του, αυτά τα δέκα χρόνια σημαίνουν πολλά.  Τα πρώτα χρόνια των έντονων ζυμώσεων, του ενθουσιασμού, του ρομαντισμού, των ασυγκράτητων συναισθημάτων και της «παιδικής αθωότητας» θα μείνουν για πάντα στη μνήμη και τις καρδιές μας, φωτίζοντας σαν φάρος και δείχνοντας τι είναι τελικά αυτό που αξίζει, το πραγματικό, το αληθινό. Η εξέλιξη είναι αναπόφευκτη και ο αγώνας δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω της. Ένας κύκλος αγνός, ολότελα μαγικός για το Rodopi Ultra Trail αλλά και για εμάς, κλείνει φέτος με αυτή την επέτειο. Ένας άλλος, διαφορετικός, ανεξερεύνητος ανοίγει μπροστά μας και δεν έχουμε παρά να δούμε σε τι αναζητήσεις και περιπέτειες θα μας οδηγήσει.

Άλλωστε όπως έχει πει και κάποιος φίλος … Τα καλύτερα έρχονται!

Photo copyright: Babis Giritziotis / Canon, X. Τσιλικίδης, Drosos Drosos, Orizontas