Μέσα από αυτό το χόμπι έχω κάνει φίλους πολύ καλούς στην Ελλάδα και στην Ισπανία (με βοηθάει η γλώσσα βλέπεται), οι οποίοι μου έχουν δώσει τη δυνατότητα να επισκεφτώ τοπία μαγικά, τοπία απερίγραπτα αλλά και να ζήσω τη φιλοξενία των Ισπανών που η αλήθεια είναι μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι είναι  … Έλληνες σε αυτό το θέμα. Φιλόξενοι, ευγενικοί και πρόθυμοι πάνω από όλα να προσφέρουν απλόχερα τη βοήθεια τους σε ότι χρειαστείς. Αυτή τη φορά και ύστερα από πρόσκληση του φίλου μου Cristian Alonso να επισκεφτώ έναν αγώνα (που όπως μου είχε αναφέρει θα είναι ένας αγώνας με πολλούς πρωταθλητές Ισπανίας που θα  κυνηγιούνται στα τεχνικά μονοπάτια του τελείως γραφικού χωριού Μiravet ) δε χρειάστηκε και πολύ σκέψη να πω το ναι.

Κατόπιν επιθυμίας του Δημήτρη Κασίμη και δικιάς μου παρότρυνσης αποφασίσαμε να έρθουν και να δοκιμάσουν τις δυνατότητες τους για μια ακόμη φορά σε έναν αγώνα με έντονο συναγωνισμό, ο Δημήτρης Σελέτης με τον Βαγγέλη Νούλα , αλλά και για πρώτη φορά ο Φώτης Ζησιμόπουλος με τον Θωμά Παρτσάνη. 

Φτάνοντας στη Βαρκελώνη και αφού πήραμε το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο κινηθήκαμε προς την Ταραγόνα και συγκεκριμένα 35 χιλιόμετρα έξω από αυτήν, εκεί που τελειώνει ο ποταμός Έβρος, σε ένα γραφικό παραποτάμιο χωριό το Miravet. Επειδή φτάσαμε νύχτα δεν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε την ομορφιά του, αλλά μπορώ να πως ότι νιώσαμε την ζεστασιά του διοργανωτή Didac González Pujol, ο οποίος μας οδήγησε ο ίδιος στο σπίτι όπου θα μέναμε. Ένα αρχοντικό 3 ορόφων με θέα στο ποτάμι. Το ίδιο βράδυ το δείπνο ήταν στο δικό του αρχοντικό, ένα κτήμα  περιτριγυρισμένο από δέντρα νεκταρινιών, ροδάκινων και βερίκοκων. Μέσα ήταν στρωμένο ένα τραπέζι περιτριγυρισμένο με αθλητές όπως ο Zaid ait Malek, ο Pere Aurel, o Aritz Egea, o Miguel Caballero , ο Virginia Pérez, ο Mario Olmedo Sansa και πολλοί άλλοι ακόμη . Το δείπνο είχε σαλάτα λαχανικών με βακαλάο στο φούρνο με σάλτσα. Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε  με τσάι από το Μαρόκο το οποίο έφτιαξε και μας πρόσφερε  ίδιος ο Zaid και φυσικά με πολύ νουτέλα την οποία έτρωγε με το κουτάλι και όπως μας εκμυστηρεύτηκε αυτό είναι το μυστικό του. 

Κατόπιν ξεκουραστήκαμε και δώσαμε ραντεβού όλοι για πρωινή προπόνηση.  Το πρωί ραντεβού στη πλατεία και ξεκίνημα με σκοπό να τρέξουμε λίγο στα μονοπάτια του αγώνα. Παρόντες αρκετοί αθλητές αλλά με  πολύ χιούμορ και τον Zaid ait Malek να κλέβει τη παράσταση με τα αστεία του αλλά και τις κραυγές του. Από τα πρώτα κιόλας μέτρα βλέπαμε την ομορφιά που θα ζούσαμε την Κυριακή. Με τον ουρανό  να είναι πεντακάθαρος και έναν ήλιο που σε προετοίμαζε για την θερμοκρασία που θα ζούσαμε (27°). 

Επιστροφή από τα μονοπάτια και ραντεβού για το μεσημεριανό!!!! Όλοι μαζί πάλι σε ένα τραπέζι 40 ατόμων και παραδοσιακό fideua λαχανικών για γεύμα.  Το υπόλοιπο της μέρας βόλτα στο γραφικό χωριό και ξεκούραση. Ο Didec (διοργανωτής) να μην ησυχάζει αφού βεβαιωθεί ότι όλοι οι προσκεκλημένοι του είναι ικανοποιημένοι! Το απόγευμα στης 18:30 η παρουσίαση του αγώνα αλλά και μια μικρή ομιλία με παρουσίαση του βιβλίου του Zaid ait Malek, ο οποίος μας εξιστορούσε πως βρέθηκε από το Μαρόκο κάτω από τη καρότσα ενός φορτηγού στην Ισπανία και τι έζησε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να πάρει την Ισπανική πλέον υπηκοότητα.

Στο τραπέζι ο Ramón Ferrer  ένας βετεράνος των βουνών (τον έχουμε δει να είναι στο πλάι του Λουίς Αλμπέρτο.  Επίσης ο πλέον γνωστός Ισπανός προπονητής trail running Rafa Flores, ο οποίος απαντούσε σε ερωτήσεις όσον αφορά τη προετοιμασία αθλητών και τον τρόπο που αυτός ετοιμάζει τους αθλητές του ( Ragna  Debats, Pere Aurel,  Virginia Pérez και πολλούς άλλους) μαζί με την ομάδα του η οποία αποτελείται από ψυχολόγο και διατροφολόγο. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε: “ εγώ μπορώ μόνο να ετοιμάσω τον αθλητή στη φυσική του κατάσταση και τη στρατηγική του αγώνα τα υπόλοιπα τα ετοιμάζουν οι άλλοι” .

Το βράδυ ραντεβού στο κτήμα του Didec και το δείπνο αυτή τη φορά να είναι ρύζι άσπρο με αβοκάντο σαν πρώτο πιάτο και κοτόπουλο στο τηγάνι με σάλτσα το δεύτερο (ακούγετε βαρύ αλλά δεν ήταν καθόλου), ενώ  για γλυκό είχε σπόρια καθαρισμένα με αυγό και Ζάχαρη στο φούρνο!

Το ραντεβού δόθηκε για της 09:30 το πρωί στο κάστρο των Ναϊτών όπου ιππότες με άλογα και πανοπλίες σε υποδεχόντουσαν στη πύλη του κάστρου. Αφού κάναμε το απαραίτητο ζέσταμα με τα παιδιά μπήκαμε και εμείς στην αυλή του κάστρου και περιμέναμε την εκκίνηση. Μια εκκίνηση πολύ διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα . Με ένα κανονιοβολισμό σε χρόνο που σχεδόν μας έπιασε απροετοίμαστους 450 αθλητές, φύγαμε με απίστευτη ταχύτητα ώστε να βγούμε από τη στενή πύλη του κάστρου καθώς και του προαυλίου χώρου.

Ο αγώνας αφού κινήθηκε για 1 χιλιόμετρο σε άσφαλτο από εκεί και μετά ήταν όλος μονοπάτι με απίστευτα τεχνικά κομμάτια που δε σου επέτρεπαν να τρέξεις η μάλλον σου έλεγαν ότι εάν δε προσέξεις θα χτυπήσεις άσχημα, ένας αγώνας με άγρια ομορφιά .

Η έκπληξη του αγώνα ένα χαμόν στο 11^ο χιλιόμετρο όπου το έπαιρνε ο πρώτος που θα το ήθελε. Ο δικός μας Δημήτρης Σελέτης φτάνοντας εκεί 4ος και αφού τον ρώτησαν εάν το ήθελε προτίμησε να το αφήσει και να συνεχίσει το κυνήγι της προπορευόμενης  3αδας με τον Καμπαγιερο από πίσω του να δέχεται τη πρόκληση. Ένα 8κιλο χαμόν που έπρεπε να κουβαλάει μέχρι τον τερματισμό ώστε να το κάνει δικό του και με μια συνεχόμενη - 700+ θετικής υψομετρικής - τεχνική ανηφόρα να ξεκινάει μπροστά του  και φυσικά το έκανε.

Η κατάταξη του αγώνα όπως μας είχαν αναφέρει εναλλασσόταν στη πρώτη θέση από τον Aritz Egea και τον Zaid ait Malek . Νικητής τελικά ήταν ο Zaid! Ο Δημήτρης Σελέτης ήταν στην 5^η  θέση και κάπου στο 17^ο χιλιόμετρο, σε μια ανηφόρα, διαπίστωσε ότι ο Aritz είναι μπροστά του και όπως χαρακτηριστικά μου είπε σκύλιασε και υπερέβαλε εαυτόν με σκοπό να τον περάσει ή έστω να προσπαθήσει. Τελικά 500 μέτρα πριν τον τερματισμό και στην είσοδο του χωριού, ξαφνιάζοντας τον, τον προσπέρασε  και τερμάτισε στη 4ή θέση. Άφησε πίσω του ονόματα όπως Πέρε Αουρελ, Μάριο Ολμεδο, Καμπαγιερο, Ευγενι Χιλ και πολλούς ακόμα.

Στο τερματισμό μπορούσες να βρεις ότι λαχταρούσε η ψυχή σου, από έναν πάγκο με όσα φρούτα θέλαμε, μια σακούλα γεμάτη δώρα για όλους τους αθλητές, κρυοθεραπεία και μασάζ αποκατάστασης. Για φαγητό είχε μοσχάρι με πατάτες βραστό, πίτσα, μπέργκερ, φιδε, γιαούρτι και άφθονη μπύρα. Το πιάτο ήταν πήλινο το οποίο το έπαιρνες σαν σουβενίρ από τη διοργάνωση.   Μια γιορτή την οποία σίγουρα θα κάνουμε καιρό να βγάλουμε από το μυαλό μας. Λίγο πριν φύγουμε από το χωριό και την απίστευτη αυτή γιορτή αποφασίσαμε με τα παιδιά να πάμε να δούμε το κάστρο με ηρεμία και ύστερα να επιστρέψουμε στη πρωτεύουσα της Καταλονίας , Βαρκελώνη. Εμείς ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου καθώς σε τέτοιες διοργανώσεις δε μπορείς να λείπεις. Ένας αγώνας που συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάει ο οποιοσδήποτε.

 Σάκης Δασκαλόπουλος