Το κερασάκι στο παγωτό, όμως, ήταν ο αγώνας και για τον πολύ καλό φίλο και παλιό συνεργάτη στο Advendure, Δημήτρη Σκέντζο, που επίσης γιόρταζε. Ήταν η δικαίωση για την μεγάλη προσπάθεια που έκανε- αυτός και η ομάδα του - για να επαναφέρει στο καλεντάρι αυτή τη διοργάνωση, της οποίας η μεγάλη της διαδρομή των 21Κ (+1.878μ.), είναι χωρίς καμία αμφιβολία η πιο απαιτητική σε αυτή την απόσταση στην Ελλάδα και ταυτόχρονα μία από τις πιο όμορφες και συναρπαστικές.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τη διαδρομή του αγώνα! Στα πρώτα κιόλας 5 χιλιόμετρα, το πανέμορφο ανηφορικό μονοπάτι μέσα στα έλατα, με τα περάσματα από μικρά ρυάκια και τις πηγές του ποταμού Πείρρου, με τις μεγάλες – πρασινισμένες από τα βρύα πέτρες, σε συνδυασμό με τα έλατα και τα νερά, έδινε στο τρέξιμο μας έναν παραμυθένιο τόνο.

Κάπου εκεί, στον πρώτο σταθμό, συναντήσαμε τη Γεωργία Σκέντζου και τον Αντρέα Γριντέλα, που με την ξαφνική τους εμφάνιση, το κέφι τους και την αμφίεση τους μας έμπασαν για τα καλά στην ατμόσφαιρα της εθνικής επετείου! Σε αυτό το σημείο διαχωρίζονταν οι δυο διαδρομές (21Κ & 9Κ), με την μικρή να επιστρέφει προς Τσαπουρνιά.

Η θέα στην μεγάλη ανάβαση προς τη Σκάλα του Κεντριά ήταν απλά καθηλωτική. Το τοπίο είχε πλέον αλπικό χαρακτήρα και, καθώς φτάναμε στην κορυφή, μας υποδέχτηκε μια συγκλονιστική αλλαγή: πυκνή ομίχλη και ισχυρός αέρας, που μετέτρεψαν την προσπάθεια μας σε μια ακόμα πιο περιπετειώδη εμπειρία.

Λίγο αργότερα, καθώς κατεβαίναμε στο πετρώδες και λασπωμένο έδαφος για να φτάσουμε στην βάση της επόμενης ανάβασης, προς την σκάλα του Ωλενού ξαφνικά ο “θόρυβος” του αέρα εξαφανίστηκε και βρεθήκαμε να τρέχουμε σε μια αλλόκοτη ησυχία μέσα στην ομίχλη, μέχρι να ξεκινήσουμε την ανάβαση στην οποία η ομίχλη μας στέρησε τη θέα αλλά μας άφησε να θαυμάσουμε την πινελιά ανεπεξέργαστης ομορφιάς που δίνει καμιά φορά η φύση, όπως σε αυτή την φυσική σκάλα προς το διάσελο Μουγγίλας – Ωλενού.

Νερά παντού καθώς διασχίζαμε τα αλπικά λιβάδια που μας οδήγησαν στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, στα 1.830 μέτρα υψόμετρο, όπου μας περίμενε ο σταθμός του φίλου και συνεργάτη Χρήστου Κατσιρόπουλου, που μετά την προσπάθεια στην Ροδόπη βοήθησε εθελοντικά τον αγώνα, ένα παράδειγμα ανθρώπου που αγαπάει πολύ το ορεινό τρέξιμο και το δείχνει έμπρακτα από κάθε μετερίζι.

Η τύχη μου χαμογέλασε εκεί μιας και για λίγο άνοιξε η ομίχλη και μπόρεσα να θαυμάσω στιγμιαία την πανοραμική θέα προς τις κορυφές του Ωλενού και της Μουγγίλας στα νότια, βόρεια προς το Παναχαϊκό και ανατολικά προς το Καλλιφώνι και το Χελμό.

Και μετά; Μια ανάσα και φύγαμε για τη μεγάλη κατάβαση σε πανέμορφα – κυρίως χωμάτινα - μονοπάτια που μας πέρασε από τα “κροκοπεδία” τα οποία δυστυχώς θαυμάζει κανείς ανθισμένα μόνο την Άνοιξη, την επιβλητική σάρα, το διάσελο των Λαπάτων με την εξαιρετική θέα της μεγάλης και μικρής Μουγγίλας για να μπούμε στα τελευταία χιλιόμετρα στο πυκνό ελατοδάσος μέχρι την Τσαπουρνιά και τον τερματισμό. Αλλαγή στη νέα μορφή του αγώνα το έντονα κατηφορικό μονοπάτι μέσα σε πυκνό ελατοδάσος στα τελευταία 2 χιλιόμετρα, που αντικατέστησε το χωματόδρομο, και δίνει ακόμη ομορφότερη διάσταση στον αγώνα.

Άγρια ομορφιά και καθαρόαιμα βουνίσιος αγώνας, σε βουνό γεμάτο θρύλους και επιβλητικά φυσικά τοπία. Αυτό είναι ο Ηράκλειος Άθλος.

Εκτός όμως από το αισθητικό κομμάτι, υπάρχει και το τεχνικό και εδώ ο Ερύμανθος, μαζί με τη σχεδίαση της διαδρομής, τον καθιστούν ίσως τον πιο απαιτητικό αγώνα στην Ελλάδα για αυτά τα χιλιόμετρα. Το κάθετο χιλιόμετρο υψομετρικής με τμήματα ασαφούς και σαθρού μονοπατιού μέσα σε μόλις 3 χιλιόμετρα, στο πρώτο κιόλας κομμάτι του αγώνα, μέχρι τη Σκάλα του Κεντριά, το πολύ τεχνικό κατηφορικό τμήμα με πέτρες και λάσπη — φέτος μάλιστα μαζί με πυκνή ομίχλη και δυνατό αέρα μέχρι τη βάση της Σκάλας του Ωλενού — η ανάβαση προς το διάσελο και οι μικρές “πινελιές”, όπως η σάρα στην κατάβαση, το εντελώς κάθετο λασπωμένο μονοπάτι που προστέθηκε φέτος στα τελευταία χιλιόμετρα (μου θύμισε έντονα το τελευταίο κατέβασμα στο Lavaredo Ultra Trail στους Δολομίτες, μετά τη λίμνη Croda da Lago), και — άλλο ένα κερασάκι στην τούρτα, αυτή τη φορά δυσκολίας — η ανηφορική άσφαλτος περίπου 800 μέτρων μέχρι τον τερματισμό, είναι τα βασικότερα χαρακτηριστικά που κάνουν τη διαδρομή εξαιρετικά δύσκολη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο νοτιάς που φυσούσε κράτησε την υγρασία στις πέτρες στα ψηλά, προσθέτοντας έναν ακόμα παράγοντα δυσκολίας μιας και το τερέν, εκτός από τεχνικό, γλιστρούσε και πολύ.

Η πυκνή ομίχλη σε μεγάλο μέρος του αλπικού τμήματος αποτελεί πάντα ένα στοίχημα για τις διοργανώσεις, καθώς μπορεί γρήγορα να εξελιχθεί σε εφιάλτη για τους αθλητές. Στον Ηράκλειο Άθλο, όμως, αυτό το στοίχημα κερδήθηκε με το παραπάνω μιας και η σήμανση με πορτοκαλί σημάδια ανά λίγα μέτρα ήταν πολύ πυκνή και μας καθοδήγησε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, ιδιαίτερα στο ομιχλώδες κομμάτι του. Δεν ένιωσα σε κανένα σημείο αβεβαιότητα.

Επιπλέον, το μονοπάτι είχε δουλευτεί εξαιρετικά – τρομερή δουλειά στην σάρα, αλλά και στο πρώτο κομμάτι στον Αρκόβατο, όπου το μεικτό δάσος καλύπτει τα πάντα αν αφεθεί το μονοπάτι - ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μετά από έξι χρόνια απουσίας του αγώνα, μεγάλα τμήματα των μονοπατιών ήταν απάτητα. Ο Ερύμανθος είναι άγριο βουνό, με καιρικές συνθήκες που αλλάζουν συχνά και με έντονο τρόπο. Όπως άλλωστε έχουμε πει πολλές φορές, οι αγώνες ορεινού τρεξίματος αποτελούν σήμερα τους πιο σημαντικούς διαμορφωτές και συντηρητές των μονοπατιών στη χώρα μας.

Ο Ερύμανθος είναι ένα από τα πιο όμορφα, άγρια και αλπικά βουνά της χώρας μας, προστατευόμενη περιοχή του οικολογικού δικτύου NATURA 2000, ζώνη ειδικής προστασίας (ΖΕΠ) για την ορνιθοπανίδα και σημαντική περιοχή για τα πουλιά (ΙΒΑ). Παρ’ όλα αυτά, παραμένει στόχος “επενδυτών” αιολικής ενέργειας, με αποτέλεσμα να απειλούνται τόσο οι προστατευόμενες περιοχές του όσο και η σπάνια βιοποικιλότητα του. Η διοργάνωση πρωτοστατεί εδώ και χρόνια, με μεγάλη επιτυχία, στις προσπάθειες φορέων και πολιτών της περιοχής να προστατευθεί το βουνό και η φύση του. Φέτος, μάλιστα, το μήνυμα έγινε εμφανές και στις μπλούζες που δόθηκαν στους αθλητές με την εγγραφή τους. Δύσκολος, αλλά ταυτόχρονα ωραίος αγώνας.

Ο Θανάσης Παγουνάδης αναδείχθηκε μεγάλος νικητής στα 21Κ με χρόνο 2:40:02. Στη δεύτερη θέση τερμάτισε ο Ανδρέας Ανδριόπουλος με 2:49:33 και τρίτος ο Πέτρος Τυρολόγος με 2:53:26.

Στις γυναίκες, πρώτη τερμάτισε η Αρτεμισία Μαρτζούκου με χρόνο 4:01:08, δεύτερη η Μαρία Βούλγαρη με 4:14:33 και τρίτη η Μαρία Αργυροπούλου με 4:14:42.

Στον αγώνα των 9Κ, νικητής στους άντρες ήταν ο Γιώργος Γιαννούλης με χρόνο 57:55, ενώ στις γυναίκες η Έλη Μητσοπούλου τερμάτισε πρώτη με 1:21:58.

Εδώ μπορείτε να δείτε τα συνολικά αποτελέσματα των αγώνων, ενώ η διοργάνωση περιελάμβανε και ένα όμορφο παιδικό αγώνα.

Πολλά συγχαρητήρια στους εθελοντές και όσους βοήθησαν στον αγώνα. Ήταν όλοι εξαιρετικοί στα πόστα τους.

Η Τσαπουρνιά, μετά από έξι χρόνια, γέμισε και πάλι αθλητές, κόσμο και ενθουσιασμό. Δυνατή μουσική, φαγητό και οι καθιερωμένες μπύρες μετά τον τερματισμό — φοβερό το γιαουρτάκι, οφείλω να ομολογήσω! — ο ακούραστος Δημήτρης Σκέντζος να δίνει τον τόνο με το σπικάζ και το χιούμορ του στις απονομές, τα δώρα που κληρώθηκαν και όλα αυτά που κάνουν μια διοργάνωση δημοφιλή όχι μόνο για τις διαδρομές ή τη δυσκολία της, αλλά και σαν ένα event για φίλους… από φίλους! Για αθλητές .. από συναθλητές!

Φυσικά, θα είμαστε και του χρόνου εκεί!

Δημήτρης Τρουπής