Μερικές μέρες μετά την επιστροφή μου από το Chamonix στην Αθήνα, καθισμένη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, με το μυαλό μου να “πετάει” ακόμα στα 4810m, το μάτι μου είχε σταματήσει σε έναν τίτλο: “Alps Trilogy”.

Μου τράβηξε το ενδιαφέρον, μου φαινόταν ελκυστικός – όχι όμως όταν διάβασα το κείμενο…τότε μου πέρασε που λέμε, με συνοπτικές διαδικασίες.

Για να ολοκληρώσει κάποιος αυτό που έλεγε το άρθρο, έπρεπε να ανέβει στις κορυφές του Mont Blanc, του Eiger και του Matterhorn. Την πρώτη την είχα καταφέρει, τις άλλες δυο; Μόνο στο άκουσμα των δυο αυτών ονομάτων, με έπιανε ένα ρίγος. Μπα, έλεγα μέσα μου, δεν είναι αυτό για μένα, πάμε παρακάτω, δεν έχω την κατάλληλη γνώση, είναι για άλλους, πιο έμπειρους ορειβάτες και αναρριχητές…μακριά απ’ εμένα…και ο αρχικός ενθουσιασμός μπήκε στο συρτάρι…

 Mont Blanc 2013

Τα χρόνια περνούσαν, μεσολάβησαν άλλα σχέδια, άλλοι στόχοι, άλλα βουνά, πιο ψηλά και μακρινά, εμφανίστηκαν άλλα μονοπάτια στην ζωή μου, άλλοι δρόμοι, καινούργιοι συνεπιβάτες, ήλθαν όμορφες και δύσκολες στιγμές, χαμόγελα και δάκρυα, απέκτησα καινούργιες γνώσεις, έζησα ανεπανάληπτες εμπειρίες, όμως εκείνη η φωτιά συνέχιζε να με καίει…δεν τολμούσα να ανοίξω ξανά το συρτάρι, φοβόμουν…ναι, τελικά ήταν ο φόβος που δεν με άφηνε να κοιτάξω το συρτάρι κατάματα…ο φόβος του αγνώστου, του ανεξερεύνητου, ο φόβος της αποτυχίας, ο φόβος για την ίδια μου την ζωή…

Σε κάποιες τέτοιες στιγμές είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους που σου θυμίζουν ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις, όταν και εσύ το ξεχνάς, γιατί τελικά αυτοί γνωρίζουν τις δυνατότητές σου. Σε ξέρουν σχεδόν όσο καλά ξέρεις και εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, και καλύτερα θα έλεγα. Θα σε κάνουν να πιστέψεις στον εαυτό σου και στην πραγματοποίηση των ονείρων σου, όσο τρελά και να είναι αυτά. Θα θυσιάσουν τον χρόνο τους, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια τους στο ταξίδι σου προς την Ιθάκη…Θα στερήσουν τα θέλω τους για σένα…

Mια μέρα ξύπνησα και άνοιξα με αποφασιστικότητα το συρτάρι μου, δεν φοβήθηκα να το κοιτάξω στα μούτρα αυτή την φορά. Ένιωθα δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω τα δυο αυτά “τέρατα”. Ήμουν έτοιμη να ζήσω με όλη μου την καρδιά και την ψυχή το δύσκολο και απαιτητικό αυτό ταξίδι μου, μην φοβούμενη αυτή την φορά, έχοντας δίπλα μου πάντα τον άνθρωπό μου. Είχε φουντώσει εκείνη η φωτιά μέσα μου και δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω να σβήσει από μόνη της. Ήξερα ότι θα έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να πετύχω, είχαν περάσει τόσα χρόνια, έντεκα ολόκληρα χρόνια βάραιναν την πλάτη μου…ποτέ δεν είναι όμως αργά να σηκώσεις τα πανιά σου, και να σαλπάρεις για τα όνειρά σου…

Πάντα είχα μπροστά μου τα δυο αυτά “τέρατα”…όταν έπρεπε να σηκωθώ νωρίς από το κρεβάτι πριν πάω στο γραφείο μου, για να κάνω προπόνηση μέσα στα σκοτάδια…όταν έφευγα, μέσα από τα χαράματα, με φίλους μου συνορειβάτες για τις δυνατές και δύσκολες αναβάσεις, όταν η ενδυνάμωση μου φαινόταν κουραστική, όταν η ζέστη δεν ήταν η σύμμαχός μου και πότιζα με τον ασταμάτητο ιδρώτα το στρώμα…όταν με έπιαναν αμφιβολίες τι πάω να κάνω, όταν έπρεπε να οργανωθούμε οικονομικά διότι δεν θα ζητούσαμε τίποτα και από κανέναν…όταν ερχόταν συχνά η γνώστη ερώτηση που την κάνουν πιστεύω όλοι που κυνηγούν τα όνειρά τους – αξίζει όλη αυτή η ταλαιπωρία; σωματική, πνευματική, οικονομική; όταν ξαναερχόταν ο φόβος, και ερχόταν συχνά όσο πλησίαζαν οι μέρες που αυτά τα δυο “τέρατα” ‘έπρεπε να τα αντιμετωπίσω κατάμουτρα…

…και η συνάντηση μαζί τους τερατώδης, μου είχε κόψει τα πόδια κυριολεκτικά, όμως μου δημιουργούσε δέος και σεβασμό ταυτόχρονα. Δεν ξέρω ποια από τα δύο φοβήθηκα πιο πολύ, βλέποντας τα από τα καταφύγια που βρισκόντουσαν στην βάση τους και απ’ όπου θα ξεκινούσα τις αναβάσεις μου. Είχε έλθει ώρα να ζήσω το αργοπορημένο μου όνειρο και είχα αφεθεί με όλη μου την φοβισμένη ψυχή σε αυτό. Ήμουν έτοιμη να τα αντιμετωπίσω, ίσα, στα μάτια…

Δεν θα αναφερθώ σε τεχνικές περιγραφές των δυο αυτών “τεράτων”, εξάλλου υπάρχουν σε ατελείωτες ιστοσελίδες που αναφέρονται σε αυτές…το κάθε ένα είναι διαφορετικό και πρέπει να αντιμετωπιστεί αναλόγως. Το σίγουρο είναι ότι όσα άρθρα κι αν είχα διαβάσει – και ήταν πολλά πιστέψτε με - όσα video κι αν είχα δει στο διαδίκτυο – και είχα δει πολλά και απ΄ αυτά, για τα δυο αυτά “τέρατα”, τίποτα δεν είναι ικανό να σε προϊδεάσει για αυτό που σε περιμένει…

25 Ιουλίου 2024

Ο πρώτος και ο πιο σημαντικός παράγοντας σε τέτοιες αναβάσεις - και γενικά σε αναβάσεις – είναι ο καιρός, και οι Θεοί του καιρού ήταν μαζί μας, και στις δυο αναβάσεις. Στο Eiger ήταν κάπως πιο ευνοϊκοί, και έτσι αυτό το “τέρας” θα δοκίμαζε τις δυνάμεις μου πρώτο. Από την αρχή της ανάβασης έως το τέλος της. Λαμβάνοντας υπόψη τους απότομους γκρεμούς και τους ασταθείς βράχους όλες μου οι αισθήσεις μου άγγιζαν το κόκκινο, κάθε κίνηση, κάθε πάτημα, κάθε σκέψη, κάθε αναπνοή έπρεπε να είναι τέλεια συγχρονισμένη, δεν υπήρχε περιθώριο λάθους…Ήμουν και ένιωθα καλά, τα μέτρα κυλούσαν σιγά, σιγά, και το σώμα μου ακολουθούσε υπάκουα…

Ξεχνούσα για λίγο τον “πόνο” της ανάβασης τυφλωμένη από την απίστευτη θέα που απλώνονταν γύρω μου… σκεφτόμουν το πόσο ευλογημένη ήμουν που βρισκόμουν εκεί…και η κορυφή, αχ, αυτή η κορυφή…ερχόταν η λύτρωση, ερχόταν η δικαίωση της προσπάθειας μηνών, χρόνων, τα δάκρυα πότιζαν το χαμογελαστό μου πρόσωπο, ήμουν ευτυχισμένη, ήμουν συγκινημένη, ήμουν περήφανη που το κατάφερνα.

Μια έκρηξη συναισθημάτων σκορπίστηκε γύρω μου, φώναξα στον Κώστα μου (που δεν ήταν δίπλα μου σωματικά αλλά ήξερα ότι θα με άκουγε) ότι το καταφέραμε…δεν ήθελα να κατέβω απ’ εκεί…όμως, με περίμενε μια απίστευτα δύσκολη κατηφόρα, επικίνδυνη, με ατελείωτες κόψεις, το βλέμμα έπρεπε να συγκεντρωθεί μόνο στα πόδια και η ευφορία της ανάβασης να δώσει θέση στην ψυχραιμία της κατάβασης.

Όταν επιτέλους τα πόδια μου ακούμπησαν τον ασφαλή, χιονισμένο παγετώνα η τεράστια διάσχιση του βουνού, από το καταφύγιο Mittellegi μέσω της Νότιας Κορυφογραμμής έως το Jungfraujoch είχε τελειώσει, ένα βλέμμα μου προς το απίστευτο αυτό βουνό δεν ήταν τίποτα άλλο από το σιωπηλό μου ευχαριστώ που με είχε δεχθεί…

Για λίγο – μόνο δύο μέρες - είχα αφεθεί στην ευφορία της επιτυχημένης ανάβασης στο Eiger, όμως άλλο ένα “ τέρας” με περίμενε, μην ξεχνιόμαστε…δεν ξέρω το γιατί αλλά αυτό το φοβόμουν πιο πολύ…δεν κοιμόμουν τα βράδια, ξυπνούσα, ίδρωνα…τι με είχε πιάσει, αναρωτιόμουν…απ’ αυτά που είχα διαβάσει, το Eiger, παρόλο λίγο πιο χαμηλό από το Matterhorn, ήταν πιο δύσκολο τεχνικά, με τρομακτικά εκτεθειμένα σημεία. Ήταν η φήμη αυτού του βουνού που με φόβιζε περισσότερο; Η ιστορία του; Το επιβλητικό του πυραμιδοειδές σχήμα, που η ομορφιά του σου έκοβε την ανάσα, και ταυτόχρονα σου προκαλούσε δέος και φόβο; Είχε συνέλθει το σώμα μου από την δύσκολη ανάβαση στο Eiger ώστε να ανταπεξέλθει σε άλλη μια εξίσου απαιτητική; Ένιωθα καλά, δεν είχα κάποιες ενοχλήσεις…πολλές σκέψεις στο μυαλό μου…με ηρεμούσε ο Κώστας μου, λέγοντας μου ότι όλα θα πάνε καλά, ήμουν σίγουρη ότι ανησυχούσε και αυτός κατά βάθος αλλά δεν ήθελε να μου το δείξει…

 Eiger 2024

30 Ιουλίου 2024

…και το βουνό από το σοκολατάκι toblerone των παιδικών μου χρόνων βρισκόταν μπροστά μου…στεκόμουν ταπεινά μπροστά στο δεύτερο “τέρας”…μου φαινόταν ότι θα πέσει επάνω μου, να με πλακώσει. Ένα ρίγος είχε περάσει σε όλο μου το σώμα…δεν ξέρω πόσες ώρες ήμουν εκεί, το έβλεπα, η ομορφιά του με είχε κοκαλώσει…αναρωτιόμουν, βλέποντας τις απότομες ράχες και όλες τις κάθετες πλευρές του, πως θα τις ανέβω;;;μου θύμιζαν την κόψη ενός μαχαιριού…1200 μέτρα αναρρίχησης υψομετρικά είναι αυτά, όχι αστεία…τώρα δεν υπάρχει γυρισμός…οι Θεοί του καιρού θα είναι μαζί μας, που ήταν και το πιο σημαντικό για μια τέτοια ανάβαση…και εγώ ήμουν έτοιμη να ζήσω το όνειρό μου έως το τέλος…

Μετά από τέσσερις ώρες, χαιρετούσα σιωπηλά τον κόσμο από τα 4478m… η κραυγή της ηδονής δεν έβγαινε από το στόμα μου και είχα μείνει “παράλυτη”, μη θέλοντας να χαλάσω την μαγεία της στιγμής αυτής, παρακαλώντας μέσα μου να μείνει για πάντα… η αραιή ομίχλη δεν με άφηνε να απολαύσω την θέα, όμως έκρυβε και τα δάκρυά μου…δάκρυα κούρασης, δάκρυα φόβου, δάκρυα προσπάθειας χρόνων, δάκρυα στέρησης, δάκρυα πληρότητας, χαράς και ευγνωμοσύνης, δάκρυα ικανοποίησης, δάκρυα για τον Κώστα μου που δεν μπορούσε να δει τόση ομορφιά αλλά την έβλεπε μέσω των ματιών μου, δάκρυα ενός μακρινού ταξιδιού που έκρυβε πολλές δυσκολίες, αλλά και που από μόνες τους δεν μπορούσαν να με κάνουν να σταματήσω όμως και δάκρυα για τις πολλές όμορφες στιγμές που με έκαναν να προχωράω μπροστά, δάκρυα επειδή τα είχα καταφέρει…

Όρθια, έξω από το καταφύγιο Hornli, απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει την ανάβαση πριν οκτώμισι ώρες, έβλεπα το “τέρας” αυτό με διαφορετική ματιά πια, μη μπορώντας εύκολα να το αποχαιρετήσω. Έντεκα χρόνια έπρεπε να περιμένω να σε γνωρίσω – του ψιθύριζα στο αυτή…ούτε η Πηνελόπη να ήμουνα! Με περίμενες και εσύ με χαρά, μου το είχες δείξει, το ένιωθα, σε ευχαριστώ, σου είμαι ευγνώμων γι’ αυτό…

Άντε, φεύγω, δεν θέλω άλλα δάκρυα, όμως πριν σε αποχαιρετήσω, βοήθησε με να σβήσω εκείνη την φωτιά που λέγαμε, ώστε να δώσω χώρο στην επόμενη…πάμε μαζί…ένα, δύο, τρία…ΤΕΛΟΣ.

 Matterhorn 2024