Βέβαια, τότε οι αγώνες ήταν λίγοι και οι αθλητές επίσης πολύ λιγότεροι από τις μέρες μας, άρα και ο τόνος κάθε διοργάνωσης ήταν περισσότερο προσωπικός. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια, το άθλημα μεγάλωσε, εξελίχθηκε και αρχίσαμε να βλέπουμε μπλουζάκια, μπουφάν κτλ με τεχνικό υλικό και γεμάτα ονόματα από χορηγούς. Υλικά ελαφριά, απορροφητικά και διαπνέοντα. Μπήκαν στη ζωή μας τα Dri-Fit, τα microfibers, οι υδρόφοβες υφές και πολλά άλλα. Και μαζί με αυτά τα νέα υλικά ήρθαν και τα λογότυπα των χορηγών. Πολλά λογότυπα. Όσο περισσότερα, τόσο πιο “δυνατή” η διοργάνωση. Προφανώς δεν είναι κακό να παίρνεις ένα μπλουζάκι που θα το “τρέξεις” στις προπονήσεις σου και είναι αναπόφευκτο αυτός που “πληρώνει” για να κάνουμε το χόμπι μας να θέλει να φανεί. No problem with that που λένε και στα βουνά. Κάπου όμως μέσα σε όλα αυτά έχω την αίσθηση ότι χάνουμε κάτι ουσιαστικό. Χάνουμε την τέχνη και κάνουμε τα μπλουζάκια των αγώνων μια “πλαστική” ανάμνηση που συχνά μένει ξεχασμένη στο κάτω μέρος μιας συρταριέρας, χαμένη στο χρόνο. Κι όμως, κάποτε ήταν σπουδαίο. Το φορούσες όχι απλώς γιατί τερμάτισες έναν αγώνα, αλλά γιατί ήταν όμορφο, γιατί έλεγε κάτι για σένα και για το βουνό που ανέβηκες. Για την προσπάθεια σου.

Νομίζω το πιάσατε το νόημα της σκέψης μου. Και αυτό το άρθρο μου ήρθε σαν ιδέα από το τελευταίο μπλουζάκι που πήρα σε αγώνα, πριν μια εβδομάδα, στον Ηράκλειο Άθλο. Το γραφικό του ήταν ένα μήνυμα που χαρακτηρίζει όλη τη διοργάνωση ενάντια στην αλόγιστη εγκατάσταση αιολικών πάρκων στον Ερύμανθο. Μου αποτυπώθηκε αυτό το μήνυμα και έκανα φυσικά ότι δεν είδα το πλήθος χορηγών στην πλάτη!

Προφανώς, δεν χρειάζεται κάθε διοργάνωση να διαθέτει μεγάλο προϋπολογισμό για επαγγελματίες σχεδιαστές ή κορυφαία υφάσματα, αν και οι αθλητές, δικαίως, τα εκτιμούν και τα χρησιμοποιούν στις προπονήσεις τους. Είμαστε άλλωστε στο 2025 και όχι στις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Όμως, ας δοθεί λίγο περισσότερη προσοχή στην ιδέα. Στην τέχνη. Στην ταυτότητα. Το μπλουζάκι να σου θυμίζει όχι απλώς τον αγώνα, αλλά το γιατί έτρεξες σε εκείνον τον αγώνα. Που θα έχει κάτι πιο προσωπικό, κάτι που να κουβαλάει επάνω του το βουνό, τη διαδρομή, ένα μήνυμα ή το μεράκι του ανθρώπου που το σχεδίασε.

Θα με πείτε ρομαντικό και ίσως να έχετε δίκιο. Αλλά πιστεύω πως ίσως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε σε εκείνη την εποχή που το μπλουζάκι ενός αγώνα ήταν κάτι παραπάνω από ένα τεχνικό ρούχο. Να θυμηθούμε πως μπορεί να είναι ένα μικρό έργο τέχνης.

Το έχουμε δει ήδη, για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια στα έπαθλα και τα μετάλλια που σε πολλές περιπτώσεις διοργανώσεων είναι πραγματικά αντικείμενα τέχνης με ψυχή και ταυτότητα. Δεν θα ήταν υπέροχο να δούμε την ίδια φροντίδα και στα μπλουζάκια, όχι μόνο σε εξαιρέσεις που υπάρχουν και είναι θαυμάσιες, αλλά πιο γενικά;

Να έχουμε, πέρα από τα έπαθλα, τις όμορφες φωτογραφίες και τα αποτελέσματα, κι ένα μπλουζάκι που κάθε φορά που το φοράμε να μας ψιθυρίζει μια ιστορία; Και να τη λέει όμορφα;

Δημήτρης Τρουπής