Ενώ λοιπόν υπάρχει πληθώρα πληροφορίας για τη διατροφή κατά τη διάρκεια του αγώνα, πώς να καταναλώνουμε θερμίδες και τι να τρώμε κατά την προπόνηση, δεν υπάρχει ιδιαίτερη έμφαση στο πώς να εξασκούμε τη διατροφή μας προσομοιώνοντας το αγωνιστικό περιβάλλον και βάζοντας το σώμα μας στις πιέσεις που θα βιώσουμε, κάτι που αλλάζει δραματικά τον τρόπο που αυτό μπορεί να απορροφήσει την τροφή και τα υγρά που του παρέχουμε.

Προφανώς το πως αντιδράει το στομάχι είναι και κάτι που είναι ξεχωριστό για κάθε αθλητή. Ας πούμε εγώ προσωπικά είμαι από τους τυχερούς και εδώ και 15+ χρόνια που ασχολούμαι με το άθλημα δεν αντιμετώπισα παρά πολύ σπάνια ιδιαίτερα προβλήματα και αυτά είχαν να κάνουν κυρίως με λάθος επιλογές μου πάνω στον αγώνα, π.χ. ποταμίσιο ακατάλληλο νερό, ή νερό από παγετώνα, ή συνεχή μεγάλη κατανάλωση gel (στα πρώτα χρόνια). Άλλοι έχουν θέμα γενικώς με το στομάχι στους αγώνες. Μερικές τεχνικές στην προπόνηση που δεν τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία ίσως βοηθήσουν:

Κάθε αγώνας προσφέρει φαγητά και υγρά στους σταθμούς υποστήριξης. Ακόμη κι αν έχει κάποιος αποφασίσει να τρέξει όλο τον αγώνα με δική του τροφοδοσία, καλό θα είναι να μπει στην ιστοσελίδα της διοργάνωσης στη διάρκεια της προετοιμασίας, να δει τι προσφέρει στους σταθμούς και να δοκιμάσει να κάνει 2-3 προπονήσεις (ιδιαίτερα τις μεγάλες) καταναλώνοντας κάποια από αυτά. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στη διάρκεια της κούρσας (απώλεια των υγρών μας, λάθος συντονισμός με πλήρωμα υποστήριξης, να ξεμείνουμε από θερμίδες που φέραμε μαζί και να χρειαστεί να επανατροφοδοτηθούμε από των σταθμό και πολλά άλλα) και να τρώμε ή να πίνουμε κάτι για πρώτη φορά μέσα στον αγώνα είναι προφανώς από τα θεμελιώδη λάθη που μπορεί να κάνουμε. Elementary my dear Watson, θα έλεγε ο Sherlock Holmes για την περίσταση.

Προφανώς και στις προπονήσεις μας πολλές φορές σταματάμε για να φάμε, ένα gel, μια μπάρα, μια μακαρονάδα (!), ότι προτιμάει κανείς. Και καλά κάνουμε μιας και απολαμβάνουμε και το τοπίο, βγάζουμε καμία σέλφι (ξέρετε εσείς .. χαχα) κτλ. Στον αγώνα όμως ίσως να χρειαστεί να κυνηγάμε το χρόνο για ένα cut -off, ή να προσπαθούμε να πιάσουμε επίδοση ή το βάθρο, άρα δεν υπάρχει η πολυτέλεια της στάσης για ώρα στους σταθμούς ή όποτε έχουμε σχεδιάσει να φάμε. Και εκεί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Αλλιώς συμπεριφέρεται το στομάχι με χαμηλούς παλμούς και αλλιώς με τους παλμούς στο τέρμα, μιας και αιματώνεται λιγότερο και δεν “δουλεύει” όπως σε κατάσταση ηρεμίας. Το ίδιο και το μυαλό μας σε σχέση με το που έχουμε την τροφή, πόσο γρήγορα θα τη βρούμε στο σακίδιο μας κτλ. Οπότε, καλό είναι σε μερικές προπονήσεις να τρώμε και να πίνουμε εν κινήσει για να εκπαιδεύσουμε το στομάχι μας να δέχεται θερμίδες ενώ ο καρδιακός ρυθμός χτυπάει κόκκινα. Αυτό θα μας βοηθήσει και σε κάτι ακόμη σημαντικό: κατά τη διάρκεια μεγάλων αγώνων, η λήψη των απαραίτητων θερμίδων γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη καθώς ο αγώνας εξελίσσεται και επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε προπονήσεις 100 μιλίων για να προσομοιάσουμε την διατροφή στο 80 μίλι - άρα δεν υπάρχει πραγματικά τρόπος να αναπαραγάγουμε πώς θα αντιδράσει το σώμα μας μετά από ώρες τρεξίματος - ας το κάνουμε μέσα από τη διατροφή εν κινήσει μέσα από δυνατές και δύσκολες προπονήσεις, ώστε να προετοιμαστούμε όσο γίνεται, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, για τη λήψη τροφής αργά στον αγώνα, όταν σχεδόν σίγουρα μπορεί να μην αισθανόμαστε καλά.

Τέλος, σε 2 – 3 προπονήσεις πρέπει να τρώμε συχνά και από την αρχή όπως στον αγώνα. Ας πούμε σε ένα long run 20 χιλιομέτρων, πιθανό να μην χρειαζόμαστε παρά 1 – 2 τζελάκια. Στον αγώνα όμως, πρέπει να “κατεβάζουμε” θερμίδες με πολύ μεγαλύτερο ρυθμό και ποσότητα. Ας το κάνουμε σε μερικές προπονήσεις για “εκπαίδευση” στομαχιού και εντέρου κι ας μην τις χρειαζόμαστε πραγματικά για να βγάλουμε αυτή την προπόνηση.

That’s all folks … που λένε και πέρα από τον Ατλαντικό. Δεν ξέρω πόσο θα σας βοηθήσουν αυτά, εγώ τα έχω (κατά καιρούς) δοκιμάσει και με βοήθησαν. Αν έχετε και άλλα tips … να τα ακούσουμε ευχαρίστως! Η γνώση πρέπει να μοιράζεται!

Δημήτρης Τρουπής