Αυτό το μ(έρως) δεν είναι μόνο τα βουνά, οι λίμνες, τα ποτάμια, τα πλακόστρωτα καλντερίμια, οι γραφικές πλατείες με τα γέρικα πλατάνια, τα τρεχούμενα νερά, τα πανηγύρια στην πλατεία του χωριού, το επιβλητικό φαράγγι του Βίκου, τα κρυστάλλινα νερά του Βοϊδομάτη, τα τοξωτά γεφύρια, οι βουτιές στους καταρράκτες, το πρώτο φως της μέρας στην Τσούκα Ρόσα.

Στην ορεινή Δωρίδα, και συγκεκριμένα στο Τείχιο, πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 18-20 Οκτωβρίου μια σειρά αγώνων ορεινού τρεξίματος, που περιλάμβανε διαδρομές από 10 έως 100 χιλιόμετρα (σε μορφή Stage Race), αγώνες για παιδιά, αλλά και για αθλητές ΑΜΕΑ με αμαξίδια. Το Τείχιο είναι ένας γνώριμος και αγαπημένος προορισμός για μένα, καθώς στο παρελθόν είχα την ευκαιρία να τρέξω ξανά στα μαγευτικά μονοπάτια του. Οι άνθρωποι εκεί καταβάλλουν κάθε φορά μια εξαιρετική προσπάθεια για να αναδείξουν τον τόπο τους με μεράκι και αφοσίωση. Ο Θωμάς Ρούμπας, ο Λουκάς Πρατίλας και μια μεγάλη ομάδα εθελοντών και κατοίκων των γύρω χωριών κέρδισαν και φέτος το στοίχημα της άρτιας οργάνωσης με την ευγένεια, το χαμόγελο και την αδιάκοπη προσφορά τους, στήνοντας το Tihio Race με απόλυτη επιτυχία.

Ασυναίσθητα, το ταξίδι για την Ροδόπη και το Ro.C είχε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν, μαζί με την προετοιμασία μου για τον αγώνα. Συνειδητά όμως ξεκίνησε όταν στις 04:15 τα ξημερώματα την ημέρα του αγώνα, ο Χρήστος Κατσάνος εισέβαλε στο σπιτάκι του δασικού με τις κουδούνες στα χέρια, φωνάζοντας μας να ετοιμαζόμαστε σιγά – σιγά. Λες και κοιμηθήκαμε το προηγούμενο βράδυ, αλλά αυτό είναι μια από τις αλήθειες των ultra.

Koumaria Marathon Race, 40 απαιτητικά χιλιόμετρα στην ορεινή Πάτρα, (επίπεδο δυσκολίας 7) και θετική υψομετρική 2.600 μέτρα. Έτσι έλεγε η ενημέρωση της ΔΙΑΒΑ. ΟΚ, το έχουμε! Έχουμε κάνει και πολλά περισσότερα σκέφτηκα όταν πριν μερικούς μήνες είδα την ανακοίνωση. Ήταν αρχές Οκτώβρη νομίζω και σκέφτηκα πως ήταν ένα καλό κίνητρο για να μην επαναπαυτώ και χαλαρώσω μέσα στον χειμώνα, ευκαιρία να μείνω ενεργή και να προετοιμαστώ κατάλληλα μιας και την άνοιξη έρχονται αγαπημένοι αγώνες ultra.