Φουσκάλες

Οι φουσκάλες αλλά και τα προβλήματα με τα νύχια των δαχτύλων - ενώ φαινομενικά είναι κάτι μικρό και δεν το υπολογίζουμε αρχικά σε σχέση με άλλα θέματα του αγώνα - μπορούν να εξελιχτούν σε μεγάλη πρόκληση, ιδιαίτερα αν μιλάμε για υπεραποστάσεις που πρέπει να “κουβαλάς” το πρόβλημα για πολλές ώρες. Προφανώς, οι σωστές κάλτσες, μέγεθος παπουτσιών, σκόνες, κρέμες, taping, compeed κτλ. δίνουν λύσεις, αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που παρόλα αυτά βγάλουμε την καταραμένη φουσκάλα; Υπάρχει λύση την ώρα του αγώνα;

Καταρχάς, πρέπει να καταλάβουμε ότι σημαντικό στοιχείο στην εμφάνιση φουσκάλας - εκτός από την υγρασία η οποία μαλακώνει το δέρμα, τα παπούτσια, τις κάλτσες και τα συχνά περάσματα από νερά, είναι η τριβή. Και η τριβή είναι το αποτέλεσμα ενός μηχανισμού αλληλεπίδρασης εντός του παπουτσιού, μεταξύ του πέλματος, της κάλτσας και του εδάφους. Άρα μιλάμε για τον μηχανισμό κίνησης κατά το τρέξιμο, δηλαδή τον τρόπο που κάποιος ανυψώνει / προσγειώνει το πόδι με αποτέλεσμα να δημιουργεί την ενέργεια για να τριφτεί το πόδι εντός του παπουτσιού ή να χτυπήσουν τα δάχτυλα των ποδιών στο παπούτσι.

Προφανώς το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει όταν έχει ήδη δημιουργηθεί η φουσκάλα και φτάσουμε σε σταθμό ανεφοδιασμού που υπάρχουν διασώστες είναι η αποστράγγιση με βελόνα και η τοποθέτηση tape ή compeed. Αλλά αυτό έχει να κάνει με την αποφυγή μόλυνσης και την πρόληψη να γίνει χειρότερο το μέγεθος της ζημιάς. Δεν θα απαλύνει όμως παρά ελάχιστα τον πόνο που όλοι μας έχουμε διαπιστώσει πόσο έντονος είναι.

Τι κάνουμε λοιπόν; Αφού όπως είπαμε ο τρόπος ανύψωσης και προσγείωσης καθορίζει το μέγεθος της τριβής και η τριβή πονάει, μια λύση είναι .. να αλλάξουμε τρόπο τρεξίματος για όσο χρόνο μας απομένει στον αγώνα. Να μιμηθούμε τρέξιμο σε πολύ λάσπη ή χιόνι όπου ανυψώνουμε πολύ το πόδι και δεν το σέρνουμε. Κάνοντας αυτό, βελτιώνεται η καμπυλότητα του ισχίου, βελτιώνεται η προσγείωση του ποδιού κάτω από το κέντρο βάρους και μειώνονται σημαντικά οι δυνάμεις τριβής του ποδιού εντός του παπουτσιού.

Είναι εύκολο; όχι .. είναι αποτελεσματικό; Σε μεγάλο βαθμό επειδή χρησιμοποιεί βασικές αρχές, δηλαδή να μειώσει τη μετακίνηση προς τα εμπρός του ποδιού εντός του παπουτσιού μειώνοντας ή εξαλείφοντας τη δύναμη τριβής τόσο ώστε να μην μας μπουν σκέψεις εγκατάλειψης στο μυαλό.

Κράμπες

Μεγάλο πρόβλημα που είναι και αρκετά περίπλοκο, με μηχανισμούς που δεν έχουν εξηγηθεί επιστημονικά επαρκώς, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια δρομικών αγώνων. Παρόλο που υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι μεταβλητές όπως η ενυδάτωση, οι ηλεκτρολύτες (κυρίως το Μαγνήσιο) και η κατανάλωση τροφής μπορούν να ανακουφίσουν τις κράμπες, υπάρχουν περιπτώσεις που το πρόβλημα μπορεί να επιμείνει ακόμα και μετά από όλες αυτές τις ενέργειες. Το έχω διαπιστώσει προσωπικά παλιότερα στο ROUT, όταν ενώ έκανα όλα τα παραπάνω συνέχισα να έχω έντονες κράμπες με αποτέλεσμα να εγκαταλείψω τον αγώνα στο Κρούσοβο.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, πλέον όλο και περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι οι κράμπες έχουν να κάνουν με το νευρικό σύστημα και την αντίληψη του εγκεφάλου μας ότι ένας ή περισσότεροι μυς υπερφορτώθηκαν, είτε λόγω έντασης, είτε λόγω τρόπου και επανάληψης της κίνησης που επιδρούν αρνητικά σε μύες που ίσως δεν χρησιμοποιούμε τόσο. Μου έχει τύχει σε 2-3 αγώνες όλα αυτά τα χρόνια να τρέχω τα τελευταία χιλιόμετρα με κράμπες στην εξωτερική πλευρά της κνήμης! Ο εγκέφαλος δηλαδή προσπαθεί να προστατέψει το μυ και το σώμα μας συνολικά, κάνοντας μας να σταματήσουμε ή να επιβραδύνουμε. Άρα, παρότι μια κράμπα μπορεί να ανακουφιστεί ελαφρώς από ενυδάτωση, τροφή και ηλεκτρολύτες που θα πάρουμε, καλό είναι να επιβραδύνουμε και να δώσουμε χρόνο στο σώμα μας και στο νευρικό μας σύστημα κυρίως να σταματήσει να πιέζει το σημείο που έχουμε το θέμα. Η επιμονή να συνεχίσουμε με την ίδια ένταση μειώνει στο ελάχιστο τις πιθανότητες ανάκαμψης.

Πρέπει όμως να μείνουμε ακίνητοι (καθιστοί ή ξαπλωμένοι) για πολύ ώρα. Κατηγορηματικά ΟΧΙ! Θα μειώσει την ευλυγισία και την το πόσο εύπλαστοι είναι οι μύες μας. Όταν υποχωρήσει ο πόνος και η σύσπαση, φάμε σωστά και κάνουμε πολύ – μα πάρα πολύ – ελαφριές διατάσεις .. φεύγουμε. Τρέχοντας για να πιάσουμε τον “χαμένο” χρόνο; ΟΧΙ! Περπατώντας αρχικά και μετά τρέχοντας χαλαρά. Αναπνοή βαθιά ώστε να “αναζωογονηθεί όλο το σώμα. Αφού διαπιστώσουμε ότι ξεπεράσαμε οριστικά το πρόβλημα τρέχουμε κανονικά, αλλά αν καταφέρουμε να έχουμε πλήρη κίνηση γοφών όπως και στην περίπτωση μιας φουσκάλας. Αυτό αντιπροσωπεύει την βέλτιστη λειτουργία των μυών: πλήρης συστολή και διαστολή, πλήρης χαλάρωση και επέκταση.

Δημήτρης Τρουπής