ADVENDURE is the leading web portal in Greece about Mountain Running, Adventure, Endurance and other Mountain Sports
Στην ορεινή Δωρίδα, και συγκεκριμένα στο Τείχιο, πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 18-20 Οκτωβρίου μια σειρά αγώνων ορεινού τρεξίματος, που περιλάμβανε διαδρομές από 10 έως 100 χιλιόμετρα (σε μορφή Stage Race), αγώνες για παιδιά, αλλά και για αθλητές ΑΜΕΑ με αμαξίδια. Το Τείχιο είναι ένας γνώριμος και αγαπημένος προορισμός για μένα, καθώς στο παρελθόν είχα την ευκαιρία να τρέξω ξανά στα μαγευτικά μονοπάτια του. Οι άνθρωποι εκεί καταβάλλουν κάθε φορά μια εξαιρετική προσπάθεια για να αναδείξουν τον τόπο τους με μεράκι και αφοσίωση. Ο Θωμάς Ρούμπας, ο Λουκάς Πρατίλας και μια μεγάλη ομάδα εθελοντών και κατοίκων των γύρω χωριών κέρδισαν και φέτος το στοίχημα της άρτιας οργάνωσης με την ευγένεια, το χαμόγελο και την αδιάκοπη προσφορά τους, στήνοντας το Tihio Race με απόλυτη επιτυχία.
Οι λόγοι που με έκαναν να επιλέξω το Stage Race "ERMIS THEOCHAROPOULOS" 100K ήταν ουσιαστικά δύο. Ο πρώτος ήταν η περιέργεια να ανακαλύψω την ιδιαιτερότητα ενός τέτοιου αγώνα και να δοκιμάσω τις αντοχές μου. Κάποιος ίσως σκεφτεί ότι είναι πιο εύκολο να τρέχεις μία μέρα, να επιστρέφεις για ξεκούραση και να ξαναμπαίνεις στον αγώνα την επόμενη. Όμως, στην πραγματικότητα, το σώμα δεν προλαβαίνει να ανακάμψει πλήρως, η κούραση συσσωρεύεται, και ο ύπνος είναι δύσκολος λόγω της υπερέντασης (προσωπικά το πρώτο βράδυ κοιμήθηκα 3 ώρες και το δεύτερο μόνο 4 ώρες). Είναι μια συνεχής πρόκληση για τον αθλητή να επανεκκινεί κάθε μέρα, αντιμετωπίζοντας την κούραση και το ψυχικό φορτίο.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ο ίδιος ο τίτλος του αγώνα, "ERMIS THEOCHAROPOULOS", αφιερωμένος στη μνήμη του Ερμή, που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή, μιας και είχε την ατυχία να γεννηθεί σε ένα κράτος που είναι ανίκανο να προστατέψει τους ίδιους του τους πολίτες. Ως μητέρα τριών παιδιών, συγκλονίστηκα με την ιστορία του και ένιωσα την ανάγκη να τιμήσω τη μνήμη του.
Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να περιγράψω τον αγώνα μου και τις διαδρομές που αυτός περιελάμβανε:
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με την παραλαβή μας από το mini bus στο θεατράκι, τον χώρο φιλοξενίας του Tihio Race, και τη μεταφορά μας στην παραλία της Σεργούλας. Μερικοί αθλητές έκαναν μπάνιο, άλλοι ετοιμάζονταν για την εκκίνηση, ενώ το φως των φακών έσπαγε τη νύχτα. Η διαδρομή ανέβαινε από τη θάλασσα στο πιο ψηλό σημείο στο χωριό Πύργος, με τη θέα του Κορινθιακού και της γέφυρας Ρίου - Αντίρριου να κόβει την ανάσα. Κατεβαίνοντας προς το παραθαλάσσιο χωριό Μαραθιά, ο τερματισμός μας περίμενε σε ένα τοπίο γεμάτο μαγεία, όπως και το κατηφορικό μονοπάτι που μας οδήγησε μέχρι εκεί.
Επιστρέψαμε στο θεατράκι για φαγητό – εγώ το συνόδευσα με μια παγωμένη μπύρα, παρόλο που τα χέρια μου έτρεμαν από το κρύο. Μετά, πίσω στο σπίτι, με διατάσεις και απόπειρα για ύπνο (αποδείχτηκε δύσκολο), καθώς η δεύτερη μέρα πλησίαζε.
Η δεύτερη μέρα, με την πιο απαιτητική διαδρομή, ήταν για μένα γνώριμη, καθώς την είχα τρέξει το 2022. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αίσθηση να τρέχεις ανάμεσα σε έλατα, πεύκα και καστανιές, και να βλέπεις τη θάλασσα από ψηλά, ενώ η βροχή πέφτει σαν αγίασμα που σε ξεπλένει. Ήταν μια μοναδική εμπειρία αποφόρτισης, παρ όλη την κούραση. Μετά από περίπου 10 ώρες τερμάτισα και ξεκίνησα την αποκατάσταση για την τελευταία μέρα.
Η τρίτη μέρα μας οδήγησε σε μονοπάτια που διέσχιζαν το Χάνι Ρέρεσης, τη Βαρνάκοβα και την Τείχιο, σε διαδρομή εντελώς αντίθετα από ότι κινούταν οι υπόλοιπες διαδρομές της ημέρας που γίνονταν παράλληλα με το Stage Race. Ήταν η πιο “τρεξιματική” διαδρομή, αλλά τα πόδια μας ήταν βεβαρημένα από τις προηγούμενες ημέρες. Η θέα της Βαρνάκοβας και της σπηλιάς του μοναχού έμοιαζε σαν καταφύγιο μιας άγριας ομορφιάς. Καθώς πλησιάζαμε στο χωριό Φιλοθέη, γιαγιάδες μας υποδέχονταν με χειροκροτήματα και ζήτησαν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μας.
Όταν έφτασα στο θεατράκι για τον τερματισμό, ένιωσα την ανακούφιση αλλά και μια γλυκιά μελαγχολία για το τέλος αυτής της μοναδικής εμπειρίας. Οι τρεις μέρες πέρασαν απίστευτα γρήγορα, αφήνοντας με με μια βαθιά αίσθηση ικανοποίησης και αναμνήσεις που θα μείνουν για πάντα.
Αν με ρωτούσε κανείς αν θα το ξαναέκανα, ίσως κατά τη διάρκεια του αγώνα να έλεγα όχι. Τώρα, όμως, το αναπολώ και απαντώ: Ναι, αξίζει! Οι αγώνες τύπου Stage Race προσφέρουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και εύχομαι να γίνουν πιο συχνοί στην Ελλάδα. Φέτος είδαμε κάτι αντίστοιχο - αλλά μικρότερο σε διάρκεια - και στο Zagori Mountain Running.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχημένη διεξαγωγή της διοργάνωσης, την κυρία Αλεξάνδρα για την υπέροχη φιλοξενία, την φίλη μου Ειρήνη Μαυρίκου για τη στήριξη της, και τον Σύλλογο Δρομέων Υγείας Αγρινίου.
Ραντεβού το 2025, σε νέα μονοπάτια και κορυφές!