Ας ταξιδέψουμε αρκετά πίσω στον χρόνο, στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Το ορεινό τρέξιμο, τουλάχιστον στην Ευρώπη, βρισκόταν ακόμη στα πρώτα του βήματα. Το Ultra-Trail du Mont Blanc (UTMB®), που είχε ξεκινήσει μόλις το 2003, έδειχνε ήδη τα σημάδια μιας λαμπρής πορείας, κανείς όμως δεν μπορούσε τότε να φανταστεί το μέγεθος που θα έπαιρνε τα επόμενα χρόνια. Κι όμως, ακόμη και τότε, όλοι οι κορυφαίοι αθλητές του αθλήματος συγκεντρώνονταν στο Chamonix, για να μετρηθούν σε αυτό το νέο, παράτολμο εγχείρημα.

Στην τρίτη κιόλας διοργάνωση, το 2005, κάνει την εμφάνισή του ένας ξερακιανός Ιταλός, χωρίς χορηγούς, χωρίς προπονητή, χωρίς γυμναστή ή διατροφολόγο. Τρέχει μόνος, αλλά έχοντας μέσα του τη δύναμη και την πειθαρχία που του χάρισε η σκληρή ζωή του. Και με την πρώτη του συμμετοχή καταφέρνει να ανέβει στο βάθρο, κατακτώντας την τρίτη θέση σε ηλικία 57 ετών.

Την επόμενη χρονιά, το 2006, ο Marco επιστρέφει για να κερδίσει αυτή τη φορά το UTMB, στα 58 του χρόνια, όντας σχεδόν 25 χρόνια μεγαλύτερος από τον προηγούμενο νικητή, τον περίφημο Christophe Jaquerod. Και πάλι μόνος, με μοναδικό support τη σύζυγό του, την Renata, που τον συνόδευε στους αγώνες και τον εμψύχωνε σε κάθε σταθμό ανεφοδιασμού Και σαν να μην έφτανε αυτό, επιστρέφει ξανά το 2007 και κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον διάσημο αγώνα.

                                                                Κερδίζοντας για δεύτερη φορά το UTMB, το 2007!

Ένα κατόρθωμα ασύλληπτο για την ηλικία του, αλλά και για την αθλητική του διαδρομή ως τότε, ένα επίτευγμα που δεν έχει επαναληφθεί ποτέ και ίσως να μη ξαναδούμε ποτέ στο μέλλον.

Ο Marco, γεννημένος μέσα σε μια ταπεινή οικογένεια αγροτών, ορφανός από πατέρα στα 16 του, αναγκάστηκε από πολύ νωρίς να δουλέψει για να ζήσει. Στην “προηγούμενη ζωή” του, όπως λέει ο ίδιος, υπήρξε αγρότης, οδηγός φορτηγού και μηχανικός εκσκαφέων. Ξεκίνησε να τρέχει σε μικρούς αγώνες στα 27 του, αλλά δεν άρχισε να κερδίζει πριν φτάσει 40 ετών. Ο ίδιος πάντα τονίζει ότι το τρέξιμο του χάρισε ελευθερία, και οι νίκες του έγιναν η εκδίκησή του απέναντι σε ένα πεπρωμένο που δεν μπορούσε να αλλάξει.

Όπως προαναφέραμε, χωρίς προπονητή, γυμναστή ή διατροφολόγο, έχτιζε τη φυσική του αντοχή μέρα με τη μέρα, στα μονοπάτια γύρω από το χωριό του στο Piemonte, τρέχοντας μιάμιση με δύο ώρες την ημέρα, ύστερα από οκτώ αδιάκοπες ώρες δουλειάς στο εκσκαφικό μηχάνημα για τη γειτονική τσιμεντοβιομηχανία Buzzi Unicem, που θα γινόταν αργότερα ο πρώτος του χορηγός.

Ξεκίνησε να τρέχει σε μικρούς αγώνες στα 27 του, αλλά δεν άρχισε να κερδίζει πριν φτάσει 40 ετών. Εδώ στα πρώτα του βήματα στα μονοπάτια!

Ο Marco Olmo δεν ξεκίνησε όμως τις μεγάλες του επιτυχίες στα βουνά, αλλά στην έρημο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 (1996‑1999) έγραψε ιστορία στο περίφημο Marathon des Sables, ανεβαίνοντας τρεις φορές στην τρίτη θέση του βάθρου. Παράλληλα, διακρίθηκε και σε άλλους υπερμαραθώνιους της ερήμου, προτού ανακαλύψει και κατακτήσει το “holy grail” του, τα βουνά των Άλπεων και το UTMB®.

Τα χιλιόμετρα, οι καυτές συνθήκες της ερήμου και τα χρόνια του, όλα μαζί σε μια φωτογραφία από τον τελευταίο του Marathon des Sables, το 2017!

Όμως η πορεία του δεν σταμάτησε εκεί. Το 2009 κατακτά την 3η θέση στο Transvulcania, ενώ τα επόμενα χρόνια επιστρέφει στο Marathon des Sables με εξίσου εξαιρετικά αποτελέσματα (2010‑2012). Το 2013 τερματίζει 11ος στο Transgrancanaria, και ανάμεσα στο 2014 και το 2017 ολοκληρώνει ακόμα τέσσερις τερματισμούς στο Marathon des Sables, με τον αγώνα του 2017 να σηματοδοτεί το τελευταίο του μεγάλο ultra‑trail. Μετά από αυτό, συνεχίζει να τρέχει μικρότερες αποστάσεις, διατηρώντας όμως αμείωτο το πάθος και την αγάπη του για το τρέξιμο.

Έχει επισκεφτεί τη χώρα μας στο παρελθόν, δοκιμάζοντας τα μονοπάτια του Ολύμπου και του Παρνασσού, ενώ το 2019, ήταν καλεσμένος της διοργάνωσης Corfu Mountain Trail, στην Κέρκυρα.

Ο Marco Olmo είναι χωρίς καμία αμφιβολία ένας θρύλος του ορεινού τρεξίματος. Για εμάς, μάλιστα, που ξεκινούσαμε τα πρώτα μας βήματα στα αγωνιστικά μονοπάτια την εποχή που εκείνος κατακτούσε τις μεγάλες του νίκες στο UTMB®, ήταν θρύλος ήδη τότε, ενώ παραμένει έως σήμερα πηγή έμπνευσης. Ξεκίνησε αργά να βρίσκει τη θέση του σε έναν κόσμο όλο και πιο ανταγωνιστικό, σε μια ηλικία που οι περισσότεροι σταματούν να τρέχουν. Όμως το τρέξιμο στο βουνό έγινε η αιτία της ύπαρξης του, το μέσο για να λυτρωθεί από μια σκληρή μοίρα που του είχε επιφυλάξει η ζωή.

Η επιμονή και η αποφασιστικότητα του έγραψαν μία από τις ωραιότερες σελίδες στην ιστορία του αθλήματος, κάτω από το βλέμμα των κοφτερών γρανιτένιων κορυφών που του “έδειξαν τον ουρανό”, στην καρδιά των Άλπεων.

“Γεννήθηκα φτωχός και παραμένω φτωχός. Τρέχω για να ξαναχτιστώ. Τρέχω για να εκδικηθώ.”

Δημήτρης Τρουπής