Ένα μήνα πριν τον υπερμαραθώνιο των 100 μιλίων “Rodopi Advendurun”, που διεξάγεται για φέτος στις 21 – 22 Οκτωβρίου, βρέθηκα και πάλι στο δασικό χωριό του Ερύμανθου, αυτή τη φορά για ένα διαφορετικό σκοπό. Δεν θα μπορούσα, άλλωστε, να λείπω από οτιδήποτε συμβαίνει εκεί αφού σ’ αυτό το μέρος νιώθω πραγματικά πως ανήκει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Η ιδέα των Ηλία Σπυριδόπουλου και Χρήστου Κατσάνου για ένα προπονητικό καμπ, υπό την καθοδήγηση του γνωστού Νίκου Καλοφύρη, σίγουρα θα ήταν μια διαφορετική εμπειρία που δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Μοναδική, ίσως, τροχοπέδη σε αυτό το νέο γεγονός πρέπει να πω ότι αποτέλεσε η ημερομηνία διεξαγωγής του αφού είναι αρκετά δύσκολο για πάρα πολλούς, που εργάζονται και θα αγωνιστούν παράλληλα στον “Rodopi Advendurun”, να ζητήσουν άδεια δύο φορές σε διάστημα ενός μήνα. Αυτή η αλλαγή, μαζί με κάποιες προσθήκες στο πρόγραμμα του καμπ, όπως για παράδειγμα μαθήματα πρώτων βοηθειών από κάποιον διασώστη ή παρουσιάσεις-συζητήσεις περί τραυματισμών από κάποιον αθλητίατρο θα εμπλούτιζαν με περισσότερες γνώσεις τους μαθητές.

Θυμήθηκα ξανά, λοιπόν, τα πολυήμερα προπονητικά καμπ που συμμετείχα πριν χρόνια, ως αθλητής της Άρσης Βαρών, και όλες τις αναμνήσεις που έζησα παρέα με άτομα που μοιραζόμασταν κάτι κοινό. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος, μπορώ να πω, που με τράβηξε πάλι στην φθινοπωρινή Ροδόπη και όχι τόσο οι προπονητικές συμβουλές. Όχι ότι γνωρίζω τα πάντα για την τεχνική και την προπονητική του ορεινού τρεξίματος αλλά πιστεύω πως όλοι, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, είχαν την ίδια σκέψη με ‘μένα ακριβώς. Άλλωστε, όπως και στον “Ro.U.T”, ο αγώνας είναι απλώς μια αφορμή, η πραγματική αιτία, ακόμη κι αν δεν το ομολογούμε, είναι οι στιγμές που θα περάσουμε με ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο με εμάς πάθος!

Στο δρόμο για το δασικό χωριό είχα την τύχη να συνταξιδεύω με τον Νίκο Καλοφύρη, μια ευκαιρία που εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο συνομιλώντας μαζί του και συζητώντας για όλα όσα απασχολούν την καθημερινότητά μας. Όσοι γνωρίζετε τον Νίκο έχετε διαπιστώσει πόσο προσιτός και ήρεμος άνθρωπος είναι, αυτό όμως που αξίζει να τονίσουμε είναι πως ο ίδιος προσπαθεί να διατηρήσει μια ισορροπία σε οτιδήποτε ασχολείται. Πολύ εύστοχα μας συμβούλευε πως πρέπει να είμαστε “σαν το νερό που κυλάει στο ποτάμι” σε έναν αγώνα βουνού ultra. Παρόλα αυτά στις συζητήσεις που κάναμε μαζί του φάνηκε ότι αυτή η αρχή βρίσκει πρώτα εφαρμογή στη ζωή του κι έπειτα στο τρέξιμο.

Παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες και τη βροχή που συναντήσαμε, πλησιάζοντας για Χαϊντού, δε μπορούσαμε παρά να νιώσουμε ζεστασιά αντικρίζοντας την ανυπόμονη Ροδόπη να έχει ντυθεί με τη φθινοπωρινή ενδυμασία της καλωσορίζοντας όλους εμάς σε ένα διαφορετικό κόσμο. Στο δασικό χωριό μας περίμενε ζεστό τσάι, αναμμένο τζάκι και δυο χούφτες διψασμένοι μαθητές κάθε ηλικίας που ανυπομονούσαν να μάθουν περισσότερα για το “advendurunning”. Κάποιους τους γνώριζα από παλιότερα όμως υπήρχαν και νεότεροι στην παρέα οι οποίοι δεν άργησαν να συστηθούν. Από εκεί κι ύστερα γίναμε όλοι φίλοι που δεν έχαναν ευκαιρία για πείραγμα και καλαμπούρι! Φυσικά, όταν ερχόταν η ώρα να μας μιλήσει ο Νίκος όλοι τεντώναμε τα αυτιά μας κάνοντας ταυτόχρονα ησυχία. Και από τη θεωρία περνούσαμε στην πράξη όπου χανόμασταν για αρκετή ώρα σε μονοπάτια ξεχασμένα για τους περισσότερους, κρυμμένα ανάμεσα στις πορτοκαλο-κόκκινες φυλλωσιές! Σε όλη τη διάρκεια της πρακτικής εξάσκησης, ο Νίκος βρισκόταν δίπλα στον καθένα μας υποδεικνύοντας τα λάθη και συμβουλεύοντάς μας. Η ορθή χρήση μπατόν, κίνηση σε ανηφόρες και κατηφόρες, δρομικές και αλτικές ασκήσεις, προπονητικά προγράμματα, προετοιμασία πριν τον αγώνα, εξοπλισμός και τροφοδοσία ήταν λίγα μόνο θέματα από αυτά που αναλύσαμε το χρόνο που βρεθήκαμε εκεί. Ωστόσο, αυτό που μου προξένησε εντύπωση ήταν το γεγονός πως οι διοργανωτές του “Advendurunners Camp” βρίσκονταν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα συνεχώς, παρακολουθώντας ασταμάτητα τα μαθήματα του Νίκου Καλοφύρη. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είχαν γίνει οι καλύτεροι μαθητές της τάξης, δίνοντας το καλό παράδειγμα στους υπόλοιπους!

Φυσικά, ως είθισται, μετά από κάθε θεωρία και πράξη ακολουθούσε ξεκούραση και μετά την ξεκούραση σειρά είχε το γεύμα ή καλύτερα το μεγάλο φαγοπότι! Ω ναι, φάγαμε, σκάσαμε μπορώ να πω! Οι τεράστιες μερίδες στο εστιατόριο, από τον  Θανάση Καραγιάννη, οι γευστικές συνταγές της Σοφίας Σπυριδοπούλου και το αξέχαστο σορμπέ παγωτό βατόμουρο σε έκαναν να νομίζεις ότι δεν βρισκόσουν σε προπονητικό καμπ αλλά σε κάποιο “λουκούλειο” γλέντι! Ultra το τρέξιμο, ultra και το φαγητό, “Ro.U.T” ένα πράγμα. Σας το λέω με το χέρι στην καρδιά πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό σε όλη μου τη ζωή, χωρίς ποτέ να με ενοχλήσει η ρουτίνα! Οι τρεις μέρες του καμπ δεν είναι αρκετές!

Και ‘κεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει κάτι περισσότερο για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, έρχεται η εταιρία “The North Face” και σου κάνει δώρο ένα ζευγάρι παπούτσια βουνού ή ένα σακίδιο υδροδοσίας, τύπου γιλέκο! Μα το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πως τα δώρα αυτά τα έφεραν οι ίδιοι οι άνθρωποι της εταιρίας που φιλοξενήθηκαν και αυτοί στο δασικό χωριό για μια μέρα παρακολουθώντας από κοντά το πρόγραμμα του καμπ. Είμαι σίγουρος, λοιπόν, πως θα μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους εκεί που πρέπει ώστε να συνεχίσει να στηρίζει η “The North Face” παρόμοιες δραστηριότητες και να βρίσκεται τόσο κοντά σε όλους τους αθλητές κι όχι μόνο σε αυτούς που ανήκουν στην ελίτ των δρομέων.

Παρόλα αυτά, μια συνταγή για να δέσει χρειάζεται ένα μυστικό συστατικό ή αλλιώς, ένα πείραμα για να πετύχει χρειάζεται το κατάλληλο αντιδραστήριο. Και ποιο είναι αυτό...; Ότι “Advendurunners”, όπως μου είπε και ο φίλος Χρήστος Κατσάνος, είναι αυτοί που προπονούνται για έναν αγώνα 100 μιλίων, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, διευθετούν τις υποχρεώσεις τους, πληρώνουν τους κάθε λογής λογαριασμούς τους, πηγαίνουν στη δουλειά τους, φροντίζουν τους γονείς τους, διαβάζουν για την εξεταστική τους,.......,........,........,αγωνίζονται! Αυτό είναι το στοιχείο στο οποίο έδωσαν τη μεγαλύτερη βαρύτητα οι διοργανωτές αλλά και η ειδοποιός διαφορά που κάνει το “Advendurunners Camp” μοναδικό. Από αυτό το απλό στοιχείο απορέει και το αποτέλεσμα του πειράματος που δεν είναι άλλο από το έντονο συναίσθημα με το οποίο αποχωρήσαμε από το δασικό χωριό, ότι είμαστε, δηλαδή, μέλη μιας άλλης οικογένειας, όχι μοναδικοί, μα μέρος μιας διαφορετικής φυλής. Τελικά, αν το πείραμα πετύχει θα φανεί στο μέλλον απ’ όλους εμάς που θα  αποδείξουμε ότι δε θέλουμε να είμαστε μόνο γρήγοροι αλλά κυρίως επιθυμούμε να τερματίζουμε αγώνες 100 μιλίων για πάρα πολλά χρόνια ακόμη.

Λεζπουρίδης Θεοχάρης.