Η Lucy Walker ξεκίνησε την ορειβατική της διαδρομή το 1858 και μέσα σε 21 χρόνια συμμετείχε σε 98 αποστολές, εκ των οποίων οι 28 αφορούσαν κορυφές άνω των 4.000 μέτρων. Ανέβηκε σε κορυφές όπως το Monte Rosa, το Strahlhorn και το Grand Combin, ενώ το 1864 πραγματοποίησε την πρώτη ανάβαση στο Balmhorn, κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο ανεξαρτήτως φύλου.

Η σημαντικότερη όμως επιτυχία της ήταν η κατάκτηση του Matterhorn στις 21 Ιουλίου του 1871. Φορώντας το αγαπημένο της μακρύ φόρεμα και συνοδευόμενη από τον πατέρα της και άλλους αναρριχητές, ανέβηκε στην κορυφή του θρυλικού βουνού, προσπερνώντας την Αμερικανίδα Meta Brevoort, που στόχευε να γίνει η πρώτη γυναίκα που πάτησε την κορυφή.

Η εποχή που έζησε και ασχολήθηκε με την ορειβασία δεν ήταν ευνοϊκή για γυναίκες που έσπαγαν τα κοινωνικά καλούπια. Μόνο τα κατορθώματα αντρών εξυμνούνταν στα πρωτοσέλιδα, ενώ εκείνα των γυναικών σπάνια αναφέρονταν ή ακόμα και σατιρίζονταν. Η Walker όμως, με το χαρακτηριστικό της χιούμορ και την αδάμαστη θέληση, δεν άφησε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να την καταβάλει. Παρότι πολλοί την υποτίμησαν, υπήρχαν και αυτοί που την αναγνώρισαν. Η βρετανική σατιρική εφημερίδα Punch μάλιστα έγραψε: "Κανένας παγετώνας δεν τη σταματά, κανένα γκρεμός δεν την αναχαιτίζει. Κανένα ύψος δεν της αντιστέκεται, όσο απρόσιτο κι αν είναι."

Η οικογένεια Walker με φίλους και οδηγούς, το 1870. Η Lucy Walker βρίσκεται στην πίσω σειρά, τρίτη από τα αριστερά. (Alpine Club Photo Library)

Στην καθημερινή της ζωή, η Walker ήταν μια απλή κυρία από το Λίβερπουλ. Η οικογένεια της διατηρούσε εμπορική επιχείρηση με μόλυβδο, ενώ η ίδια φρόντιζε το σπίτι, έφτιαχνε εργόχειρα και διάβαζε γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, γεγονός ασυνήθιστο για την εποχή, ενώ στις κοινωνικές της εκδηλώσεις δεν φανέρωνε κανένα σημάδι της δυναμικής που είχε στον Αλπινισμό.

Στα βουνά, όμως, γινόταν άλλος άνθρωπος, μεταμορφωνόταν. Μάλιστα, έβγαινε από τα χωριά ντυμένη καθωσπρέπει, μόνο και μόνο για να κρύψει τα πολυτελή φορέματα της πίσω από κάποιο βράχο και να συνεχίσει τις αναβάσεις σαν έμπειρη αλπινίστρια που ενέπνεε τους συντρόφους της με το αστείρευτο σθένος και τη ζωντάνια της.

Η Lucy Walker συνέχισε να ανεβαίνει στα βουνά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας των 40 χρόνων της, όταν οι γιατροί της συνέστησαν να σταματήσει για λόγους υγείας. Ωστόσο, αυτή παρέμεινε στις Άλπεις, περπατώντας πλέον στα μονοπάτια και ενθαρρύνοντας νέες ορειβάτισσες να γράφουν για τις εμπειρίες τους. Το 1907, ίδρυσε τον Γυναικείο Αλπινιστικό Σύλλογο και υπηρέτησε ως δεύτερη πρόεδρος του.

Οι ορειβάτες Lucy Walker, καθιστή, με τον πατέρα της Frank Walker, και (όρθιοι, από αριστερά προς τα δεξιά) άγνωστος, Melchior Anderegg και Adolphus Warburton Moore.

Στις μέρες μας, η ιστορία της Walker έχει σχεδόν ξεχαστεί, παρά τη μεγάλη επιρροή της στις γυναίκες ορειβάτισσες που την ακολούθησαν. Η δραστηριότητα της στις Άλπεις άνοιξε τον δρόμο για πολλές γυναίκες να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην περιπέτεια και την εξερεύνηση. Όπως μάλιστα είπε ο ορειβάτης Charles Pilkington, μετά τον θάνατό της το 1917: "Η ενέργειά της ήταν αστείρευτη και το θάρρος της απαράμιλλο. Η συντροφιά της φώτιζε κάθε ταξίδι."

Η Lucy Walker απέδειξε πως ακόμα και με ένα φόρεμα και τόνους αποφασιστικότητας και πάθους για το βουνό, μπορεί να σπάσει κάθε κοινωνικό εμπόδιο. Άλλωστε το έχουμε ζήσει και στο τρέξιμο, πολλά χρόνια αργότερα, με την απαράμιλλη αποφασιστικότητα της θρυλικής Kathrine Switzer το 1967 στον μαραθώνιο της Βοστόνης. Η Switzer είχε πει τότε: «Το θαύμα δεν είναι ότι τερμάτισα. Το θαύμα είναι ότι είχα το θάρρος να ξεκινήσω». Αλλάξτε τη λέξη “τερμάτισα” με τη λέξη “σκαρφάλωσα” και έχετε την ίδια πάστα μεγάλης ψυχής και καρδιάς!

Δημήτρης Τρουπής

Με πληροφορίες από το περιοδικό Outside και την Wikipedia