[Advendure]: Η αλήθεια είναι ότι αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη ήταν η πρόσφατη ανακοίνωση της Ultraspire για τη συνεργασία σας. Σαν ένα web-site αφιερωμένο στο trail running, σίγουρα μας ενδιαφέρει να γνωρίσει η outdoor κοινότητα της χώρας μας μια γυναίκα που λατρεύει το trail running και έχει ελληνικές ρίζες, αλλά και σημαντικό συγγραφικό έργο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τη συνέντευξη από τις λεπτομέρειες για τη ζωή σου, τη σχέση σου με την Ελλάδα και τα μονοπάτια, αλλά και το που σε βρίσκουμε τώρα.

[Henriette Lazaridis]: Οι γονείς μου ήρθαν στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και εγκαταστάθηκαν έξω από τη Βοστώνη. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός (από το Πολυτεχνείο) και ήρθε για να συμμετάσχει σε μια εταιρεία τεχνολογίας την οποία είχε ξεκινήσει ένας φίλος του. Κάθε καλοκαίρι, η μητέρα μου και εγώ περνούσαμε τρεις μήνες στην Ελλάδα και ο πατέρας μου ερχόταν τον Αύγουστο. Μιλούσαμε μόνο ελληνικά στο σπίτι, οπότε ένιωθα πάντα εντελώς άνετα ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα. Αλλά ήταν και λίγο παράξενο για μένα. Δεν είχα κανενός είδους αμερικανική προφορά, οπότε όλοι υπέθεταν ότι ήμουν Ελληνίδα και, επομένως, γνώριζα όλη την αργκό και τα πολιτιστικά αστεία και τα συναφή. Και μου άρεσε να προσποιούμαι ότι ήξερα, αλλά συχνά υπήρχε κάτι που ήταν απλά αρκετά απρόσιτο. Και ειλικρινά, υπήρχε κάτι ακριβώς απρόσιτο για μένα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πράγματα όπως το μπέιζμπολ μου έμοιαζαν εξωτικά και αυτά που έτρωγαν οι Αμερικανοί κατά τη διάρκεια της μεγάλης γιορτής των Ευχαριστιών έμοιαζαν παράξενα και άγνωστα.

Στις μέρες μας, έχω τη δυνατότητα να περνάω έναν ολόκληρο μήνα στην Ελλάδα κάθε χρόνο, τον οποίο περνάω σχεδόν εξ ολοκλήρου στο Πάπιγκο, το πατρογονικό χωριό της οικογένειας του πατέρα μου. Εκεί παρατήρησα, πριν από μια δεκαετία, ότι κάποιοι άνθρωποι έτρεχαν στα μονοπάτια που περπατούσαμε. Αυτό μου φάνηκε τρελό αλλά και συναρπαστικό - και φυσικά έγινε κάτι που ήθελα να δοκιμάσω. Έτυχε να βρίσκομαι στο Πάπιγκο ένα καλοκαίρι πριν από πολλά χρόνια, την ίδια εποχή που γίνονταν οι αγώνες του Zagori Mountain Running, και δήλωσα συμμετοχή στα 10 χιλιόμετρα από καπρίτσιο. Ήρθα τρίτη στην ηλικιακή μου ομάδα, αλλά, ακόμα και χωρίς το ωραίο αποτέλεσμα, είχα κολλήσει. Μου άρεσε να ασχολούμαι με τα βουνά με αυτόν τον τρόπο, πηγαίνοντας από χωριό σε χωριό, προσπαθώντας να κινηθώ γρήγορα. Εκείνο τον πρώτο αγώνα, ακολούθησαν αργότερα τα 21Κ και τα 44Κ. Φέτος θα είναι ο τρίτος μου αγώνας ZMR 44Κ.

[Advendure]: Αναζητώντας πληροφορίες, βλέπουμε ότι τα αθλήματα στη φύση πάντα είχαν μεγάλο χώρο στη ζωή σου. Trail Running, Κωπηλασία και Cross-Country Skiing, δείχνουν άνθρωπο που λατρεύει τον αθλητισμό. Είναι όντως έτσι; Μίλησε μας για τον αθλητισμό στη ζωή σου και ιδιαίτερα για το τρέξιμο στα μονοπάτια.

[Henriette Lazaridis]: Είχα την τύχη να μεγαλώσω με δύο γονείς που υπήρξαν οι ίδιοι αθλητές και οι οποίοι δεν είχαν δεύτερες σκέψεις ώστε να ενθαρρύνουν το μοναχοπαίδι τους να συμμετάσχει στον αθλητισμό. Η μητέρα μου ήταν διακεκριμένη κολυμβήτρια με τον "Ναυτικό Όμιλο Πατρών", και ο πατέρας μου κολυμπούσε για τον "Ναυτικό Όμιλο του Πειραιά ή του Φαλήρου" (δεν θυμάμαι ακριβώς). Και οι δύο έκαναν σκι και πεζοπορία (με τον "Ορειβατικό Όμιλο" των πόλεων τους). Η Ελβετίδα γιαγιά μου, από την οποία πήρα το όνομα μου, ήταν η πρώτη διευθύντρια των κοριτσιών "Οδηγών" στην Πάτρα. Οπότε ο αθλητισμός και η φύση ήταν στο αίμα μου! Για μένα ο αθλητισμός είναι μια μορφή δημιουργικής έκφρασης. Δεν είμαι χορεύτρια σε καμία περίπτωση, αλλά νιώθω ότι μπορώ να πετύχω ένα είδος χάρης μέσω του σκι και του τρεξίματος - απλά μετακινώντας το σώμα μου στο χώρο. Ενώ έκανα ομαδικά αθλήματα στο σχολείο (ποδόσφαιρο, το κυριότερο από αυτά), άρχισα να τρέχω στο δρόμο στην εφηβεία μου και, στα είκοσι μου, καθώς και στις αρχές των τριάντα μου, έτρεξα μερικούς μαραθωνίους. (Φέτος έχω δηλώσει συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Αθήνας, μετά από καθυστερήσεις λόγω του Covid και τραυματισμών, και ανυπομονώ!) Έχω συνειδητοποιήσει όμως ότι ήμουν trail runner, πολύ πριν κάνω τα 10 χιλιόμετρα του ZMR, επειδή, ενώ μεγάλωνα την οικογένειά μου στα προάστια της Βοστώνης, συνήθιζα να παίρνω τα σκυλιά μου για τρέξιμο για άσκηση στο δάσος. Αυτές τις μέρες, τρέχω πολύ σε ένα μονοπάτι κατά μήκος του ποταμού Charles, όπου κάνω επίσης κωπηλασία. Αλλά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, οδηγώ σε μία από τις δύο μεγάλες "άγριες" περιοχές της Βοστώνης για ένα μεγάλο τρέξιμο. Κάτι που μακάρι να είχα ανακαλύψει νωρίτερα: τα μονοπάτια κατά μήκος του Υμηττού! Η γιαγιά μου έζησε στου Παπάγου, όπου οι γονείς μου περνούσαν μισή χρονιά κάθε έτος, και στη συνέχεια η μητέρα μου ζούσε εκεί όλη τη χρονιά μετά το θάνατο του πατέρα μου, και μόλις πρόσφατα ανακάλυψα τα καταπληκτικά μονοπάτια με θέα όλη την Αθήνα. Λατρεύω να τρέχω εκεί!

[Advendure]: Μένοντας στο trail running, πως προέκυψε η συνεργασία με την Ultraspire, η οποία να επισημάνω έχει φανατικούς φίλους από την κοινότητα των ultra trail και στη χώρα μας; Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για το πλαίσιο και τους στόχους της.

[Henriette Lazaridis]: Όταν προετοιμαζόμουν για το ZMR 21Κ, συνειδητοποίησα ότι θα χρειαζόμουν ένα γιλέκο ενυδάτωσης. Έψαξα τις φωτογραφίες των αθλητών από προηγούμενους αγώνες και κατάλαβα τι χρησιμοποιούσαν, πόση χωρητικότητα, τι είδους τσέπες κ.λπ. Μου άρεσε πολύ το αγωνιστικό γιλέκο UltrAspire Basham, το οποίο πήρα για τα 21Κ και εξακολουθώ να το χρησιμοποιώ για τα 44Κ. Ήξερα ότι έψαχναν αθλητές για την ομάδα τους και έκανα αίτηση, υποστηρίζοντας ότι πραγματικά θα έπρεπε να δεχτούν έναν μεγαλύτερης ηλικίας αθλητή ως παράδειγμα για το πώς είναι δυνατόν να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι μέχρι τα 60 σου, ειδικά για τις γυναίκες, οι οποίες υποεκπροσωπούνται σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Προς μεγάλη μου χαρά, έγινα δεκτή στην ομάδα των περίπου 300 αθλητών, η οποία περιλαμβάνει δρομείς όλων των ηλικιών και ικανοτήτων με κοινό πάθος για το άθλημα. Δεν είμαστε οι πλήρως χρηματοδοτούμενοι elite αθλητές, αλλά αποτελούμε μια στιβαρή ομάδα που υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον μέσω της ομαδικής επικοινωνίας. Αποζημιωνόμαστε με εκπτώσεις και προώθηση των αγώνων μας, καθώς και με κάποιες συμμετοχές σε αγώνες. Θαυμάζω πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο ο ιδρυτής της UltrAspire, Bryce Thatcher, προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνει τα προϊόντα της, και τον τρόπο με τον οποίο η εταιρεία ζητά τη συμβολή των μελών της ομάδας σε προτάσεις σχεδιασμού και προσφέρει συμβουλές αν έχουμε ερωτήσεις σχετικά με τον εξοπλισμό.

[Advendure]: Είσαι μια καταξιωμένη συγγραφέας με το τελευταίο σου βιβλίο, το “Terra Nova”, να μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, σε μια από τις πιο αφιλόξενες τοποθεσίες του πλανήτη, την Ανταρκτική και σε χαρακτηριστικά του ανθρώπου όπως η φιλοδοξία, ο έρωτας και η αντιπαλότητα που δημιουργούν πάθη και περιπέτειες. Μίλησε μας λίγο για το Terra Nova. Θα κυκλοφορήσει και στην Ελληνική γλώσσα;

[Henriette Lazaridis]: Το TERRA NOVA αφορά δύο φανταστικούς εξερευνητές της Ανταρκτικής το 1910 και τη γυναίκα φωτορεπόρτερ στο Λονδίνο που τους αγαπά και τους δύο. Ενώ οι άνδρες αγωνίζονται με μια νορβηγική ομάδα για να φτάσουν πρώτοι στον Πόλο, η Viola εμπλέκεται στο κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, δημιουργώντας μια φωτογραφική έκθεση που είναι πρωτοποριακή και αμφιλεγόμενη. Όταν οι δυο άνδρες επιστρέφουν στο Λονδίνο, ανακαλύπτει κάτι ανησυχητικό στις φωτογραφίες τους από τον Πόλο και πρέπει να αποφασίσει αν θα αποκαλύψει το μυστικό τους ή θα προστατεύσει τις δικές της καλλιτεχνικές φιλοδοξίες. Όσο ταιριαστά γινόταν, σκέφτηκα τον χαρακτήρα της Viola έχοντας στο μυαλό την Πηνελόπη του Ομήρου, η οποία κρατάει τους μνηστήρες μακριά λέγοντας ότι θα παντρευτεί έναν από αυτούς μόλις ολοκληρωθεί το σάβανο που έπλεκε -αλλά που ξήλωνε κάθε βράδυ. Ήθελα να δημιουργήσω έναν γυναικείο χαρακτήρα που, φυσικά, θέλει να επιστρέψουν οι αγαπημένοι της άντρες, αλλά που είναι επίσης σε θέση να χρησιμοποιεί την τέχνη της για να διευρύνει τον χρόνο της και να επεκτείνει τη δύναμή της. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν σχέδια για ελληνική μετάφραση του μυθιστορήματος, αλλά τα δικαιώματα είναι διαθέσιμα!

[Advendure]: Το πρώτο σου μυθιστόρημα, το “The Clover House”, έχει άρωμα Ελλάδας αφού “στήνεται” στο Καρναβάλι της Πάτρας. Προφανώς έχεις ισχυρές μνήμες από τη χώρα μας. Ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη Ελλάδα;

[Henriette Lazaridis]: Είναι πράγματι το άρωμα της Ελλάδας που έρχεται πρώτο στο μυαλό. Φεύγω για την Ελλάδα σε τέσσερις εβδομάδες από τώρα, καθώς γράφω αυτό το κείμενο, και ήδη φαντάζομαι τον τρόπο που μυρίζει ο αέρας, τον τρόπο που αισθάνεσαι την καλοκαιρινή ζέστη. Μου είναι πάντα άμεσα οικεία μόλις βγω έξω από το αεροδρόμιο. Πραγματικά αισθάνομαι επιτέλους σαν στο σπίτι μου κάθε φορά που φτάνω στην Ελλάδα, σαν να είναι το μέρος που πρέπει να βρίσκομαι. Όταν έγραψα το THE CLOVER HOUSE, ήταν μεγάλη απόλαυση να απορροφηθώ στην Πάτρα, συγκεκριμένα, όπου περνούσα πολύ χρόνο με την οικογένεια της μητέρας μου όταν μεγάλωνα. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από την πόλη, τις στοές της, τις παραλίες δίπλα στο Ριο, την Πλατεία Όλγας όπου έπαιζα με τα ξαδέρφια μου.

[Advendure]: To Trail Running γνωρίζει τεράστια άνθηση στη χώρα μας και έχεις συμμετάσχει σε αγώνες στην Ελλάδα. Σε ποιους έχεις τρέξει και ποια γεύση σου έχουν αφήσει; Έχεις κάποιον αγώνα σαν στόχο, είτε στη χώρα μας, είτε στο εξωτερικό;

[Henriette Lazaridis]: Ναι, είμαι πολύ ενθουσιασμένη που βλέπω πόσο μεγάλο άθλημα είναι το trail running στην Ελλάδα. Ειλικρινά, αν ζούσα τώρα στο σπίτι της μητέρας μου, στη μεγαλούπολη της Αθήνας, θα είχα ευκολότερη πρόσβαση σε μονοπάτια από ό,τι εδώ στη Βοστώνη! Θα μπορούσα απλά να βγώ τρέχοντας από την πόρτα και να κατευθυνθώ προς ένα βουνό. Πάντα εξηγώ στους ανθρώπους ότι η Ελλάδα είναι κάτι πολύ περισσότερο από λευκή άμμο και παραλίες. Είναι μια χώρα με βουνά! Ο μόνος αγώνας στον οποίο έχω καταφέρει να συμμετάσχω μέχρι στιγμής είναι ο εξαιρετικός και εντυπωσιακά καλά οργανωμένος Zagori Mountain Running, στην απόσταση των 10, 21 και 44 χιλιομέτρων. Μακάρι να μπορούσα να κάνω περισσότερους αγώνες trail στην Ελλάδα, αλλά το πρόγραμμά μου δεν το επιτρέπει τώρα. Μετά το φετινό ZMR, ο επόμενος στόχος μου στην Ελλάδα θα είναι ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, τον οποίο περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία, καθώς είχα δηλώσει συμμετοχή για πρώτη φορά το 2020, και ξέρουμε πώς κατέληξε, δυστυχώς. Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα τρέξω έναν αγώνα 18 μιλίων και έναν αγώνα 50 χιλιομέτρων, και τα δύο στο Βερμόντ τον Σεπτέμβριο. Άλλοι διεθνείς αγώνες που θέλω να δοκιμάσω κάποια στιγμή σύντομα είναι: ένας από τους αγώνες Skyline Scotland, και ο Stranda Fjord Trail Race (είχα δηλώσει συμμετοχή στον αγώνα του 2020, αλλά έπρεπε να τον κάνω εικονικά, σε λόφους εδώ στη Βοστώνη, που δεν είναι καθόλου το ίδιο).

[Advendure]: Συγγραφή βιβλίων και τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Σε μια πρώτη ματιά δείχνουν εντελώς διαφορετικές δραστηριότητες. Είναι έτσι όμως; Βρίσκεις ομοιότητες και ανθρώπινες ιδιότητες που χρειάζονται και στα δυο;

[Henriette Lazaridis]: Βρίσκω πάντα διασυνδέσεις μεταξύ της συγγραφής μου και των αθλημάτων που κάνω, ειδικά του τρεξίματος σε μονοπάτια και των αγώνων σκι που κάνω το χειμώνα. Τόσο η δημιουργική όσο και η αθλητική ενασχόληση απαιτούν τεράστια αντοχή και αφοσίωση. Πρέπει να παραμείνεις σε αυτό, ακόμη και αν μπορεί να νιώθεις ότι όλα είναι τρομερά. Με τη συγγραφή, όπως και με το trail running, πρέπει να βρεις το ανώτατο όριο αυτού που μπορείς να αντέξεις -όπως με το τρέξιμο από το Βοϊδομάτη μέχρι το Καταφύγιο της Αστράκας- και να συνεχίσεις να πιέζεις τον εαυτό σου. Και ίσως το πιο σημαντικό, πρέπει να απολαμβάνεις αυτά τα πράγματα όχι για τα αποτελέσματα αλλά για τις ίδιες τις εμπειρίες. Το τρέξιμο μου θυμίζει συνεχώς, με διδάσκει, ότι πρέπει να εστιάζεις στην ίδια τη δημιουργία, γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις το αποτέλεσμα. Το αν θα πάρεις μετάλλιο ή όχι, το αν το βιβλίο σου θα είναι επιτυχημένο ή όχι, αυτό δεν είναι στο χέρι σου. Η δουλειά σου είναι να καταβάλεις την καλύτερη δυνατή προσπάθεια και να απολαύσεις αυτή τη διαδικασία.

[Advendure]: Η Οδύσσεια που σου διάβαζε ο πατέρας σου στα παιδικά σου χρόνια ήταν η πρώτη πηγή έμπνευσης για να γίνεις συγγραφέας. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό σου, η νοσταλγία και η αναζήτηση ταυτότητας ήταν για σένα πηγές αναζήτησης τόσο στο πρώτο σου βιβλίο, όσο και σε εργασίες σου. Αλήθεια, τι είναι αυτό που σπρώχνει κάποιον να γράψει; Και τι είναι αυτό που τον κάνει να βγει και να περιπλανηθεί τρέχοντας ή πεζοπορώντας στη φύση;

[Henriette Lazaridis]: Αυτή είναι μια σπουδαία ερώτηση! Είμαι σίγουρη ότι η απάντηση εξαρτάται από το άτομο, αλλά για μένα, νομίζω ότι πάντα γράφω για να δημιουργήσω κάτι που μου λείπει, κάτι που θα ήθελα να ζήσω. Το επόμενο μυθιστόρημά μου είναι το άμεσο αποτέλεσμα του πόσο μου έλειψε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε. Ταυτόχρονα, γράφω για να θέσω ένα ερώτημα. Γράφω για πράγματα που με προβληματίζουν, που θέλω να ερευνήσω βαθύτερα. Αυτό συνέβη και στο TERRA NOVA, όπου ήθελα να διερευνήσω τα ηθικά ζητήματα της πολικής εξερεύνησης.

Όσον αφορά το τρέξιμο ή την πεζοπορία στη φύση, για μένα υπάρχει κάτι πραγματικά μαγικό όταν καλύπτεις μια συγκεκριμένη απόσταση με τη δική σου δύναμη. Είναι ένας τρόπος να νιώθεις ζωντανός στον κόσμο και να εκφράζεσαι σωματικά μέσα από το πιο απλό πράγμα, το να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η απόσταση παρά η ταχύτητα, και έτσι αυτές οι δραστηριότητες όπως το ορειβατικό σκι ή το τρέξιμο σε μονοπάτια ή η πεζοπορία, μου επιτρέπουν να βιώσω αυτή την κατάσταση ροής της μακροχρόνιας κίνησης.

[Advendure]: Κλείνοντας, μίλησε μας λίγο για τους μελλοντικούς σου στόχους, τόσο για κάποιο νέο βιβλίο, όσο και για κάποιο αγώνα trail running.

[Henriette Lazaridis]: Αυτή τη στιγμή, απέχω τέσσερις εβδομάδες από τα 44 χιλιόμετρα στο Ζαγόρι. Είχα έναν τραυματισμό στο γόνατο πριν από ένα μήνα, οπότε χρειάστηκε να διακόψω λίγο χρόνο από την προπόνηση και δεν θα είμαι τόσο προετοιμασμένη όσο ήλπιζα, αλλά είμαι ενθουσιασμένη. Θα είμαι σε θέση να το κάνω, και ακόμη και αν δεν θα είμαι ταχύτερη από πέρυσι, νομίζω ότι θα έχω έναν καλό αγώνα. Η διαδρομή είναι τόσο θεαματική που είναι αδύνατο να μην την απολαύσεις, και περνάει μέσα από το χωριό μου, το Πάπιγκο.

Τον Απρίλιο του 2024 θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο μου, το οποίο διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στην Αθήνα. Λέγεται ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ και το έγραψα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, παρακινούμενη από το πόσο μου έλειπε η Ελλάδα. Ήταν ο τρόπος μου να σκεφτώ το ζήτημα του χρόνου που τελειώνει, ειδικά για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, ενώ παράλληλα ζούσα στην Αθήνα στη φαντασία μου.

Δημήτρης Τρουπής