Ρογκάς ...

Ο Όλυμπος υπήρχε αιώνες πριν και θα συνεχίσει να στέκει αγέρωχος στο πέρασμα του χρόνου. Πάντα σε κοιτάζει με τον ίδιο τρόπο από τη ψηλότερη κορυφή του, σε προκαλεί να τον δαμάσεις και σε τιμωρεί αν είσαι απρόσεχτος! Παρόλα αυτά, σαν βρεθείς στα μονοπάτια του νιώθεις ικανοποίηση και γαλήνη πλημμυρίζει τη ψυχή σου σε κάθε βήμα που ακολουθεί. “Ρογκάς”. Σαν να λέμε Όλυμπος! Δεν παίζει ρόλο η χρονιά της διοργάνωσης. Ο “Ρογκάς” είναι ένας αγώνας που θα μας απασχολεί για πάρα πολύ καιρό. Θα μεγαλώσουμε, θα κάνουμε παιδιά, θα κάνουνε εγγόνια και όλοι μαζί θα βρίσκονται εκεί, κάθε νέο Γενάρη, να γιορτάζουν μπροστά από το ξέφωτο της εκκλησίας του Άι Γιάννη! Σαν οικογενειακή συγκέντρωση, από αυτές που μαζεύονται όλοι οι συγγενείς! Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέρφια, τρίτο-ξάδερφα, ανίψια και λένε ιστορίες. Άλλωστε, αυτή θεωρώ πως είναι και η επιθυμία του Λάζαρου, να μας αφήσει παρακαταθήκη, για το μέλλον, κάτι που θα μας δίνει χαρά!

 

“Ρογκάς”. Σαν να λέμε Ρήγος! Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως αν φωνάξεις “Ρογκά” θα γυρίσει το κεφάλι του ο Λάζαρος να δει ποιος τον φωνάζει. Μη σας φανεί περίεργο αν οι απόγονοι του, στις επόμενες γενιές, έχουν το επώνυμο “Ρογκάς” αντί για Ρήγος! Ξέρετε, όπως γινόταν στο παρελθόν. Κάποιος που δεν είχε πολλές τρίχες τον φώναζε όλο το χωριό σπανό, μέχρι που το παρατσούκλι αντικαθιστούσε το επώνυμό του και τον ανάγκαζε να το αλλάξει επίσημα πλέον! Ο Λάζαρος έχει ταυτιστεί, πια, με τους αγώνες στον Όλυμπο για όλους εμάς που αποτελούμε την ορεινή, δρομική κοινότητα. Και αυτό είναι γεγονός. Όπως επίσης γεγονός αποτελεί ότι η συγκεκριμένη διοργάνωση του “Ρόγκα” έχει σκοπό να αφήσει όλους τους συμμετέχοντες ευχαριστημένους, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή που θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Δεν υπάρχει κάτι για να σχολιάσει κάποιος αρνητικά. Εξαιρετική σηματοδότηση, χωρίς υπερβολές, ζεστή σούπα (φασολάδα ή κρεατόσουπα) για άμεση αποκατάσταση, αναμνηστικό buff με το λογότυπο του αγώνα και σταθμοί τροφοδοσίας λιτοί και περιεκτικοί! Μπορεί το αντίτιμο των 28 ευρώ να κριθεί από κάποιους αρκετά υψηλό, σε σχέση με άλλους αντίστοιχους αγώνες, όμως η συνολική ποιότητα της διοργάνωσης έχει θέσει από μόνη της τον πήχη αρκετά ψηλά!

 

 

“Ρογκάς”. Μια χρονιά πριν τα πάντα ήταν ντυμένα στα λευκά! Το χιόνι ξεπερνούσε το μέτρο σε ορισμένα σημεία και ο αγώνας μεταμορφωνόταν από ορεινό τρέξιμο σε χειμερινή διάσχιση για έμπειρους! Τότε, έβλεπα αρκετές φορές τις φωτογραφίες και ζήλευα όσους βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στα μονοπάτια του Ολύμπου! Πρέπει να παραδεχτείτε πως το χιόνι μας ζωγραφίζει ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και μας κάνει νιώθουμε παιδιά ξανά! Τότε έτοιμοι για χιονοπόλεμο, τώρα έτοιμοι για 26 ορεινά χιλιόμετρα με 1.880 μέτρα θετική υψομετρική διαφορά! Μάχη η μία, μάχη κι άλλη! Ωστόσο, σε καμία από τις δύο δεν υπάρχει χαμένος. Όλοι είναι κερδισμένοι!

 

Δεν κρατήθηκα φέτος και δήλωσα συμμετοχή, άλλωστε το Advendure δεν θα μπορούσε να λείπει από τα μονοπάτια του Ολύμπου. “Ρογκάς”. Σημαίνει χιονοστιβάδα, λένε οι παλιοί γέροντες. Σημαίνει γιορτή, διαφωνούν οι πιο νέοι! Ποιον να πιστέψεις πρώτα; Ένα μονάχα είναι σίγουρο, πως οτιδήποτε κι αν σημαίνει, σου προκαλεί έντονα συναισθήματα και ανεξίτηλες αναμνήσεις και σε παρασέρνει μέσα στη μαγεία του βουνού!

 

 

“Ρογκάς” 2018. Και όλα είναι στη θέση τους. Η αψίδα είναι στημένη ο Λάζαρος έχει ξεκινήσει να μετράει αντίστροφα και όλοι οι φίλοι, γύρω μου, περιμένουν να ξεκινήσουν. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια η ενασχόλησή μου με το ορεινό τρέξιμο μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς νέους ανθρώπους! Για την ακρίβεια, είναι τόσοι που αρκετούς απ’ αυτούς, ενώ φυσιογνωμικά τους γνωρίζω, ονομαστικά δεν τους θυμάμαι και ντρέπομαι λιγάκι! Ή αυτό συμβαίνει, λοιπόν, ή έχω Αλτσχάιμερ. Πιστεύω, μάλλον, στην πρώτη εκδοχή διότι δε ξεχνώ με τίποτα, διαδρομές και μονοπάτια που έχω διασχίσει. Πυκνά δάση από έλατα κι οξιές, απότομα φαράγγια, παγωμένα ρυάκια, ξύλινα γεφύρια και, επιτέλους, ησυχία! Από αυτήν που χρειάζεσαι για να κάνεις ένα διάλειμμα από την οχλαγωγία της καθημερινότητας! Είμαι στον Όλυμπο, βρίσκομαι στο “Ρογκά”! 

 

 

Ωστόσο, ο καιρός δε θυμίζει σε τίποτα το περσινό σκηνικό. Το τοπίο μοιάζει περισσότερο φθινοπωρινό μα κι αυτό έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά. Στην τεχνική ενημέρωση που είχε προηγηθεί το είπαν, άλλωστε, χιόνι θα συναντήσετε μόνο στα ψηλά. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι ήρθαν προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο ώστε στο τέλος να αποχαιρετήσουν το Λιτόχωρο και τον Όλυμπο χαμογελαστοί. Μέχρι και ο ίδιος φόρεσα δύο ισοθερμικά μπλουζάκια, με μακρύ μανίκι, και κουβαλούσα γάντια και αδιάβροχο μαζί μου. Φευ! Τα ισοθερμικά, σε συνδυασμό με τις δύο παρατεταμένες, απότομες ανηφόρες μέχρι τα μισά του αγώνα, με έσκασαν! Ευτυχώς δεν έκανα το ίδιο λάθος και προτίμησα κοντό παντελονάκι από μακρύ κολάν.

 

 

Λίγο πριν το τελείωμα της ανηφόρας για Γκόλνα, όντας ακόμη στο μονοπάτι για Λιβαδάκι, το χιόνι κάνει την εμφάνισή του. Δεν είναι φρέσκο αλλά λιωμένο και πατημένο δημιουργώντας “γλίστρες” σε σημεία με ανηφορική ή κατηφορική κλίση. Όσοι ήθελαν να πάνε γρήγορα, στο συγκεκριμένο τερέν, σίγουρα θα προβληματίστηκαν κάποια στιγμή με την πρόσφυση των παπουτσιών τους. Προσωπικά, έφαγα μια γερή τούμπα στην επιστροφή που με συνέφερε γρήγορα από οποιαδήποτε σκέψη έκανα μέχρι τότε για περισσότερη ταχύτητα στις κατηφόρες. Απολογισμός: Μελανιασμένο χέρι, γδαρσίματα και αρκετά πληγωμένος εγωισμός αφού μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα είχα φροντίσει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου τι δυνατός που είμαι και πόσο γρήγορα μπορώ να τρέξω στην κατηφόρα.

 

 

Φυσικά, και χιόνι να μην υπήρχε, αυτές οι απότομες ανηφόρες, στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα, δε σε άφηναν να πας μακριά! Σε τραβούσαν προς τα κάτω, σαν να έσερνες κάρο από πίσω σου! Βέβαια, αυτό είχε και τα πλεονεκτήματά του! Η διαδρομή κινούταν διαρκώς σε μονοπάτι που το κάλυπταν έλατα, πεύκα κι άλλοτε πάλι οξιές με κιτρινισμένα φύλλα. Κάθε φορά που τα δέντρα αποφάσιζαν να παραμερίσουν τα κλαδιά τους η θέα που αντίκριζες ήταν μοναδική! Οι κορυφές, ψηλά, κάτασπρες, βουτηγμένες μέσα στο χιόνι και οι πλαγιές χαμηλότερα καταπράσινες! Κι έπειτα να αγκομαχάς ξανά μέχρι να ξεκινήσει η κατηφόρα. Ωστόσο, αν έπρεπε να διαλέξω το κομμάτι της διαδρομή που μου άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις και τις ομορφότερες εικόνες αυτό θα ήταν το μονοπάτι από Χαντόλια μέχρι τη Μονή Αγίου Διονυσίου! Το συγκεκριμένο κομμάτι το είχαμε τρέξει παρέα, πριν χρόνια, με τον Λάζαρο και τον Αποστόλη Μπατζιτέγο, όταν ακόμη δεν ήταν μέρος κάποιου αγώνα. Τότε ήταν άνοιξη και θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένος ήμουν! Φανταστείτε τώρα που τα φθινοπωρινά χρώματα σε συνδυασμό με το χιόνι έντυναν διαφορετικά, εντελώς, το δάσος! Και σαν πλησίαζες πιο κοντά στο φαράγγι, ο ήχος από τα νερά του Ενιπέα έμοιαζε με σόλο κιθαρίστα σε ροκ κομμάτι! Εδώ το χιόνι ήταν περισσότερο και τα αθλητικά παπούτσια πάσχιζαν διαρκώς να βρούνε πρόσφυση στο μονοπάτι το οποίο οριοθετούσαν τα δέντρα δεξιά κι αριστερά σου.

 

 

Έπειτα από 15 χιλιόμετρα, αμέσως μετά το δεύτερο σταθμό τροφοδοσίας, η διαδρομή στρίβει αριστερά, και ανηφορίζει έντονα, επιστρέφοντας πίσω στη Γκόλνα για να ολοκληρωθεί ο μεγάλος κύκλος του αγώνα. Το μονοπάτι, σε αυτό το σημείο, είναι αρκετά στενό και σκεπασμένο με χιόνι πράγμα που κάνει την ανάβαση ακόμη δυσκολότερη. Η χρήση μπατόν θα ήταν ιδανική εδώ! Όχι για μένα, φυσικά, αλλά για όσους είχαν προνοήσει. Λίγο παραπάνω ήταν που πρόσεξα ένα μεγάλο, λευκό σκύλο να κατεβαίνει κάθετα την πλαγιά βουτώντας κάθε τόσο μέσα στο απάτητο χιόνι! Σε αντίθεση με ‘μένα, ο σκύλος έμοιαζε να διασκεδάζει αφάνταστα με αυτό το παιχνίδι! Ξάφνου, σκέφτηκα να τον φωνάξω κοντά μου για να κλέψω λιγάκι από τη ζωντάνια του αλλά πριν προλάβω καλά-καλά να του σφυρίξω είχε χαθεί μέσα στα δέντρα! Να ήμουν κι εγώ σκύλος του “Ρογκά”...

 

 

Η τελευταία, αυτή, ανηφόρα δεν αργεί να τελειώσει και σύντομα πάλι θα βρεθώ να κατηφορίζω με κατεύθυνση για Γκόλνα και Άι Γιάννη στη συνέχεια. Μόλις αντιλαμβάνομαι πως το μονοπάτι καθαρίζει λιγάκι από το χιόνι και μπορώ να τρέξω με μεγαλύτερη βεβαιότητα, αρχίζω να αυξάνω το ρυθμό μου. Όχι για πολύ αφού πιο κάτω έφαγα την τούμπα για την οποία έκανα λόγο στην αρχή. Συνεχίζω με μεγαλύτερη σύνεση, πλέον, προσπαθώντας να ελέγχω διαρκώς τα πατήματά μου. Δίχως να το καταλάβω βρίσκομαι κιόλας στο χωματόδρομο που οδηγεί στου Άι Γιάννη το Τρόχαλο και από εκεί στο τελευταίο μονοπάτι  με προορισμό τον τερματισμό. Στα τελευταία αυτά μέτρα απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή μιας που τα πόδια είναι κουρασμένα από την υπόλοιπη διαδρομή και η κλίση αρκετά κατηφορική για να τρέξεις ξέγνοιαστα! Η ζωγραφισμένη, σε έναν κορμό δέντρου, ξένη λέξη “END”, λίγα μόλις μέτρα πριν συναντήσεις και πάλι τον Λάζαρο, έχει μόνο μια σημασία.

 

“Ρογκάς”, τέλος!

 

Τα αποτελέσματα του Rogka 2018 μπορείτε να τα δείτε εδώ.

 

Θεοχάρης Λεζπουρίδης   

Photo copyright: Babis Giritziotis@Goexperience

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ