Αυτούς τους ανθρώπους θέλει να τιμήσει το παγκοσμίως γνωστό National Geographic με τον θεσμό που έχει θεσπίσει και που φέτος φτάνει αισίως τα 12 χρόνια, με το βραβείο Adventurer Of The Year. Ένας θεσμός κατά τον οποίο επιλέγονται οι άνθρωποι της περιπέτειας που ξεχώρισαν μέσα στην χρονιά και τους θέτει ενώπιον του μεγάλου αναγνωστικού κοινού του το οποίο καλείται να ψηφίσει επιλέγοντας αυτόν ή αυτούς που θεωρεί ότι αξίζει να βραβευθούν. Ας δούμε και φέτος τις υποψηφιότητες.

Park Protectors Pete McBride και Kevin Fedarko

Στις 28 Σεπτεμβρίου 2015 ο συγγραφέας Kevin Fedarko και ο φωτογράφος Pete McBride ξεκίνησαν για να διασχίσουν από άκρη σε άκρη το διάσημο φαράγγι Grand Canyon με μοναδικό σκοπό να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη για τους πολυποίκιλους κινδύνους που αντιμετωπίζει όλη η περιοχή καταγράφοντάς τους. Τα 800 περίπου μίλια (αν και είναι δύσκολο να μετρηθεί με ακρίβεια μιας η πορεία τους είχε πολλές παρακάμψεις) του Grand Canyon τα είχαν περπατήσει μέχρι εκείνη την μέρα μόλις 24 άνθρωποι όπως είναι καταγεγραμμένο, «λιγότεροι από όσους έχουν πατήσει το φεγγάρι» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Fedarko.

Ξεκινώντας την προσπάθειά τους για τα πρώτα 180 μίλια αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά από μόλις 60 αφού δεν περίμεναν ότι θα συναντούσαν τόσα εμπόδια. Τεχνικό τερέν, κλίσεις μέχρι και 50ο, κλειστά έως και ανύπαρκτα μονοπάτια έκαναν την πορεία τους σε συνδυασμό με τον φωτογραφικό εξοπλισμό που κουβαλούσαν αβάσταχτη. Έτσι κινητοποιήθηκε όλη η περιπατητική κοινότητα του Grand Canyon για να τους βοηθήσει παρέχοντάς τους υποστήριξη μετατρέποντάς την έτσι σε μία ομαδική περιπέτεια.

Επέστρεψαν λοιπόν για να συνεχίσουν το έργο της καταγραφής των κινδύνων που διατρέχει το φαράγγι και οι οποίοι έχουν να κάνουν –με τι άλλο…- με την ανθρώπινη παρέμβαση και υπερεκμετάλλευση. Δυστυχώς δεν έχουμε μόνο εμείς το προνόμιο να θέλουμε να φέρουμε την φύση κοντά μας και όχι να πάμε εμείς σε αυτήν. Έργα εκμετάλλευσης της δύναμης του νερού, κατασκευή τραμ που θα φέρει 10.000 επισκέπτες ημερησίως σε απρόσιτα μέχρι χθες σημεία, μέχρι και τουριστικά ελικόπτερα τα οποία θα μολύνουν τόσο ηχητικά όσο και ατμοσφαιρικά είναι μερικές μόνο από τις απειλές από τον αδηφάγο άνθρωπο.

Ο Fedarko αναφέρει στο National Geographic ότι η πράξη τους αυτή έχει έναν σκοπό: αυτοί που το διαβάζουν θα κάνουν το σωστό: να προστατεύσουν το φαράγγι από τις απειλές γύρω από αυτό και να διατηρήσουν την ιερότητα της άγριας φύσης της. Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, η μοίρα του φαραγγιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την μοίρα του ίδιου του πλανήτη μας …

Rock Climber: Ashima Shiraishi

Τον χρόνο που μας πέρασε η Ashima Shiraishi σκαρφάλωσε τα δυσκολότερα bouldering προβλήματα που έχει λύσει γυναίκα. Και είναι μόλις 15 ετών!

Με τον πατέρα της, ο οποίος είναι τόσο ο προπονητής της όσο και ο παρτενέρ της ασφαλίζοντάς την στον βράχο, έχουν γυρίσει τον κόσμο σκαρφαλώνοντας τα δυσκολότερα αναρριχητικά «προβλήματα» (διαδρομές) σε βράχια τα οποία δεν ξεπερνούν συνήθως τα 6 μέτρα ύψος και για αυτό τον λόγο δεν απαιτείται σκοινί ή άλλα μέσα ασφάλισης. Μόνο ένα καλό ζευγάρι αναρριχητικά παπούτσια και ένα στρώμα για την αποφυγή των –σίγουρων- πτώσεων.

Τον Φεβρουάριο του 2016 κέρδισε στο Climbing Youth Bouldering Championships των ΗΠΑ και τον Μάρτιο λίγες μέρες μετά, σκαρφάλωσε μία διαδρομή δυσκολίας V15, ένα επίπεδο δυσκολίας που σκαρφαλώθηκε πρώτη φορά από γυναίκα! Η συγκεκριμένη διαδρομή που σκαρφάλωσε ονομαζόταν Horizon την οποία είχε σκαρφαλώσει μόνο ένας άντρας.

Τον Αύγουστο κατάφερε την δεύτερή της αναρρίχηση βαθμού δυσκολίας V15 στην Μελβούρνη της Αυστραλίας. «Το όνειρό μου είναι να ωθώ συνέχεια τον εαυτό μου και –ποιος ξέρει- ίσως με τον τρόπο αυτό να ωθώ μπροστά και το άθλημα» αναφέρει η πιτσιρίκα Shiraishi.

«Νομίζω ότι η Shiraishi θα είναι η αφορμή για μεγάλες αλλαγές στο άθλημα της σπορ αναρρίχησης, η μεγαλύτερη μετά τον Chris Sharma» αναφέρει ο Josh Lowell, παραγωγός του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ με θέμα την ίδια «Young Guns». «Είναι εκπληκτικά αυτά που έχει καταφέρει μέσα σε ένα έτος, στις διακοπές μάλιστα της σχολικής της περιόδου! Όταν μεγαλώσει και θα έχει περισσότερο χρόνο να στοχεύσει περισσότερο σε αυτό που της αρέσει, τότε θα δούμε από την κοπέλα απίστευτα πράγματα».

Τώρα που η σπορ αναρρίχηση έγινε Ολυμπιακό Άθλημα, την πρώτη γεύση του οποίου θα πάρουμε στο Τόκυο το 2020, κρατήστε στις σημειώσεις αυτό το όνομα. Θα μας απασχολήσει σίγουρα μιας και όπως είπε η ίδια «Άλλο ένα μεγάλο όνειρό μου, είναι να στεφθώ Ολυμπιονίκης»…

Trail Runner: MiraRai

Δύο χρόνια πριν, η Νεπαλέζα Mira Rai πήγε για ένα καθημερινό τρέξιμο στο Shivapuri Nagarjun National Park, λίγο έξω από την Κατμαντού. Εκεί συνάντησε μία ομάδα δρομέων με τους οποίους έτρεξε μαζί για λίγο και οι οποίοι την κάλεσαν να τρέξουν μαζί λίγες μέρες μαζί. Μόνο που δεν της είχαν πει ότι επρόκειτο να τρέξουν στον αγώνα Kathmandu West Valley Rim 50K!

Η Rai δεν είχε λάβει ποτέ μέρος σε αγώνα. Κατάγεται από ένα χωριό από τα βουνά του Bhojpur όπου καθημερινά η οικογένειά τους μοχθούσε βιοποριστικά. Στα παιδικά της χρόνια θυμάται να βοηθάει στις καθημερινές αγροτικές δουλειές του σπιτιού, έχοντας σαν όνειρο μία καλύτερη και διαφορετική ζωή. Λίγες όμως ήταν οι ευκαιρίες για κάτι τέτοιο στο χωριό της. «Ακόμη και η πρόσβαση στην εκπαίδευση για τα νεαρά κορίτσια και τις γυναίκες είναι περιορισμένη» λέει με λύπη η Rai.

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου διέκοψε το σχολείο και στρατολογήθηκε στην ηλικία των 14 στον στρατό των Μαοϊστών ανταρτών όπου και εκπαιδευόταν σκληρά στις ζούγκλες του Νεπάλ για 2 χρόνια. Εκεί γοητεύθηκε τόσο από τις πολεμικές τέχνες όσο και από την σκληρή καθημερινή προπόνηση που απαιτούσε η εκπαίδευση. Έτσι όταν ήρθε ο καιρός να γυρίσει στο σπίτι, το τρέξιμο ήταν στην καθημερινότητά της.

Στον αγώνα η Rai, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους δρομείς, δεν χρησιμοποίησε καθόλου δρομικό εξοπλισμό, όπως τουλάχιστον εμείς έχουμε καλομάθει. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες κάτι που ανάγκασε την μεγάλη πλειοψηφία των δρομέων να εγκαταλείψουν. Κάτι που δεν έκανε η Mira Rai, η μόνη γυναίκα στον αγώνα. Και ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που είχε τρέξει ποτέ της.

Το 2015 συνέχισε να τρέχει καταλαμβάνοντας μάλιστα θέσεις στο βάθρο σε διεθνείς αγώνες στην Αυστραλία και την Ευρώπη όπως οι Tromso Skyrace, Ultra Pirineu, Mont Blanc 80km, 3 Peaks Race. Κάποια –για άλλους λίγα, για την ίδια όμως σωτήρια- έσοδα από χρηματικά έπαθλα διέθεσε η ίδια έτσι ώστε να βοηθήσει τα νεότερα αδέλφια της να τελειώσουν το σχολείο και τους γονείς της να πάψουν να αναρωτιούνται για το αν θα μπορούν να γεμίσουν το πιάτο με φαγητό την επόμενη ημέρα.

«Δεν πρόκειται για τα λεφτά προφανώς. Θέλω η ιστορία μου να εμπνεύσει και άλλα κορίτσια από το Νεπάλ και να στείλει το μήνυμα ότι όλοι μπορούμε να ακολουθήσουμε το όνειρό μας. Πολλοί άνθρωποι στην πορεία με βοήθησαν και θέλω να ανταποδώσω αυτή την βοήθεια με οποιονδήποτε τρόπο έτσι ώστε όλες και όλοι να έχουν την ευκαιρία τους»

Cave Diver: Krzysztof Starnawski

Είκοσι χρόνια χρειάστηκαν και άπειρες προσπάθειες, μέτρο – μέτρο, εκατοστό – εκατοστό έτσι ώστε ο Πολωνός δύτης Krzysztof Starnawski να μπορέσει να ανακαλύψει την μεγαλύτερη βυθισμένη σπηλιά στον κόσμο.

Η ομάδα υποστήριξης άρχισε τους πανηγυρισμούς όταν η ένδειξη του βυθομέτρου έφτασε τα 393 μέτρα στην σπηλιά του Hranická Propast στην ανατολική Τσεχία. Ένα μέτρο περισσότερο δηλαδή από την μέχρι τότε καταγεγραμμένη βαθύτερη σπηλιά Pozzo del Merro στην Ιταλία. Όταν η ένδειξη έφτασε τα 400 μέτρα, ήταν πια σίγουροι ότι η προσπάθειά τους θα αποτελούσε παγκόσμιο ορόσημο. Και είχαν απόλυτο δίκιο όταν ο Starnawski βρέθηκε στον πάτο της σπηλιάς στα 404 μέτρα κάτω από την γη!

Ο Kenny Broad στον οποίο είχε απονεμηθεί το βραβείο National Geographic Explorer of the Year του 2011 ανέφερε χαρακτηριστικά ότι τα κατορθώματα του Starnawski όλα αυτά τα χρόνια ήταν πέρα από κάθε φαντασία καταπληκτικά. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος τους κινδύνους που διατρέχει και τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσει ένας δύτης κάτω από γη σε δαιδαλώδεις σπηλιές στο αβυσσαλέο σκοτάδι.

«Ήταν μία απίστευτη στιγμή» λέει ο 48χρονος Starnawski. «Τόσα χρόνια, τόσος κόπος, τόση αφοσίωση. Άξιζε κάθε λεπτό προσπάθειας»

Celestial Circumnavigators: Hōkūle‘a Team

Ο ήλιος βυθίζεται σε έναν μπλε ορίζοντα καθώς ένα πλοιάριο βγαλμένο από τα βιβλία της ιστορίας ανεβοκατεβαίνει στα κύματα του Ειρηνικού. Ο Nainoa Thompson στέκεται στο τιμόνι του, νοιώθοντας τον ρυθμό που δίνει ο ωκεανός καθώς γλιστράει πάνω στα νερά. Παρακολουθεί και καταγράφει στο μυαλό που βρίσκεται ακριβώς ο ήλιος και πού ακριβώς ανατέλλει το φεγγάρι. Μελετάει τα σύννεφα και την κίνηση των πουλιών και οσμίζεται τις μυρωδιές που φέρνει ο άνεμος. Καθώς το πλοιάριο δεν έχει αμπάρι ή καμπίνα, το πλήρωμα προσπαθεί να βρει μια απάγκια γωνιά για να ξεκλέψει λίγα λεπτά ύπνου, ο Thompson μελετώντας το σύμπαν, καθοδηγεί το πλοιάριό του στον κόσμο της θάλασσας και των αστεριών.

Βασιζόμενο μόνο στο αρχαίο ναυτιλιακό πνεύμα των Πολυνησίων, το πλήρωμα του Hōkūle‘a κάνει τον περίπλου της γης βασιζόμενο στις τεχνικές πλοήγησης των προγόνων τους θέλοντας να μεταδώσουν ένα πνεύμα πολιτιστικής αναγέννησης του πολιτισμού τους.

Το Hōkūle‘a είναι στην ουσία ένα ξύλινο πλοιάριο μήκους 20 μέτρων, απομίμηση των αρχαίων Πολυνησιακών πλοιαρίων. Για πάνω από 40 χρόνια κάνει το αδιανόητο για την εποχή μας. Χωρίς μηχανές και χωρίς εξοπλισμό πλοήγησης το πλήρωμά του προσπαθεί να αναβιώσει πατροπαράδοτη ναυτιλιακή τέχνη όπου τα μόνα radar και GPS της εποχής ήταν ο ήλιος και τα αστέρια.

Λίγοι, ακόμη και συμπατριώτες τους θα πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο θα κατάφερναν να επιβιώσουν και να πλοηγηθούν σωστά στην ανοικτή θάλασσα. Ωστόσο, για τα τελευταία 40 χρόνια, απτόητα τα μέλη του πληρώματος του Hōkūle'a έχουν αψηφήσει όλους τους σκεπτικιστές, και έχουν ξαναγράψει ιστορία και πυροδότησα μια πολιτιστική αναγέννηση κατά μήκος του Ειρηνικού μεταδίδοντας αυτό ακριβώς το μήνυμα.

Το γενναίο πλήρωμα του Hōkūle'a βρίσκεται τώρα στο μέσο της προσπάθειας ολοκλήρωσης του περίπλου ολόκληρης της γης. «Ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα αντίκριζα τη Νέα Υόρκη με το Hōkūle‘a» λέει με συγκίνηση ο Kapena Alapai, μέλος του πληρώματος.

Οι δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος προφανείς. Η ανάγκη τους να ερμηνεύουν συνεχώς τη θάλασσα και τον ουρανό, οι θαλασσοπόροι του Hōkūle'a επιτρέπεται εκ των πραγμάτων να κοιμηθούν μόνο δύο έως τέσσερις ώρες κάθε νύχτα. Για αυτόν τον λόγο ο 63 Thompson έχει μάθει να παίρνει μικρούς υπνάκους δευτερολέπτων ενώ στέκεται όρθιος στο τιμόνι του πλοιαρίου.

«Ήθελα να κάνω κάτι που για μένα μετράει» λέει ο Thompson ο οποίος έχει αφιερώσει όλη του την ζωή σε αυτό. «Ήθελα να αποτελέσω μέρος ενός σκοπού στον οποίο πιστεύω όλη μου την ζωή. Είναι το ταξίδι το ίδιο και δεν θα μπορούσα να σκεφθώ να κάτι άλλο».

Ocean Advocate: Shannon Switzer Swanson

Πέρασε τα παιδικά της χρόνια κάνοντας σερφ και ιστιοπλοϊα. Τώρα, η Shannon Switzer Swanson έχει αφιερώσει την ζωή της στην θαλάσσια βιολογία με σκοπό την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Η παιδική της αγάπη, η θάλασσα, την ενέπνευσαν έτσι ώστε να σπουδάσει βιολογία και να αφιερωθεί στην επιστημονική έρευνα σε θαλάσσια συστήματα σε όλον τον κόσμο. Μετά το κολλέγιο η Swanson αφιέρωσε χρόνο μελετώντας τους χιμπατζήδες στην Ουγκάντα και τους φαλαινοκαρχαρίες στις Σεϋχέλλες. Το 2010 πολλοί σέρφερ στο San Diego υπέφεραν από βακτηριακές λοιμώξεις και έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει ανάποδα την φορά του ποταμού San Dieguito μόνο και μόνο για να βρει την πηγή των μολύνσεων, κάτι που της χάρισε το βραβείο National Geographic Young Explorer. Οι φωτογραφίες και η ιστορία που έκανε γνωστή στο κοινό αφύπνισαν την κοινή γνώμη έτσι ώστε να γίνουν ενέργειες για την απαλοιφή του προβλήματος.

Αφού εργάστηκε ως φωτορεπόρτερ για έξι χρόνια, έκανε ένα μεταπτυχιακό στη διαχείριση των ακτών των Φιλιππίνων μελετώντας την αποκατάσταση των μαγκρόβιων δασών, των δέντρων δηλαδή που ζουν μέσα στο νερό. Παράλληλα ξεκίνησε και το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο Stanford με θέμα την προστασία των θαλάσσιων υδάτων ξεκινώντας ένα από τα μεγαλύτερα project της, την έρευνα του εμπορίου ιχθυοκαλλιεργειών.

Όλα αυτά ξεκίνησαν … από μία ταινία της Disney! H προβολή της ταινίας «Ψάχνοντας την Ντόρυ» ανησύχησε πολλούς επιστήμονες σχετικά με το πιθανολογούμενο ενδιαφέρον του κόσμου που θα τον ωθούσε στα καταστήματα κατοικίδιων να αγοράσουν μία «Ντόρυ», ένα ψάρι Paracanthurus το οποίο συναντάται στον Ειρηνικό. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τον «Νέμο» το 2003. Η διαφορά εδώ είναι ότι ο «Νέμο» (ψάρι-κλόουν ή anemonefish) μπορεί να μεγαλώσει σε μία γυάλα, δεν ισχύει το ίδιο και για την «Ντόρυ». Το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τέτοιου είδους άγρια ψάρια σίγουρα οδηγάει στην λαθραλιεία ενώ δεν είναι λίγοι οι επίδοξοι λαθραλιείς οι οποίοι χρησιμοποιούν κυάνιο για την αναισθητοποίηση των ψαριών, μια πρακτική που μπορεί να βλάψει άλλα είδη αλλά και να μολύνει τα ύδατα στα οποία γίνεται χρήση.

Μετά από μία μεγάλη καμπάνια που ξεκίνησε η ίδια και η ομάδα της, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2016, επέστρεψαν έναν μεγάλο αριθμό ψαριών «Ντόρυ» από τις ΗΠΑ και τις γυάλες τους, στο κανονικό σπίτι τους, στον Ειρηνικό Ωκεανό…

Kayaker: Semit Lee

Για πάνω από 234 μέρες, ο Semit Lee κωπηλάτησε 3.411 μίλια με το καγιάκ του στα άγρια νερά του Κίτρινου Ποταμού στην Κίνα έτσι ώστε να καταγράψει το περιβαλλοντικό αποτύπωμα του ποταμού το οποίο οι Κινέζοι ονομάζουν «Μητέρα των Ποταμών».

Δεν ήταν εύκολο μιας και οποιαδήποτε λάθος κίνησή του θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Επτά άντρες είχαν πεθάνει το 1987 σε μία αποστολή rafting που είχε σκοπό να διατρέξει όλο το μήκος του ποταμού. Από τότε κανείς δεν είχε ξανατολμήσει κάτι τέτοιο. Στην κοινότητα των καγιάκερς, ο Κίτρινος Ποταμός ή Huang στα κινέζικα, ο οποίος ξεκινά από τα υψίπεδα του Θιβέτ για να εκβάλλει στην θάλασσα Bo Hai, είναι γνωστός ως ο «Βασιλιάς του Τρόμου»…

Ο Κίτρινος, ο οποίος είναι ο 6ος σε μήκος στον κόσμο και ο 2ος στην Κίνα μετά τον Yangtze και θεωρείται στην χώρα όπως και ο Νείλος στην Αίγυπτο: η γενέτειρα του Κινεζικού πολιτισμού.

Τον Lee δεν τον ενδιέφερε η «κατάκτηση» του ποταμού. Ήθελε να καταλάβει τι σημαίνει ο μεγάλος αυτός ποταμός για την ίδια την Κίνα και να καταγράψει τις αλλαγές που έχουν γίνει από την τελευταία απόπειρα καταγραφής του 3 δεκαετίες πίσω παρότι «τόσα λίγα είχαν γραφτεί για αυτόν σε σημείο του να μην έχω ιδέα τι θα συναντήσω».

Τον Μάιο του 2015 ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του σε υψόμετρο σχεδόν 5.000 μέτρων. Πλήρωμα υποστήριξης στην προσπάθειά του, η σύζυγός του, η οποία παραιτήθηκε από την δουλειά της για τον σκοπό αυτό.

Στην πορεία πέρασε από μέρη τα οποία κατοικούνταν κυρίως από εθνικές μειοψηφίες όπως Θιβετιανούς. Μουσουλμάνους Χούι και Μογγόλους. Η πρώτη διάσχιση του ποταμού δεν θα είχε νόημα χωρίς την καταγραφή του περιβαλλοντικού αποτυπώματός του. Και τα δεδομένα ήταν αποθαρρυντικά: μόλυνση, έλλειψη νερού λόγω εκτεταμένης απορροής του από την ανθρώπινη παρέμβαση, υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Τα πάνω από 60 φράγματα κατά μήκος του ποταμού ήταν αυτά που τον δυσκόλεψαν τόσο πολύ. Σε μία περίπτωση χρειάστηκε να βγει από τον ποταμό και να περπατήσει για εννέα ώρες με το καγιάκ για να αποφύγει ένα από αυτά.

Οκτώ μήνες μετά την έναρξη του ταξιδιού του, ο Lee έφτασε στο τελευταίο τμήμα του ποταμού. Η αιθαλομίχλη του έκλεινε την ορατότητα. Τα εργοστάσια άνθρακα κατά μήκος του ποταμού του δούλευαν υπερωρίες. Η υπερεκμετάλλευση των υδάτων του ποταμού ήταν τέτοια έτσι ώστε η κοίτη του μεταμορφώθηκε σε ένα λασπερό πεδίο το οποίο τον ανάγκασε να βγει από το καγιάκ και να το σέρνει πίσω του.

Μετά από 234 μέρες και περίπου 3.500 μίλια το ταξίδι του τελείωσε στις 30 Δεκεμβρίου 2015. Η διάσχιση και οι εμπειρίες του έχουν καταγραφεί σε ένα βιβλίο που έχουν συγγράψει με την σύζυγό του, η έκδοση του οποίου καθυστερεί λόγω διενέξεων με την Κινεζική γραφειοκρατία και λογοκρισία.

Η αποστολή του αυτή δεν σημαίνει και το τέλος των προσπαθειών του Lee. Όνειρό του είναι με το καγιάκ του ο περίπλους όλης της ακτής του Ασιατικού Ειρηνικού Ωκεανού, ένα ταξίδι 9.320 μιλίων που εκτιμάει ότι θα κρατήσει περίπου 10 χρόνια. Ένα ταξίδι από την Ταϊλάνδη, στην Αλάσκα. «Η Αλάσκα είναι μία από τις γενέτειρες του καγιάκ. Άρα θα ήταν όμορφο το ταξίδι να τελειώσει εκεί.»

Paraglider: Antoine Girard

Στις 7 Ιουλίου του 2016, ο 36χρονος Γάλλος Antoine Girard ξεκίνησε από το Skardu στο Πακιστάν με μόνα του εφόδια ένα αντίσκηνο, φαγητό για επτά μέρες και ένα παραπέντε, όλα μέσα σε ένα τεράστιο σακίδιο πλάτης. Ο σκοπός του ήταν να διασχίσει τουλάχιστον 1.000 χιλιόμετρα διαμέσου των υψηλότερων κορφών του Πακιστάν.

Στην διάσχιση αυτή δεν θα ήταν μόνος. Τουλάχιστον έτσι υπολόγιζε αλλά το έκανε χωρίς τον ξενοδόχο που τις περισσότερες φορές σε εκείνα τα μέρη είναι η απίστευτη γραφειοκρατία. Η Visa του Nelson De Freyman, ο οποίος σκόπευε να συνοδεύσει τον Girard στην διάσχιση καθυστερούσε και έτσι αναγκάστηκε να ακυρώσει μόλις πέντε μέρες πριν την αναχώρηση.

«Δεν είχα χρόνο να το σκεφθώ. Έπρεπε να αποφασίσω γρήγορα. Ή μόνος ή καθόλου. Έχω κάνει μερικές σόλο διασχίσεις και έτσι ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος παρόλη την δυσκολία που εμφανίστηκε».

Στην διάσχιση η οποία τελικά κράτησε 18 μέρες δεν συνάντησε λίγες δυσκολίες. Σε μία από αυτές, πετώντας πάνω από το Nanga Parbat, μία ξαφνική καταιγίδα τον ανάγκασε να προσγειωθεί σε υψόμετρο 4.400 μέτρων σε ένα πεδίο που περιτριγυριζόταν από παγετώνες. Χρειάστηκε να βρει καταφύγιο πίσω από έναν βράχο και να στήσει το αντίσκηνο για 60 ώρες μέχρι να ηρεμήσουν τα φαινόμενα.

Συνολικά, πέταξε για πάνω από 1.250 χιλιόμετρα διαμέσου των πιο δύσκολων και τρομακτικών βουνών στον κόσμο όπως το Κ2, το Rakaposhi, το Masherbrum και το Gasherbrum IV. Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήρθε στις 23 Ιουλίου. Κοντά στις πλαγιές του Broad Peak, o Girard σκόπευε να σκαρφαλώσει πάνω από έναν παγετώνα για να καταφέρει να πετάξει όσο ψηλότερα μπορούσε χωρίς να έχει στην σκέψη του κάποιο ρεκόρ υψομέτρου. Ανεβαίνοντας στην 12 υψηλότερη κορφή στον κόσμο αντιλήφθηκε την ύπαρξη κάποιων ανοδικών ρευμάτων που υπολόγιζε θα μπορούσαν να τον ανεβάσουν πάνω από τα 7.000 μέτρα, το οποίο θα ήταν ένα σπουδαίο επίτευγμα. Ο ενθουσιασμός του τον οδήγησε σε ένα λάθος. Από λάθος χειρισμό δεν συνέδεσε σωστά την φιάλη οξυγόνου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Αποφάσισε να συνεχίσει δίνοντας την υπόσχεση στον εαυτό του να υποχωρήσει με τα πρώτα σημάδια εμφάνισης της νόσου του υψομέτρου.

Το ανοδικό ρεύμα του έκανε την χάρη. Τον ανύψωσε πάνω από κορυφογραμμές και παγωμένες πλαγιές ενώ δεν άργησε να δει την κορυφή του Broad Peak κάτω από αυτόν! Η ένδειξη υψομέτρου των οργάνων του έδειχναν 8.157 μέτρα, υψηλότερα από είχε πετάξει ποτέ κανείς με παραπέντε, ένα μεγάλο παγκόσμιο ρεκόρ!

Η πτήση αυτή κράτησε για 120 χιλιόμετρα και του κόστισε μερικά κρυοπαγήματα και μεγάλη απώλεια βάρους, τόσο ώστε να χρειαστεί να γυρίσει άμεσα στην Γαλλία για νοσηλεία. «Σε όλα τα αθλήματα, κατά καιρούς, εμφανίζονται αθλητές επαναδιατυπώνουν τις αρχές και την προσέγγιση του αθλήματος. Ο Antoine με την πτήση του έκανε ακριβώς αυτό» ανέφερε ο Nick Greece, εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Hang Gliding και Paragliding των ΗΠΑ…

Wilderness Defender: Kristine McDivitt Tompkins

Εν μέσω μίας προσωπικής της τραγωδίας, η Kristine McDivitt Tompkins, πρώην CEO της εταιρείας Patagonia, δημιουργεί μία κληρονομιά πρωτοστατώντας στην προστασία και την δημιουργία Εθνικών Παρκών στην Χιλή και την Αργεντινή.

Η ίδια μαζί με τον σύζυγό της Doug έσωσαν περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια στρέμματα άγριας γης, πρωτοστάτησαν στην δημιουργία πέντε Εθνικών Παρκών και ήταν πρωτοστάτες διάφορων βιότοπων στην ευρύτερη Παταγονία. Αναμφισβήτητα δύο από τους σημαντικότερους προστάτες της άγριας φύσης στην μοντέρνα ιστορία.

Από την μέρα που η Kristine McDivitt και ο Doug Tompkins παραιτήθηκαν από τα υψηλά αξιώματα που κατείχαν σε κορυφαίες outdoor εταιρείες στις αρχές του ’90 (Patagonia και The North Face αντίστοιχα) με σκοπό να αφυπνίσουν τόσο την κοινή γνώμη όσο και τις κυβερνήσεις για την προστασία μεγάλων εκτάσεων γης.

Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Ο Doug Tompkins έχασε πρόωρα την ζωή του στην ηλικία των 72 ετών σε ένα ατύχημα με το καγιάκ του στην Χιλή. «Ήμασταν αχώριστοι, κάναμε τα πάντα μαζί, ήμασταν ο ένας η ζωή του άλλου» αναφέρει με συγκίνηση η Kristine.

Θα πίστευε κανείς ότι το έργο που είχαν ξεκινήσει μαζί είχε μόλις λάβει τέλος. Στην περίπτωση της McDivitt-Tompkins όμως δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο. Συνέβη μάλιστα το αντίθετο. «Αισθάνθηκα ενός είδους εγρήγορση. Με κυρίεψε το συναίσθημα ότι δεν θα είμαστε για πάντα σε αυτόν τον κόσμο άρα θα πρέπει να κινήσουμε τα νήματα πιο γρήγορα, με μεγαλύτερη θέληση για να πετύχουμε τον σκοπό μας.»

Η εγρήγορσή της έπιασε τόπο. Μία μεγάλη της νίκη ήταν ότι άνοιξε ο δρόμος για την ανακήρυξη του νέου Εθνικού Πάρκου Iberá στην Αργεντινή που αναμένεται να θέσει σε πλαίσιο προστασίας πάνω από 1,5 εκατομμύριο στρέμματα. Δεν σταματάει εκεί και συνεχίζει να πιέζει για την δημιουργία του Εθνικού Πάρκου Παταγονίας έκτασης 650.000 στρεμμάτων.

«Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε την αποστολή για την επιστροφή στις αξίες της ανόθευτης φύσης, προστατεύοντάς την όσο μπορούμε περισσότερο» αναφέρει η Kristine McDivitt Tompkins. «Δεν αρκεί να βγαίνουμε εκεί έξω ζώντας την περιπέτεια χωρίς να αναλαμβάνουμε ευθύνη προστατεύοντας τα μέρη που θαυμάζουμε και αγαπάμε. Αυτό είναι το μήνυμά μου …»

Mountaineer: Colin Haley

Ήταν πρωί 19 Ιανουαρίου του 2016. Ο 31χρονος Haley ξεκινούσε την προσπάθεια για μία επικίνδυνη προσπάθεια-πρόκληση μίας σόλο ανάβασης την οποία ονειρευόταν για πέντε χρόνια: Torre Egger, ένας καταπληκτικός γρανιτένιος πύργος 3.200 μέτρων στα σύνορα Χιλής και Αργεντινής. Η κορυφή του Torre Egger θεωρείται από τις πιο δύσκολες της Παταγονίας.

Για την ανάβαση χρησιμοποίησε μια τακτική που ονομάζεται rope-soloing. Με βάση αυτήν, ο αναρριχητής αυτασφαλίζεται στο ίδιο το σχοινί του, κάνοντας ουσιαστικά την ανάβαση δύο φορές σε κάθε «σχοινιά»: Σκαρφαλώνει κάποια μέτρα για να φιξάρει μία ασφάλεια, κατεβαίνει με ραπέλ για να μαζέψει τον εξοπλισμό της προηγούμενης, και συνεχίζει για να φιξάρει την επόμενη.

Καθ’ όλη την αναρρίχηση σε σκληρό βράχο και πάγο προς την κορφή, πάνω από το κεφάλι Haley έχασκε ένα παγωμένο, χιονισμένο μαργαριτάρι, κλασική εικόνα των κορφών της Παταγονίας με πιο χαρακτηριστικό το μαργαριτάρι της αντίκρυ κορφής, Cerro Torre. Ένα παγωμένο τσουνάμι έτοιμο με την παραμικρή λάθος εκτίμηση του καιρού, έτοιμο να εκσφενδονιστεί πάνω στο κεφάλι του.

Ο Haley έφτασε στην κορφή στις 5:18 το απόγευμα την 19η Ιανουαρίου 2016, περισσότερο από 16 ώρες μετά την αναχώρησή του από το σημείο στο οποίο είχε κατασκηνώσει. Το Torre Egger όμως δεν φημίζεται μόνο για την δυσκολία ανάβασής του αλλά και για την δυσκολία … κατάβασής του.

Ενώ κατέβαινε με ραπέλ την νότια μεριά του Torre Egger, τα σχοινιά του Haley μπλέχτηκαν μόλις στο 2ο ραπέλ και κόλλησαν στα βράχια. Το ένα σχοινί ταλαντευόταν στον αέρα βασανιστικά πάνω από το κεφάλι του ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε για να το φτάσει καθώς ο βράχος που έγερνε απειλητικός πάνω από το κεφάλι του δεν του άφηνε καν τέτοια περιθώρια καθώς δεν είχε τα απαραίτητα πιασίματα.

Αναγκάστηκε να μείνει κρεμασμένος για πάνω από δύο ώρες επιμένοντας να ρίχνει όλο το βάρος του στο σχοινί για να μπορέσει να απελευθερωθεί από το σημείο που είχε κολλήσει. Μέσα στην απελπισία που άρχισε να τον κυριεύει, σκέφθηκε ότι θα μπορούσε να το κόψει μένοντας μόνο με ένα 20μετρο 5,5mm σχοινί για το υπόλοιπο της κατάβασης το οποίο θα ήταν «κάτι σαν αποστολή αυτοκτονίας. Βρισκόμουν στην πιο αγχωτική και τρομακτική κατάσταση στην οποία είχα ποτέ ζήσει».

Ευτυχώς μετά από δύο ώρες υπομονής, επιμονής και απελπισίας, οι κόποι του απέδωσαν καρπούς. Το σχοινί απελευθερώθηκε αν και η ζημιά στην εξωτερική προστατευτική μεμβράνη ήταν παραπάνω από εμφανής. Μετά από αρκετούς αυτοσχεδιασμούς και 20 ραπέλ κατάφερε να ολοκληρώσει μία επική κατάβαση σε μία προσπάθεια η οποία κράτησε συνολικά πάνω από 26 ώρες.

Παρόλο που αυτή η ανάβαση από μόνη της θα μπορούσε να του χαρίσει την υποψηφιότητα για το National Geographic Adventurer Of the Year, εντούτοις δεν ήταν μόνο αυτή η εντυπωσιακή προσπάθεια του Haley. Μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες, από την Πρωτοχρονιά του 2016 μέχρι και τον Φλεβάρη έκανε απίθανα πράγματα. Νέα ρεκόρ ταχύτητας ανάβασης, νέα σόλο ανάβαση, μία νέα πρώτη ανάβαση, μία αλπική διάσχιση με πολλαπλές αναβάσεις σε κορφές με μία προσπάθεια ήταν μερικά από τα κατορθώματά του, την μία βδομάδα μετά την άλλη! Στις 31 Δεκέμβρη του 2015 ο Haley πραγματοποίησε την σόλο ανάβαση της California Route στο Fitz Roy, η 2η του ανάβαση στον εκπληκτικό αυτό γρανιτένιο όγκο. Έγινε έτσι μόλις ο 2ος μετά τον Dean Potter αναρριχητής που έχει δύο σόλο αναβάσεις στο Fitz Roy. Πέντε μέρες μετά και αφού είχε πάρει φόρα, παίρνει τον Andy Wyatt και για πλάκα κάνουν ρεκόρ ταχύτητας ανάβασης στο Fitz Roy σε 21 ώρες και 8 λεπτά.

Στις 19 Ιανουαρίου πραγματοποιεί την solo ανάβαση του Torre Egger που περιγράψαμε παραπάνω ενώ στις 31 Ιανουαρίου ενώνει τις δυνάμεις του με τον επίσης καταπληκτικό Alex Honnold για να κάνουν την διάσχιση των Aguja Standhardt, Punta Herron, Torre Egger, και Cerro Torre σε 20 ώρες και 40 λεπτά! Τέλος, στις 6 Φεβρουαρίου, η σχοινοσυντροφιά των Haley και Honnold πραγματοποιούν άλλη μία διάσχιση στα Aguja Desmochada, Aguja de la Silla, και Fitz Roy στον απίθανο χρόνο των 25 ωρών και 17 λεπτών!

Τον Ιούνιο, ο Haley κατάφερε να πραγματοποιήσει μία από τις πιο δύσκολες free-solo αναβάσεις της καριέρας του σκαρφαλώνοντας την Infinite Spur στο Mount Foraker στην Αλάσκα. Η Infinite Spur είναι μία τεχνική διαδρομή 3.000 μέτρων ανάβασης στον νότιο τείχο του Foraker, την 2η υψηλότερη κορφή της Αλάσκας μετά το Denali.

Συνολικά ένας πολύ γεμάτος χρόνος για έναν από τους προικισμένους και ταλαντούχους αλπινιστές της γενιάς μας.

Μπορείτε και εσείς να ψηφίσετε τους αγαπημένους σας Adventurers Of The Year εδώ.