Ίος – Ένα λουλούδι στο Αιγαίο!

Στην Ίο είχα βρεθεί για πρώτη φορά περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, σε εποχή που το νησί ήταν φημισμένο όχι μόνο για τις παραλίες του, αλλά κυρίως για την ξέφρενη νυχτερινή του ζωή, σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού εκείνης της εποχής. Τρέχοντας και πεζοπορώντας λοιπόν πριν λίγες ημέρες σε κάποια από τα πανέμορφα μονοπάτια του, σκεφτόμουν το πόσο διαφορετικός είναι τελικά ένας τόπος αν τον ζήσεις με διαφορετική προσέγγιση. Τι ομορφιές και ποια καλά κρυμμένα μυστικά μπορεί να σου αποκαλύψει. Και η Ίος “φανερώνεται” στον αποφασισμένο να την ανακαλύψει ταξιδιώτη, σαν τα λουλούδια  (ία) από τα οποία πιθανότατα οφείλει το όνομα της ήδη από την αρχαιότητα και τα οποία μαλακώνουν με το λευκό τους χρώμα την αγριάδα της πέτρας που κυριαρχεί στο ανάγλυφο του νησιού.

 

 

Κάθε μονοπάτι έχει ένα προορισμό, είτε αυτός είναι μια γραμμή τερματισμού όπως στους αγώνες που δυστυχώς αυτή την περίοδο είναι ελάχιστοι, είτε μια εμπειρία που θα μας αφήσει μια όμορφη ανάμνηση. Από το πρώτο κιόλας απόγευμα που βρέθηκα σε αυτό το όμορφο κυκλαδίτικο νησί, κατάλαβα ότι τα μονοπάτια του, που η ιστορία τους είναι χαμένη στο χρόνο, προσφέρουν απλόχερα εκτός από θαυμάσιες διαδρομές και  πανέμορφους προορισμούς, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις επιφυλάσσουν κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις. Την πρώτη εικόνα από τις παραλίες της Ίου την παίρνει κανείς από τον Μυλοπότα, μια τεράστια αμμουδιά με μεγάλο πλάτος και ξανθιά άμμο, η οποία μάλιστα μέσα στον Σεπτέμβρη – χωρίς την κοσμοπλημμύρα του καλοκαιριού – γίνεται ακόμη πιο σαγηνευτική. Αν όμως κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει το μονοπάτι που ξεκινάει στο τέρμα της παραλίας (Αρ. 5), θα ανακαλύψει κάποιες απίστευτες αμμουδιές, καλά κρυμμένες μέσα σε πολύ ιδιαίτερα βραχώδη τοπία. Ήδη το φιδωτό μονοπάτι από την πρώτη ανάβαση προσφέρει εντυπωσιακή θέα προς τον Μυλοπότα, ενώ στη συνέχεια οδηγεί προς τα νότια του νησιού, μέσα από ένα άγριο τοπίο γεμάτο διάσπαρτους ογκόλιθους, που βλέπει  τη θάλασσα.

 

 

Σε μια στροφή του μονοπατιού, ξεπροβάλλει χαμηλά μια προστατευμένη από τους αέρηδες αμμουδιά, με ένα περίεργο όνομα… το Σαπουνόχωμα. Ελκυστική για μια βουτιά, με την “είσοδο” προς αυτή εντυπωσιακή, αφού είναι μια κατάβαση σε μια καταπράσινη ρεματιά με πολύ τεχνικό βοτσαλωτό πεδίο. Φτάνοντας στο Σαπουνόχωμα, σε κερδίζει αμέσως το τοπίο. Αλλόκοτοι σχηματισμοί στα βράχια αριστερά της και βαθιά καταγάλανα νερά. Απολαυστική.

 

 

Ανεβαίνοντας τη ρεματιά βρίσκω και πάλι το μονοπάτι που οδηγεί σε άλλη παραλία, περίπου ένα χιλιόμετρο πιο μακριά. Είναι το Κλήμα, το οποίο πλησιάζοντας το από ψηλά σου δίνει μια αίσθηση ηρεμίας. Πατώντας όμως την άμμο καταλαβαίνεις ότι λόγω της διαμόρφωσης του βυθού στα βαθιά του κόλπου, η ηρεμία γίνεται ένα βουβό κύμα που δίνει έναν “φασαριόζικο” τόνο καθώς σκάει με ορμή στην άμμο και τα βότσαλα της παραλίας.

 

 

Επιστρέφοντας από το μονοπάτι, αργά το απόγευμα, το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα αλλάζει τον ύφος του άγριου πετρώδους σκηνικού και το γλυκαίνει. Άλλωστε ο Μυλοπότας σε καλεί για μια τελευταία βουτιά, βάλσαμο για τα κουρασμένα πόδια.

 

 

Η χώρα της Ίου είναι γραφική και κουκλίστικη. Στο ψηλότερο σημείο της – εκτός από τις πολυάριθμες εκκλησιές - δεσπόζουν 12 ανεμόμυλοι, καλοδιατηρημένα απομεινάρια των πολυάριθμων ανεμόμυλων του νησιού πριν πολλές δεκαετίες.

 

 

Πεζοπορώντας όμως λίγο πιο ψηλά, αυτό που βλέπω φέρνει στο νου μου αμέσως το αρχαίο θέατρο της Μακύνειας, στην Αιτωλοακαρνανία, με την εκπληκτική του θέα στον Πατραϊκό. Τέτοια θέατρα, αρχαιοελληνικού τύπου με θαυμάσιο προσανατολισμό, είχε στο νου του ο Γερμανός καθηγητής αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, Peter Haupt, όταν σχεδίασε το θέατρο “Οδυσσέας Ελύτης”, 1.100 θέσεων, που βλέπει απευθείας στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

 

 

Πόσο όμορφο θα είναι να παρακολουθεί κάποιος μια παράσταση εδώ, σκέφτηκα,  καθώς ξεκινώντας από εκεί ήδη πεζοπορούσα στο μονοπάτι αριθμός 4, με κατεύθυνση … μια γαστριμαργική εμπειρία κοντά στο ψηλότερο βουνό του νησιού.

 

“Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο
Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι
Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς” … Οδυσσέας Ελύτης

 

Βράχια και πέτρες παντού τριγύρω, στο μονοπάτι και τις ορθοπλαγιές. Δεξιά, πολύ χαμηλότερα, συνέχεια να βρίσκεται η θέα του Μυλοπότα και του Αιγαίου, καθώς το μονοπάτι κέρδιζε σιγά αλλά σταθερά υψόμετρο. Το γκριζωπό των βράχων και των πέτρινων πλακών διέκοπτε συχνά το λευκό του μαρμάρου, που σε αφθονία υπήρχε τριγύρω, αλλά και τα λευκά λουλούδια της Ίου. Καμιά φορά, ο ήχος κάποιων γερακιών που ταίριασαν εποπτεύοντας το κυνήγι τους στο έδαφος από ψηλά έσπαγε την ησυχία του τόπου. Πανέμορφο μονοπάτι, αλλά και ο προορισμός εξίσου σημαντικός.

 

 

Φτάνοντας στον τέρμα της πορείας μου και μπαίνοντας στον χώρο που βρίσκεται το “Διασέλι”, ένα παραδοσιακό τυροκομείο με μεγάλη ιστορία, δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω αμέσως ένα “Μητάτο”, δηλαδή ένα πετρόκτιστο οίκημα από ξερολιθιές που προσομοιάζει τα καλύβια των τυροκόμων στα παλιά χρόνια. Εδώ, ο Δημήτρης και η Ελένη έχουν διαμορφώσει ένα χώρο γευσιγνωσίας των εξαιρετικών τυριών τους, με μια ταυτόχρονη αναπαράσταση των καταλυμάτων των βοσκών που ήταν παράλληλα και χώρος τυροκόμησης σε παλαιότερες εποχές.

 

 

 

Παραδοσιακές συνταγές από τον παππού του, δικά τους ζώα και πολύ μεράκι, έχουν σαν αποτέλεσμα για γκάμα εξαιρετικών τυριών από κατσικίσιο γάλα, όπως ξυνοτύρι, γραβιέρα 12μηνης παλαίωσης, μυζήθρα, ανθότυρο και ιδίως μια παλαιωμένη γραβιέρα σε οινολάσπες από Βινσάντο που “ενώνει” τη Σαντορίνη με την Ίο και συνταράζει τους ουρανίσκους μας! Η επιστροφή από τα Διασέλια σίγουρα ήταν πιο εύκολη μετά από αυτή την εμπειρία, που δείχνει ποιοτικούς δρόμους στους οποίους πρέπει να στραφεί το τουριστικό προϊόν της χώρας μας.

 

 

Να επισημάνουμε ότι φυσικά στο Διασέλι μπορεί κάποιος να φτάσει και με το αυτοκίνητο, καθοδόν προς το Μαγγανάρι, αυτό το εκπληκτικό τοπίο με τις 5 αμμουδιές και φόντο τα βράχια των γύρω βουνών, σε μια από τις πιο απομονωμένες και “άγριες” περιοχές του νησιού.

 

 

Στα βόρεια του νησιού, στον λόφο του Ψαθόπυργου και κοντά στην όμορφη παραλία του Πλακωτού, βρίσκεται «ο τάφος του Ομήρου». Εκεί μπορεί να πάει κάποιος οδικώς και να ακολουθήσει ένα μικρό σε μήκος μονοπάτι για να φτάσει σε έναν πύργο της Ελληνιστικής περιόδου και το μνημείο. Χώρος με ενέργεια και εξαιρετική θέα, σίγουρα αξίζει να τον επισκεφτεί κανείς, ανεξάρτητα από το τι ακριβώς ψάχνει.

 

 

Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι ότι όλος ο λόφος, από επάνω στο μνημείο μέχρι εκεί που χάνεται το μάτι, ήταν γεμάτος «κούκους», αυτές τις μικρές πυραμίδες από πέτρες που χρησιμεύουν ως σήμανση στα μονοπάτια των βουνών, εδώ όμως φανερώνουν μάλλον την επιθυμία των ανθρώπων να δηλώσουν ότι βρέθηκαν στο μέρος αυτό. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία τους έδινε μία άλλη ψυχή και έκανε ακόμη πιο υποβλητικό και ασυνήθιστο το περιβάλλον.

 

 

Αγία Θεοδότη (όμορφη η βουτιά στη θάλασσα ακόμη και με βροχή!), Ψάθη, Πλάκες, Κάλαμος, Πλακωτό, Πικρί Νερό είναι μόνο μερικές από τις πανέμορφες παραλίες του νησιού που μπορεί κάποιος να προσεγγίσει τρέχοντας ή πεζοπορώντας σε σηματοδοτημένα μονοπάτια. Για όποιον βρεθεί στην Ίο και θέλει να γνωρίσει τις πεζοπορικές διαδρομές του νησιού ή να τις πραγματοποιήσει με οδηγό, μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια είναι το Iospaths, από τον Γιώργο Δημητρόπουλο και την σύζυγο του Φλώρα. To website τους έχει πολλές και σημαντικές πληροφορίες για τα μονοπάτια αλλά και τους πολιτιστικούς / τουριστικούς προορισμούς της Ίου.

 

Στην Ίο, εκτός από το περιηγητικό κομμάτι στα μονοπάτια για τις ανάγκες του άρθρου, βρέθηκα και για το Ios Adventure, αυτή την πολύ όμορφη αθλητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε και φέτος, με πολύ μεράκι, με πρωτεργάτη τον Γιώργο Δημητρόπουλο και τους συνεργάτες του και υπό την αιγίδα του Δήμου Ιητών , της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μοντέρνου Πεντάθλου (ΕΟΜοΠ) και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Περιελάμβανε αγώνες ορεινού τρεξίματος 6 και 14 χιλιομέτρων, (Ios Run the Churches & Ios Trail Race 14km) αγώνες κολύμβησης 1,5km & 3km, (Ios Swim 1,5km & Ios Swim 3km) αγώνες διάθλου (Ios Challenge Fun & Ios Challenge Regular),  αγώνες orienteering (αγωνιστικής τοπογραφίας), όπως και αγώνες  για παιδιά.

 

 

Οι αγώνες κολύμβησης έγιναν στην παραλία του Μυλοπότα, ενώ οι αγώνες του ορεινού τρεξίματος σε καλντερίμια, ιστορικά μονοπάτια και χωματόδρομους, που διέσχιζαν την χώρα και τις εκκλησίες της, τον κάμπο της Ίου και φυσικά την περιοχή του αρχαιολογικού χώρου του Σκάρκου και τα περιβόλια, περιοχή που αναφέρεται σε αρχαία κείμενα. Οι διαδρομές κλασικά θύμιζαν αγώνα σε ελληνικό νησί, με συνεχόμενα πάνω-κάτω, που δεν σε άφηναν να πάρεις ανάσα, αλλά και όμορφη θέα σε πολλά σημεία τους, με ιδιαίτερα εντυπωσιακό κομμάτι τα τελευταία χιλιόμετρα επιστροφής στην Χώρα. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στις παροχές της διοργάνωσης προς τους αθλητές που ήταν πολύ σημαντικές, αλλά και στα δώρα που είτε βρίσκονταν στις τσάντες των αθλητών είτε κληρώθηκαν μετά τους αγώνες. Τα αποτελέσματα των αγώνων της διοργάνωσης μπορείτε να τα δείτε εδώ.

 

Αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές, γιατί παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες λόγω της πανδημίας αλλά και της κακοκαιρίας του Ιανού που ήταν σε εξέλιξη εκείνες τις ημέρες, κατάφεραν να δώσουν στους αθλητές που συμμετείχαν μια πανέμορφη εμπειρία, μέσα σε ένα πολύ ζεστό, ασφαλές και οικογενειακό κλίμα. 

 

 

Τελικά ο Σεπτέμβρης ταιριάζει στην Ίο. Το νησί χαλαρώνει από την φούρια του καλοκαιριού και αφήνει τον επισκέπτη να χαρεί τις ομορφιές του με τον καλύτερο τρόπο. Μνημεία και ιστορία, πανέμορφα και με ποικιλομορφία μονοπάτια με ωραίους προορισμούς, πολύ καλό φαγητό για κάθε γούστο, καταπληκτικές παραλίες και φυσικά η εμπειρία του Ios Adventure, συνθέτουν ένα σκηνικό που συνδυάζει τα πάντα για … ανήσυχα πνεύματα!

 

Δημήτρης Τρουπής

ΥΓ … Μια εξαιρετική πρόταση διαμονής είναι η Gorgona, στην άκρη της παραλίας του Μυλοπότα, η οποία με φιλοξένησε κατά την διάρκεια της επίσκεψης μου στο νησί. Στρατηγικό σημείο, πολύ όμορφα δωμάτια, ζεστή φιλοξενία και καθαριότητα και σε απόσταση .. μιας βουτιάς από την θάλασσα.

 

View this photo set on Flickr

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com